Alþýðublaðið - 07.07.1963, Qupperneq 15

ÁSTARSAGA Á SJÚKRAHÚSl EFTIR: LUCILLA ANDREWS
Kennslukonan i hjúkrunarfor-
skólanum stanzaði í miðjum fyr-
irlestri og andvarpaði óþolin-
móðlega. - Vaknið, systir Stand-
ing! Hvað oft neyðist ég til þess
að minna yður á, að þér eruð í
kennslustund hjá mér, en ekki
í rúminu yðar?
Eg rétti úr mér. - Afsakið,
systir.
Kennslukonan virti mig fyrir
sér. — Þar sem þér eruð nú
vaknaðar af værum blundi, syst-
ir, ættuð þér að fara fram á
snyrtiherbergið og laga kappann
yðar. Hann er kominn niður á
hægra eyrað. Svo getið þér kom-
ið aftur og skrifað upp athuga-
semdirnar, sem þér missið af.
Eg get ekki látið bekkinn sitja og
bíða, á meðan þér eruð að greiða
yður! — Nei, systir, mér þykir
leitt, systir, sagði ég.
Hún horfði á mig með upp-
gjöf í augnaráðinu: Ég segi sama
til. Þetta er ekki í fyrsta skipti,
sem ég hef tekið eftir því, að
þér sitjið og látið yður dreyma
í kennslustundunum. Þetta er
ekki heldur í fvrsta skipti, sem
ég verð að segja yður, að kapp-
inn á að skýla hárinu en ekki
eyrunum. Eg vona innilega, að
ég komist hjá því að minna yð
ur ennþá einu sinni á það, syst-
ir Standing, bætti hún við kulda-
lega. — Nei, systir, ég á við syst-
ir, já systir, stamaði ég.
Hún kinkaði þurrlega kolli, og
ég fór út í skyndi. Eg hafði raun-
ar heyrt fyrirlesturinn, en ég
vissi líka, að ég hafði setið eins
og steingjörvingur og starað út
um gluggann yfir til aðalsjúkra
liússins, sem var hinum megin
við garðinn. Eg hafði ágætt út-
sýni, þar sem ég sat, og það, sem
ég sá, tók hug minn allan. Það
var eins og að horfa á þögla kvik
mynd. Eg fylgdist með hvít-
klæddu hjúkrunarkonunum og
læknunum, sem áttu leið fram
lijá gluggunum, horfði á sjúkra-
bílana, sem stönzuðu fyrir fram-
an dyrnar, á stúdentana, sem
streymdu til og frá sjúkrahús-
inu með bækur undir hendinni,
og sjúklingana, sem komu og
fóru. Bráðum fengi ég hlutverk
í þessari þöglu kvikmynd, því að
ætlun mín var að eyða fjórum
næstu árum ævi minnar á St.
Martinös sjúkrahúsinu í London.
En, ég kemst aldrei á hvíta
tjaldið, ef ég fell á forskóla-
prófinu í næstu vlku, sagði ég
áminnandi við sjálfa mig um
leið og ég reyndi að laga kapp-
ann fyrir framan spegilinn. Eg
dauðkveið fyrir þessu prófi. —
Kennslukonan hafði rétt fyrir
sér, þegar hún sagði, að hún
hefði oft þurft að áminna mig
vegna þess, hvað ég var utan
við mig og vegna þess, hvemig
kappinn hallaðist á höfðinu á
mér eins og skúta í stórsjó. Eg
hafði gert allt, sem ég gat til
þess að reyna að ráða bót á þessu
hvoru tveggja, en þar var við
ramman reip að draga. Litli, —
stífaði kappinn hélzt ekki sóma-
samlega á mér, hvernig svo sem
ég nældi hann niður með spenn-
um og hámálum og það var til
einskis að lulla brilliantine í
ljóst, mjúkt hárið.
Eg festi kappann niður með
fjórum spennum og vonaðist til
að hann héngi tímann út, en um
leið og ég kom inn í kennslu-
stofuna var hringt út. Allar
námsmeyjarnar fóm út nema
Josephine Forbes. Hún kom til
mín með glósubókina sína og
bauðst til að lána mér hana, svo
að ég gæti skrifað upp það, sem
kennslukonan sagði, á meðan
ég var úti.
Kennslukonan horfði á okkur.
Systir Forbes ef þér emð að
bjóða systur Standing glósurnar
yðar, verð ég því miður að banna
yður það. Mér fellur ekki, að
nemendumir fái glósur hver hjá
öðrum. Leyfið systur Standing
sjálfri að komast að raun um,
, hvað hún hefur farið á mis við
vegna hirðuleysisins. Hún leit á
töfluna. Allar athugasemdimar
eru hér, eystir Standing.
Josephine og ég svöruðum i
kór: — Já, systir, afsakið systir.
Svo fóm þær báðar, og ég slcrif-
aði í flýti niður athugasemdim-
ar á töflunni í glósubókina mína.
Eg gáði að því, hvort ég hefði
skrifað rétt niður öll nöfnin og
rifjaði upp nöfnin á heilataugun-
um á leiðinni inn í matsalinn. Eg
fékk mér kalt kakaó og hlaða
af brauðsneiðum, síðan tók ég
mér sæti við hlið Josephine við
eitt af langborðunum. Hún horfði
skelfingu lostin á brauðið og
hrópaði: Ertu svelt heima. Hvern-
ig geturðu borðað svona mikið,
án þess að fitna.
— Eg er sísoltin, sagði ég af-
sakandi, og svo horast ég af á-
hyggjum. Eg má ekki hugsa til
prófsins í næstu viku. Eg finn
það á mér, að eitthvað ægilegt
gerist. Þótt það kraftaverk ger
ist, að ég slampaðist í gegnum
skriflega prófið, dettur kappinn
annað hvort af mér eða þá að ég
deiribi éinhverju ofan á yfir-
hjúkrunarkonuna í verklega
prófinu.
Jóséphine var hagsýn og skyn-
söm, .ung stúlka, og hún réði mér
til að hafa hendurnar fyrir aft-
an bák, á meðan ég svaraði
spurningunum í munnlega próf-
inu. Én í guðs bænum, gleymdu
þér ékki eins og í dag, bætti hún
við: Eg tók eftir þyí, að kennslu-
konan horfði oft á þig, áður en
hún ávarpaði þig. Þú varst alls
ekki þarna sjálf, Rósa, — þú
sazt bara og starðir út um glugg-
ann; og lygndir áugunum aftur,
eins pg þú ætlaðir að fá þér svo-
lítinn dúr. ,
— En ég loka allt'af augunum,
þegar ég hugsa stíft, sagði ég í
1
mótmselaskyni. Og ég hlustaði á
kénnslukonuna. Eg get vel hlust-
að með eyrunum, þótt ég horfi
á eitthvað annað með augunum.
Og- Jósephine, sagði ég og snéri
mér að.henni, — ég sat og horfði
yfir til sjúkrahússihs. Þú veizt
ekki, hvað var mikið um að vera
þar í morgun. Það var eitthvað
sérstakt á ferðinni, Hvitklæddir
læknar þutu fram og aftur, f jöldi
sjúkrabíla komu á fljúgandi ferð
og —. það var eins og að sjá
tjaldið dregið frá í fyrsta þætti.
Og ég hélt áfram að segja henni
frá þögiu kvikmyndinni minni.
—- Rósa, sagði hún -og hristi
höfuðið. — Ef þú getur ekki
fengið kappann til að haldast á
höfðinu á þér og ef þú getur ekki
haldið augunum opnum i
kennslustundum, færð þú ekki að
vera. með í myndinni.
Þú verður að einbeita þér að
prófinu núna. Ef þú kemst ekki
í gegnum það, er draumurinn
búinn í næstu viku. Og ef þér
mistekst í verklega skyndipróf
inu hjá kennslukonunni í dag,
færðu ekki einu sinni að ganga
upp til prófs. Vertu nú varkár
og skvettu ekki vatni yfir rúmið
eiris og síðast. Eg kingdi síðasta
brauðbitanum, vertu ekki hrædd,
Jpséphirie, — ég skal vera svo
varkár og dugleg, að kennslu-
kpnari . viti ekki, hvaðan á sig
stéridur veðrið.
Og ég gætti mín vel, skvetti
engu yatni og missti ekki sápu-
stykkið á gólfið, en kennslukon-
án várð samt ævareið, því að,
þegar ég var búin að sápuþvo
brúðuna, sem að ég hafði fyrir
sjúkling, rann hún út úr hönd-
unum á mér ofan á gólf og fót-
brotnaði.
— Hverju finnið þér upp á
næst, Standing, sagði kennslu-
konan og stappaði fætinum í
gólfið. Vesalings frú Clárk, bætti
hún við blíðri röddu um leið og
hún hjálpaði mér við að tosa
brúðuíblykkinu aftur upp í rúm-
ið. Svo rétti hún úr sér — og
hrukkaði ennið. Komið henni nú
vel fyrir, systir Standing — og
verið nú varkárar — svo getið
þér farið að búa yður undir að
baða Janet. Þar eð Janet er sem
betur fer úr gúmmíi ættuð þ é r
ekki einu sinni að geta eyðilagt
hana—bætti hún við heldur þurr
á manninn.
Það voru margar brúður í
brúki í forskólanum. Frú Clark
var þeirra elzt, en bæði hún og
dóttir hennar, lafði Smith, höfðu
verið sjúklingar þama síðustu
þrjátíu árin eða svo. Smith átti
son, sem hét Tom og var alltaf
tólf ára, þótt árin liðu. Loks var
Janet barnabarn lafðinnar. For-
eldrar hennar höfðu týnst 1 iðu
tímans, en Janet sjálf var ynd-
isleg brúða, sem yndi var að.
Eg bjó vel um gömlu frú Clark
og forðaðist að líta í starandi,
galopnu bláu augun hennar. Svo
snéri ég mér að barninu og
komst klakklaust í gegnum bað-
ið.
Kennslukonan liorfði þegjandi
á, og þegar Janet var komin
heilu og höldnu hvítþvegin í
rúmið, sagði hún: Það virðist
svo. sem mér hafi tekizt að kenna
yður, hvernig eigi að baða smá-
barn, og ég má víst þakka mfn-
um sæla fyrir það. En áður en
þér farið, vil ég að þér akið frú
Clark til viðgerðar, við verðum
að nota hana á prófinu, og ég
vil ekki, að hún sé í gangi á
meðan hún er löskuð. Farið nið-
ur og sækið kápuna yðar og
hjólastól, á meðan ég skrifa við
gerðarbeiðni.
Hjólastólamir og kápumar
voru á ganginum, og þar sat og
fjöldi námsmeyja og beið.
— Eg held einhvem veginn,
að ég fái þessa fjárans brúðu á
prófinu, tautaði ég, á meðan ég
leitaði að kápunni minni. Og ég
er viss um, að hún slefast aftur
niður á gólf fyrir framan augim
á yfirhjúkrunarkonunni.
Josephine gat þess, að ég yrði
að fara að taka lífið dálítið há-
tíðlegar. Hvernig gætist þér að
því, ef þú hlytir sams konar með-
höndlun, þegar þú ert veik, —
Rósa, spurði hún. — Það kemur
ekki til, sagði stúlka, sem hét
Angela Blakk. Lifandi sjúklingar
geta talað — það er miklum
mun auðveldara að meðhöndla
þá en brúður.
Angela vissi alltaf svar við
öllu. Hún hafði unnið í ígripum
sem aðstoðarstúlka í sjúkrahús-
inu í tvö ár og gat því gefið okk-
ur ýmis konar upplýsingar um
starfið.
— Það er gott að heyra, sagðí
ég. En ef sjúklingurinn er nú
svo veikur, að hann getur ekki
talað.
Angela brosti. — Þá fengir þú
ekki að snerta við honum. Nem
andi á fyrsta ári fær ekki að
koma nálægt fárveiku fólki. Það
er ekki fyrr en á þriðja ári, sem
það kemur til sögunnar.
Eg andvarpaði feginsamlega
og slengdi kápunni yfir herðam-
ar.
Guði sé lof og þökk. Joseph-
ine hefur ugglaust rétt fyrir sér.
Eg tek lífið ekki nógu liátíðlega.
En nú verð ég aö hafa mig af.
stað. Farðu úr hjólastólmun,
Angela! Takk. Eg reyndi stólinnr
og hann rann fagurlega á gljá-
bónuðu gólfinu. Svo ók ég hon-
um á fleygiferð til dyranna. ___,
Það er gaman að þessu farar-
tæki!
— Rósa! Josephine kom þjót-
andi á eftir mér. Þú mátt þetta
ekki! Þú eyðileggur stólinn!
— Raunvemleg hjúkrunar-
kona gengur svona — ég ark-
aði yfir gólfið eins og í kapp-
göngu. — Eg veit það! Eg hef.
séð þær f gegnum gluggann"- á)
kenpslustofunni.
— Ekki í gegnum garðinn, —
sagði Angela með festu í röddv
inni. Þú getur gengið svona eft+'
ir göngunum, en yfir garðinm
verður þú að ganga — virðulega;
botnaði ég.
t
— Eg var að tala við konuna þarna. Hún borðar alðrei
hafragraut.
ALÞÝDUBLAÐIÐ — 7. júlí 1963 15