Frækorn - 31.10.1912, Blaðsíða 6

62
F R Æ K OR N
Merkilegt afturhvarf.
Eftir Sarah Casteline
í »Signs of the Times«
Tómás Hinton var einn nafnkunn-
asti maðurinn í Wausau, Wisconsin,
um þær mundir, er sá viðburður
gerðist, sem hjer segir frá. Hann
var 53 ára gamall og hafði verið
umsjónarmaður fjölda mörg ár.
Hann átti millu um 5 enskar
mílur frá heimili sínu í Wausau.
Tómás Hinton var alþektur frí-
hyggjumaður.
Fagra morgunstund í ágúslmán-
uði 1865 lagði hann af stað í ferð
til Stevens Point, og var sú vegalengd
um 40 enskar míltir.
Hann ók í stórum viðarvagni og
hafði komið sætinu fyrir mjög hátt,
svo að hann hafði rúm fyrir alt
það, sem hann ætlaði að flytja aft-
ur til millunnar og til heimilis síns.
Þegar hann var búinn að ferðast
stundarkorn, kom yfir hann hræðilegt
myrkur, og hann var gagntekinn af
ótta.
Þetta varaði þangað til hann kom
til veitingahúss, 12 enskar mílur
frá heimilinu. Hann áleit rjettast að
bíða þar um tíma í von um, að
hinar óþægilegu tilfinningar hyrfu.
Ó, hve hann þráði að mega finna
einhvern, sem hann gæti talað við
sjer til huggunar! En árangurslaust.
Það var barátta milli hans og guðs.
Hann var þarna alla nóttina og
hjelt aftur áfram ferð sinni um
morguninn.
Hann varð aftur gagntekinn af
sömu tilfinningu, enn hræðilegar en
daginn áður.
Fyrsra verk iians var að stöðva
hestar.a; því næst fjell hann á knje
þarna uppi á háa sætinu og tók að
ákalla guð sjer til hjálpar.
Að stundu liðinni sagði hann við
drottin, að ef hann gæfi sjer frið,
þá vildi hann játa, að Jesús væri
guðs sonur. Á augabragði fann
hann sjer Ijetta.
Hann settist aftur og hjelt áfram
ferðinni. Sá fyrsti, sem hann hitti,
er liann kom til Stevens Point, var
gamall spilafjelagi. Þessi maður bauð
honum að koma í »eina Whist«
og blótaði um leið. Ó, hvað hrylli-
lega þetta hljómaði nú í eyrum
Tómásar Hintons! Hann var ekki
framar í samræmi við manninn nje
spilin og fór undireins burtu.
Stuttu eftir heimkomu hans, kom
jeg í kynnisför hjá honum, án þess
að vita um, hvað gerst hafði. En
jeg tók strax eftir, að á knjám hans
lá stór heimilisbiblía opin. Hann
hafði auðsjáanlega verið að lesa í
henni áður en jeg kom.
»Jeg er orðinn alveg umbreyttur«,
sagði hann við mig. »Já«, bætti
kona hans við, »maðurinn minn hef-
ir tekið sinnaskiftum«.
Nú sagði hann mjer reynslu sína,
eins og jeg hefi þegar skýrt frá henni.
Þegar hann hafði lokið sögu sinni,
sagði jeg:
»Herra Hinton, nú verðið þjer að
játa opinberlega, að Jesús er guðs
sonur; því annars munuð þjer brátt
komast í myrkur aftur, Annað kvöld
verður bænasamkoma í samkomu-
húsinu, og þjer verðið að efna heit
yðar.«
Þetta lofaði hann að gjöra, og
bæði hann og kona hans voru við-
stödd. Með auðmýkt og iðrun bar
hann fram vitnisburð sinn, og það
hafði mikil áhrif.
Undir eins og fregnin um þenna
viðburö barst út, vöknuðu margir
syndarar, og samkomur voru halan-
ar með þeim. Afleiðingin varð sú,
að í margar vikur voru haldnar
vakningasamkomur, þar sem sálir
snjerust til guðs, og miklu góðu
var til vegar komið. Hinton var
ávalt viðstaddur á þessum samkom-
um, Hann var altaf jafn auðmjúkur
og þakklátur, og lofaði guð fyrir
frelsun og lýsti undrun sinni yfir
guðs langlundargeði, sem umbar
hann þessi mörgu ár, er hann hafði
lifað í synd og þvermóðsku. Hann
sagði, að hann fyndi, að þetta væri
síðasta köllunin, er ætti að koma til
sín. Hann hafði átt guðhrædda
móður, sem var nú dáin fyrir mörg-
um árum, og hann hjelt, að bænir
hennar væru nú heyrðar.
Fám mánuðum síðar, í desember,
var hann að aka heyhlassi heim
af akrinum. Meðan hann sat á
hlassnu bilaði reipið og vagnstöng-
in kastaði honum niður á freðna
jörðina;hann meiddist,svo þaðað dró
hann til dauða í næstkómandi maí-
mánuði. Þannig sannaðist, að kallið
var hið síðasta.
Ó, látum þenna viðburð hvetja
oss til að biðja fyrir börnum vor-
um. Bænir vor geta borið ávpxt,
jafnvel þó það verði ekki fyrri en
vjer erum dáin. Meðtökum þann
sannleika í örugri trú, að drottins
fyrirheit bregðast aldrei. E. S.
Uisáð og uppskera.
Bóndi nokkur í Connecticut í
Bandaríkjunum, fann kartöflu í vasa
sínum, þegar hann kom heim frá akri-
num. Hann gaf hana dreng sínum,
sem var 12 ára, og sagði um leið:
»Taktu þessa kartöflu, og þú munt
fá að eiga alt, sem þú getur fengið
úl af lienni, þangað til þú >'<rrður
fullorðinn.*
Drengurinn skar kartöfluna í eins
marga hluti, eins og »augu« voru á
henni, og gróðursetti.