19. júní - 01.02.1923, Blaðsíða 3
i 9 . J Ú N í
59
Melkorka,
Húsfreyjunnar hnyklast brúnir,
— Höskulds varð um kveðjur fátt —
djúpar voru reiðirúnir
ritaðar í andlitsdrátt.
»Fregið hefi’ eg af ferðum þínum
fleira en þig gruna má«,
kvað hún, »hér, í húsum mínum,
háðungar mér viltu fá«.
Gekk í skálann sviphýr svanni,
sumarfríð og barnung var.
Enginn skýrra, í þeim ranni,
aðalsmark í fasi bar.
Hárið féll í bylgjum blökkum —
bjarmi stóð af vangarós.
Blikuðu undir brúnum dökkum
björtust morgunstjörnuljós.
Illu heilli — ambátt var hún,
eins og vara keypt og sýnd.
Drotningar þó bragðið bar hún,
burt frá frændum rænd og týnd.
Höskuldur, sem harðla mátti
henni veita grið og ró,
vinur sá, er einn hún átt,
unnusti og böðull þó.
Því varð ráð að þegja og líða,
þola hverja æfiraun,
þolinmóð að biðja og biða
uns bæri’ henni lífið sigurlaun.
Ei þótt sinti’ hún orðaræðum,
inni í hjarta glóðin brann;
undir þagnar köldum klæðum
konungsblóð í æðum rann.
Seinna öðrum seldi hún trygðir
syninum til að afla fjár.
Aldrei leit hún írabygðir,
útlagi loks hvíldi nár.
En — sveinninn, hann varð sómi
sáttaboði vígsöld á. [landsins,
Göfugmenska glæsimannsins
geislar um minning Ólafs pá.
Margrél Jónsdóttir.
Hvernig’ hægt væri að
bygg-ja Landsspítala.
Framkvæmdirnar hjá okkur stranda
flestar á sama slcerinu, það vantar
handbært fé að leggja í þær. Tekj-
urnar hrökkva aldrei svo langt að
hægt sé að leggja fram stórar upp-
hæðir, og hefir því til flestra stærri
fyrirtækja verið farin sú leið, að taka
lán. Það er því ekki að undra þótt
menn reyni að skygnast um eftir
handbæru fé, og að menn, ef þeir
koma einhverstaðar auga á eitthvað
af því tagi, vilji ná í það, hver til
sinna sérstöku áhugamála.
Nú hafa menn komið auga á eina
slíka lind handbærs fjár. Það er arð-
urinn af einkasölu rikisins á vínum.
Og eru nú komnar fram á þingi ýms-
ar uppástungur um hvernig verja
skuli. Er svo að sjá í augum þeirra,
sem fyrir utan standa, að þingmenn,
sumir hverjir, skoði tekjur þessar
sem nokkurskonar blóðpeninga, er
engin blessun mundi fylgja, ef ruglað
væri saman við aðrar tekjur ríkis-
sjóðs. Ráðlegra sé að fara að dæmi
höfuðprestanna forðum, láta pening-