19. júní - 01.02.1923, Blaðsíða 4
60
19. JÚNÍ
ana afplána þá synd, er við þá loði,
og vinna eitthvað ákveðið starf, í ein-
hverja ákveðna átt.
Tillögur hafa komið fram um að
verja þeim til styrktar vísinda og lista,
til eflingar bindindisstarfsemi, til húsa-
bygginga, og eru þetta auðvitað alt góð
málefni hvort í sínu lagi. Mætti þó
finna fyrstu tillögunni það til foráttu,
að hún mundi gera heilar stéttir
manna beinlínis háðar vínverslun rik-
isins og væri því hætt við að þeir
beittu áhrifum sínum í ræðu og riti
til þess að hún héldist við, og er það
frá bannmanna sjónarmiði stórmikill
agnúi. Að verja svo miklu fé, sem hér
mun fást, benlínis til eflingar bind-
indis starfsemi virðist óþarft og hæp-
ið að hefði árangur, er svaraði út-
gjöldunum. Heppilegast væri að verja
fénu til húsabygginga — eða til hús-
byggingar — og taka þá fyrir það
húsið, sem mest er þörfin á Lands-
spítalann.
Það er sjálfsagt ekki gott að áætla
hvað miklar tekjur verða af þessum
atvinnurekstri ríkisins, það fer eftir
þvf hve vel sölunni er hagað og hve
sparlega er áhaldið með reksturs-
kostnað. Aftur á móti er hægt að
áætla tolltekjurnar svona nokkurn-
veginn. Og hafi þær numið um V*
miljón króna á einu ári á læknavín-
um, má eflaust gera ráð fyrir að þær
verði ekki minni af þeim spönsku.
Það liggur í augum uppi að ekki
mundi ríkissjóði veita af þessum
skildingum, þó ekki væri til annars
en grynna á skuldasúpunni. Væri þá
ekki ráðlegt að taka, segjum helm-
ing teknanna til þess, en verja svo
hinu til Landsspítalans. Með þvi mætti
árlega leggja til hliðar 2—300000 þús-
und krónur til byggingarinnur og eftir
10—12 ár ættum við spítalann skuld-
lausan. Á þessum árum hefðum við
svo ef til vill fengið annan markað
fyrir fiskinn okkar, eða bannstefnan
í heiminum sveigt þrákelkni Spán-
verja, og gætum losnað við þennan
atvinnurekstur ríkisins, án þess að
syrgja hann. En á meðan við urðum
að halda honum uppi hefðum við
látið hann vinna þetta stórvirki —
að byggja landsspítalann.
Minningagjafir
til Liandsspítalans.
Þær gjafir, sem hófust í smáum stíl
vorið 1916 hafa aukist ár frá ári og
nú er til sjóður, sem nemur rúmum
60 þúsum krónum. Minningagjöfun-
um hefir verið haldið sem sérstakri
eign, en ekki blandað saman við sjálf-
an Landsspítalasjóðinn og er það
ætlunin, að fé, sem þannig kemur
inn, verði varið til styrktar þeim, sem
hjálparþurfa eru og njóta spitalavíst-
ar á Landsspítalanum. KPað er drjúgt
sem drýpur« segir máltækið, þetta er
hverju orði sannara um minninga-
gjafasjóð Landsspítalans. Droparnir
eru ekki stórir, en þar sem þeir falla
stöðugt verða þeir heill lækur. Gjaf-
irnar til minningagjafasjóðsins eru
ekki háar, en þær eru margar, og
safnast þegar saman kemur. Minn-
ingagjafirnar mæla með sér sjálfar,