19. júní - 01.02.1923, Blaðsíða 5

19. JÚ N í
61
það er eins og þær hafi alveg sérstakt
lag á að útbreiða hugmyndina, þar
þarf engar útskýringar, engar fortöl-
ur. Sá, sem eitt sinn hefir fengið þann
samúðarvott, fer upp frá þvi að sýna
hann öðrum.
Minningagjafirnar voru árið sem
leið rúmar 12 þús. krónur, mest úr
Reykjavík, þar er aðstaðan best; en
líka hafa nokkrar konur út um land
haft á hendi afgreiðslu minningar-
spjalda fyrir sjóðinn og leggja þau hér-
öð sinn skerf í sjóðinn. En þetta þarf
að verða almennara. Minningagjafir
þurfa að komast á i hverjum hrepp,
hverju kauptúni.
Stjórn Landsspítalasjóðsins vill því
vinsamlega biðja þær konur, sem taka
viija á sig það ómak fyrir sjóðinn
að veita minningagjöfum til hans
móttóku að gefa sig fram. Væntir hún
þess að sú málaleitun fái svo góða
áheyrn, að þess verði ekki langt að
bíða, að minningargjafir til Landsspit-
alans verði þektar og almennar i
hverjum hreppi og hverju kauptúni
landsins. Sá siður er svo fagur og
tilgangur hans er svo góður að þar
ætti ekki þurfa að fara um fleiri
orðum.
Konur þær, sem takast vilja þetta
á hendur, eru vinsamlega beðnar að
að gera formanni sjóðstjórnar fröken
Ingibjörgu H. Bjarnason aðvart hið
fyrsta.
Segðu ekki alt sem þú veizt, en reyndu
að vita það sem þú segir. Claudius.
Sögn frá Vermalandi.
Eftir Selmu Lagerlöf.
í hvert sinn, sem eg ætla að
segja eitthvað frá Vermalandi, eða
þeim sem þar búa, dettur mér í hug
sögnin um konu, sem einn morgun
fór út í hagann að leita að kúnum sín-
um, til að mjólka þær. Hún gat ekki
fundið kýrnar, þar sem þær voru
vanar að vera, vanar að standa
og bíða eftir henni, hún varð því að
fara lengra inn í skóginn, að leita
þeirra, en þar viltist hún.
Hún hafði verið í vondu skapi,
áður en hún fór að heiman, og ekki
batnaði það við leitina. Og á meðan
hún var að brjótast áfram, gegnum
kjarr og mýrarsund til að leita kúnna,
hugsaði hún um það, hve líf hennar
hefði alla tíð verið fult erfiöleika og
amsturs, og þannig mundi það verða
til þess síðasta. Að vísu þótti henni
vænt um manninn sinn, en samt gat
hún ekki dulið sig þess, að hann var
farinn að eldast og lýjast, alveg eins
og hún. Henni þótti líka vænt um
býlið þeirra, auðvitað, þar var hún
fædd og uppalin, en hún gat ekki
lokað augunum fyrir því, að húsa-
kynnin voru lá og lítil, svo að ekki
var hægt að bera þau saman við
stórhýsin niðri í sveitinni. og upp
til heiða lá býlið, og svo aískekt, að
oft liðu vikur svo, að hún sá engan
mann, nema heimilisfólkið. Og hjúin.
Það var kanske ekki rétt af henni
að bera þeim ótrúmensku á brýn —
en löt og birðulaus voru þau, það
vissi heilög hamingjan.