19. júní - 01.02.1923, Blaðsíða 6

62
19. JÚ NÍ
Og nú seinast í morgun hafði hún
sagt við bóndann, að sér findist þau
ættu að selja þetta kot, og kaupa
sér jörð, sem betur væri í sveit kom-
ið, þar mundi þeim áreiðanlega vegna
betur. En hann hafði tekið mjög
dræmt undir það, og það var nú
einkum tómlæti hans í þessu, er
gerði henni gramt í geði. Pví sann-
arlega hafði hún á réttu að standa.
Beitin var rýr, kýrnar smávaxnar og
gerðu litið gagn. Túnið var harðbala-
legt, mýrarnar fúnar og skógurinn,
helsta beitilandið, þéttur og flókinn,
svo að hún var altaf hrædd um að
villast í honum.
Um leið og hún hugsaði þetta,
varð henni litið upp, og hún var ekki
í vafa um, að þetta, sem hún alla
tíð hafði óttast, hefði nú komið fyrir
Hún hafði gengið þarna í sínum
döpru hugsunum, og gleymt að gefa
gætur að vörðum eða götuslóðum,
og nú vissi hún ekki hvar hún var
stödd. Andspænis henni stóð stórt
grenitré; henni fanst hún þekkja það,
en það átti að vera mikið lengra inni
í skóginum. Það var óhugsandi, ;ð
hún væri komin alla leið þangað.
Hún fór að hlusta, hvort hún heyrði
ekki í bjöllunni, sem ein kýrin hafði á
hornunum, eða þá hóað, en ekkert hljóð
heyrðist, nema kvak smáfuglanna.
Hún settist niður á stein, hélt hönd-
unum fyrir augun, en það kom að
engu gagni. Hjartað sló ótt og títt,
og hugurinn varð tryltur af ótta. Hún
hafði heyrt svo margt sagt frá villum
í þessum skógi. Menn höfðu ráfað
þar dögum og vikum saman, og jafn-
vel orðið þar til.
Konan hafði eigi eyrð á að sitja
kyr nógu lengi, til að verða róleg og
geta athugað málið; hún stóð upp
og gekk beint inn í skóginn, til þess
að reyna að finna rétta leið. Hún
hugsaði ekkert um kýrnar. Nú reið
henni að eins á að komast heim
aftur.
Hún gekk nú lengi, svo að hún
vissi ekkert hvert hún fór, þar til
fór að birta kringum hana. Hún var
komin út úr skóginum, og andspænis
sér sá hún stóran og fallegan bónda-
bæ.
Við þá sjón staðnæmdist hún, og
varð nú óttaslegnari en áður, því
hún vissi vel, að það var enginn bær
þarna á þessum slóðum, annar en
bærinn hennar sjálfrar. Þetta hlutu
því að vera otsjónir, er stöfuðu af
villunni, er hún var komin i. Það
var skógarvætturinn, er gerði henni
þessar missýningar.
Hún reyndi að horfa ekki á þenn-
an huldufólksbæ, eða hvað það nú
var; en augun drógust þangað samt,
því aldrei hafði hún séð fallegra býli.
Bæjarhúsin voru að vísu fornleg, en
sterk og reisuleg, og útihúsin voru
svo mörg, að það var auðséð að sá,
sem hér bjó, hafði allmikið um sig.
Samt átti hún bágt með að átta sig
á því, hvernig húsbóndinn mundi
geta komið fyrir allri uppskerunni,
sem hann fengi í sumar. Túnið var
nýslegið og sæti við sæti um það alt.
Kornakurinn var ósleginn enn. Vind-
blærinn leið yfir öxin, er voru svo
þung, að konunni fanst óskiljanlegt
að þau gætu haldið sér uppréttum.
»Petta er hreint ekki svo ólíkt öllu