Frækorn - 31.10.1912, Blaðsíða 7

F R Æ K O R N
63
Hvert ár gróðursetti hann aftur alt,
sem hann fjekk í uppskeru af kart-
öflunni. Afleiðingn varð, að fjórða
uppskeran gaf honum 14,400 litra
(800 skeppur).
Bóndinn sá,að ef öll kartöflu upp-
skera drengsins ætti að fara aftur í
útsæði, þa mundi hún fylla allar
jarðir hans, og hann fór svo að biðja
um lausn frá loforði sínu.
------Náttúrulögin um útsæði og
uppskeru gilda einnigí andans heimi;
»Villist ekki, guð lætur ekki að
sjer hæða, því það, sem maðurinn
sáir, það skal hann og uppskera.«
Gal. 6, 7.
Ilt orð, já, jafnvel ill hugsun,
getur haft voðalegar afleiðingar,
hvað þá sjálf verk þín. Þau geta
komið öðrum af stað,kolI af kolli.
En sáir pú í andanum, pá skaltu
líka uppskera í andanum. Þín góðu
verk munu vaxa Og margfaldast,
verða það útsæði, sem gefur af sjer
blessunarríka ávexti. Þá þarftu ekki
að óttast lögmál útsáðs og uppskeru,
því eftir því, sem afleiðingarnar vaxa
af verkum þínum, fær þú æ meir
og me'r tilefni til gleði og þakk-
lætis.
—d —d.
Jesús dó fyrir mig.
Skömmu áður en Spurgeon fór
til Mentona, heilsunnar vegna, gerði
hann orð vini sínutn Taylor presti.
»Bróðir«, sagði hann, »jeg held, að
dauðinn sje í nánd. Reyndar get-
ur það verið guðs vilji, að jeg fái
heilsuna aftur. En komi, hvað sem
á að koma. Verði föðursins vilji.«
Um stund þögðu þeir báðir. Spurg-
eon sagði ;,á ennfremur: »Hvað
ætli alt þetta nýa guðfræðiskerfi
gæti nú hjálpað mjer, þegar jeg er
að deyja?« Augu hans leiftruðu,og
hann bætti við: »Bróðir, guðfræði
mín er frábærlega óbrotin, en hún
er alveg fullnægjandi mjer. Hún
felst í fjórum smá orðum. Þau eru,
ef til vill, of fá í prjedikun, en nógu
mörg til að deyja við þau. Það
eru þessi orð: »Jesús dó fyrir mig!«
Bróðir, það dugir«.
Vilfu muna þetta?
---- Frh.
Maðurinn segir við hann: Hjer
hefir þú að eins mist árangur iðju
þinnar hingað til. Það var stund-
legur auður að eins, stofnfé þitt
er enn óeytt. Það að lifa er alt!
Þú átt eftir meðvitund um langa
lífsreynslu. Vegirnir til að fram-
fleyta líkamlegu Iífi eru óteljandi og þá
þekkir þú, og vini sem rétta munu
hjálparhönd áttu líka. Þú átt bæði
forsjónina að og góðan samferða-
mann sterklega vaxinn, þýðlegan og
sem býður góðan þokkaafsjer. Hann
stöðvar ferð reiðskjóta síns og kast-
ar orðum á manninn, sem stendur á
náttklæðunum, og segir við hann:
»Hjer hefur þú aðeins árangur iðju
þinnar hingað til. Það var stund-
legur auður aðeins. Stofnfje þitt
er enn óbreytt. Það að lifa er alt!
Þú átt eftir meðvitund um langa
Iífsreynslu. Vegirnir til að fram-
fleytalíkamlegu lífi eru óteljandiog þá
þekkir þú, og vini sem rjelta munu
hjálparhönd áttu líka. Þú áttbæði
forsjónina að og góða samferða-
menn.
Þá þótti mjer sem maðurinn, sá
er mist hafði, loksins svara: Hver
ert þú, sem svo talar? Hjer hafa
allir staðið og aumkvað mig, svo
jeg hefi staðið hjer höggdofa, dæði
á sái og k'kama; en orðin þín vekja
hjá mjer nýtt líf, svo blóðið renn-
ur hraðara í æðum mínum, og mig
fer að Ianga til að byrja nýtt líf.
Jeg skil nú betur merkingu þess,
sem fram við mig hefur komið.
»Vinur, viltu segja mjer, hvað
þú lærðir um leið og þú mistir all-
ar jarðneskar eigur þínar?«
»Já, í eins fáum orðum og jeg
get, en þú verður að skilja á besta
veg, því jeg fer fljótt yfir sögu.«
Hann nam hjer staðar og leit beint
upp í augu komumanns. Liðin æfi
rann gegn um huga minn á einu
angnabliki. Og ekki nóg með það.
Jeg gat greinilega sjeð inn í annað
líf. Þá stóð jeg nakinn, s /iftur öllu,
sem jeg átti. í anda stóð jeg nak-
inn á vegamótum tíma og eilífðar.
A augabragði var mjer sýnt fánýti
tímanlegra hluta, þegar lifað er að
eins þeirra vegna og beittallri elju
til að margfalda fjársjóðinn. Nú
stóð jeg þarna nakinn, því sál mín
hafði ekki ofið um sig neitt and-
legt lín í þessu lífi. Hún hafði lif-
að í síngirni og sjerplægni, eins
og sá sem aldrei ætlar að skilja við
þessa jarðnesku tilveru. Svo mik-
ill tómleiki greip mig, að jeg fæ
ekki með orðum lýst. Blygðan, ó-
umræðilega mikil, kom yfir mig,
af því að hafa engan rjettlætismött-
ul yfir mjer og nístist svo að hjarta
mjer, að kvölin varð óbærileg. Jeg
fann að jeg hafði sóað æfi minni
eins og sá, sem ekki kann að meta
hana og þó jegfindi ekki hjá mjer, að
jeg hefði Iifað glæpalífi, fanst mjer,
eins og alt líf mitt hefði blætt út
til engis. Þegar jeg nú var í þess-
um ástæðum, leit jeg til húss míns
í björtu báli, og þá flaug mjer í
hug, hve mikið fjemætt, eftir vana-
legu jarðamati, þarna yrði að engu;
það yrði nú eigi framar neinum að
notum, hvorki mjernjeöðrum. Mjer
flaug þá i hug, nve rnikið fagnað-
arefni það myndi hafa orðið mjer
þarna, ef jeg hefði miðlað eiguin
mínum, jafnótt og þær hefði borist