Frækorn - 31.10.1912, Blaðsíða 4

60
Lögmálið hið innra með
oss.
(Hebr. 8.)
Postullinn talar um tvo sáttmála,
sem guð hafi gjört við mannanna
börn, þar sem sá fyrri gilti aðeins
um visst tímabil og varð því upp-
hafinn á sínum tíma, og annar kom
í staðinn. Báðir sáttmálarnir voru
bygðir á fyrirheitum, hinn fyrri á
þeim, sem takast skyldu aftur, þar
eð þau voru háð skilyrðum, en
hin síðari skilyrðislaus og þess vegna
óaftakanleg. Á tíma gamla sáttmál-
ans voru lögin gefin í ytri mynd-
um og skrifuð á steintöflur, en á
nýa sáttmálatímanum skyldi skrifast
á holdspjöld hjartans og þannig
ekki verða lög utan við manninn,
heldur Iög skrifuð inn í hjartans
insta djúp.
Hafi nú gamli sáttmálinn verið
bygður á fyrirheitum, er eftir eðli
sínu urðu að afturkallast, hver voru
þá þessi fyrirheiti? Hver var upp-
runi gamla sáttmálans,
Þegar Abraham hlýddi £uði; lof-
aði guð honum sjerstakri blessun
fyrir holdlega eftirkomendur hans.
Eftir fjögur hundruð ára þrældóm
í Egyptalandi leiðir guð þá út það-
an og flytur þá yfir Rauða hafið til
Sínaí. Frá tíndi fjallsins talar guð
til þeirra og birtir þeim sitt lögmál
og bætir við: Nú ef þjer hlýðíð
minni röddu grandgæfilega, og
haldið minn sáttmála, þá skuluð þjer
vera mín eiginleg eign um fram
allar þjóðir. 2. Mós. 19,5. Já, ef
— já! Ef þjer heyrið, ef þjer hlýð-
ið, ef þjer haldið minn sáttmála.
Gamli sáttmálinn var grundvallaður
á hlýðni fólksins. Hlýddi það guðs
boðum, svo að það fylgdi hans
setningum? Fám dögum síðar, þeg-
ar Móses veik sjer frá, sagði fólkið
F R Æ K O R N
við Aron: Kom! gjör oss guði þá,
er fyrir oss fari, því vjer vitum
ekki, hvað af þessum Móses er orð-
ið, er leiddi oss burt af Egyptalandi.
Aron heimtar eyrnagull þeirra og
gjorir úr þeim gullkálf, og þeir
dansa í kring um hann. Þá kem-
ur Móses ofan af fjallinu með lög-
málstöflurnar í hendi sjer. og þegar
hann sjer dansinn, verður hann stór-
reiður og kastar lögmálstöflunum á
jörðina, þær brotna og nú er sátt-
málinn rofinn. Guð segir við Móses:
Mín reiði upptendrist gegn þeim og
eyðileggi þá, síðan vil jeg láta stóra
þjóð æxlast út af þjer. En hvers
virði var það íyrir Móses, hvað
yrði iirn hann og eftirkomendur
hans? Fyrir honurn var það eitt
mikils um vert, að guðs nafn yrði
dýrðlegt, og guðs eigin þjóð leidd
inn i fyrirheitna landið. Móses
afneitar sjálfum sjer og segir: ef
þú ekki efnir þitt heit, og leiðir
þetta fólk inn í landið, sem þú hjest
þjónum þínnm Abraham, ísaak og
Jakob, þá afmá mig af þinni bók,
sem þú hefur skrifað. 2. Mós. 32.
Guð snýr frá sinni reiði og' tekur
enn að nýu að sjer fólk sitt, sem
hann öld eítir öld hafði annast og
leitt. En, ef vjer lítum á sögu þessa
fólks, sjáum vjer hana einkenda van-
trú og fráfalli frá þeim guði, em
frambýður henni náð sína, og þeg-
ar guð loks sendi þeim sinn eigin
son, þekkja þeir hann ekki, heldur
negla þeir hann á kross bölvunar-
innar. Þegar fólkið óhlýðnaðist
þannig guði, varð guð að afnema
sáttmálann og stofna annan, grund-
vallaðan á órjúfandi fyrirheitum, þar
sem skilmálinn ekki var hlýðni
fólksins, íieldur hlýðni sonarins,
Krists, hans, sem að lítillækkaði
sjálfan sig að öllu,' og tók á sig
þjóns mynd og varð mönnum lík-
ur og varð hlýðinn til dauðans,
já, fram í dauðann á krossinum.
Fil. 2, 8. Frh.
Dásamlegt minni.
í hinum merkilegu endurminn-
ingum sínum, um fræðslustarf meðal
ungra manna, sem höfðu í hyggju
að taka þátt í opinberu predikunar-
starfi, skýrir Wflliam Paret biskup frá
eftirfarandi merkilegum atburði:
»Þegar mig vantaði kennara í
hebresku við skóladeild mína, kom
einn af elstu rabbínunum, Szold að
nafni, og bauð sig fram. Jeg var
því mótfallinn og sagði að hann
væri alt of hátt settur maður, og
jeg rjeði ekki yfir hinum nauðsyn-
legu peningum til að geta boðið
honum sæmileg laun, og að hann
þess vegna áreiðanlega gæti ekki
tekið á móti stöðunni. Hann svaraði,
að hann hvorki óskaði eftir nje
vildi taka á móti einni einustu krónu.
Hanií hafði sökum hinnar háu eili
sinnar orðið að leggja niður embætti
sitt og hefði ekkert að gera, og nú
hjelt hann að það inundi verða sjer
til dægrastyttingar og skemtunar að
geta komið saman við greinda unga
menn tvisvar eða þrisvar í viku.
Eftir ósk hans hlustaði jeg við
og við á kenslustundir hans. Við
byrjun fyrsta tímans spurði hann
mig hvar hann ætti að byrja. eg
svaraði: »Að öllum líkindum með
síafarófinu og hebresku málfræð-
inni«. En hann sagði: »Nei, við
skulum byrja á einhverju í biblí-
unni«.
Síðan völdum við 23. Davíðs
sálm á hebresku. Jeg opnaði biblí-
una og bauð honum hana, en hann
sagðist ekki þurfa hennar við.
Eftir minni fór hann yfir sálm-
inn, kendi þeim stafrófið ogsýndi