Óðinn - 01.02.1908, Blaðsíða 5

ÓÐINN
89
ríks liálfu; lá þá við sjálft, að Eiríkur yrði gerður
sekur skógarmaður á Bretlandi, meðan hann kom
engum vörnum fyrir sig, en þegar hann hafði fært
fram gögn sin og varnir allar, og eftir að greinin
frá embættismönnum og öðrum meiri háttar mönn-
um í Reykjavík kom út í Times, snerist málið
svo mjög á hina, að þeir höfðu hvers manns ó-
þökk að starfslaunum, og fór sem oftar: að
skamma stund verður liönd höggi fegin.
Enn sem fyr fól samskotanefndin Eiríki alla
forsjá samskotanna og var fylgt hans tillögum, að
kaupa fyrir þau kornvörur til gripafóðurs, og
hann svo valinn af nefndiiini að fara út til ís-
lands með gjafirnar um haustið. Kom hann fyrst
út í Beruflrði eystra og sigldi suður um land til
Beykjavíkur og Hafnarfjarðar, fór svo vestur fyrir
land og á Borð-
eyri, Sauðárkrók
og Akureyri og
færði vörur á alla
þessa staði. Hann
kom ekki heim úr
ferð þessari fyrri en
undir jól, og liafði
oft haft við marga
erfiðleika og lifs-
liættur að stríða í
ferðinni.
Reykvíkingar
tóku Eiríki vel og
hjeldu honum fagra
veislu 21. okt. og
voru í henni lands-
höfðingi og allir
helstu borgarar bæjarins. Þjóðskáldið Steingr.
Thorsteinsson ílutti honum kvæði, og lor boðið
hið virðulegasta fram. Árið eftir, eða 1883, gerði
danska stjórnin hann riddara af Dannebrog í viður-
kenningarskyni fyrir framkomu hans.
Þegar enski stjórnfylgisflokkurinn fann upp á
því 1896 sjer til stuðnings, að herja fram á þingi
algerðum bannlögum gegn innflutningi lifandi sauð-
fjár frá öðrum löndum inn á Bretland, sendu Múl-
sýslungar bænarskrá enska þinginu um, að fá ís-
land undanþegið, þá sendu þeir hana fyrst Eiríki
og báðu hann liðveitslu. Hann sneri henni á
ensku og ljet prenta og útbjó eins og auðið var
og leitaði svo fyrir sjer við sendiherra Dana, Bille,
er þá var, að koma henni á framfæri, og fjekk
hann leyfi dönsku stjórnarinnar að hera hana fram
fyrir bresku stjórnina, en hún lagði hana svo aft-
ur fyrir þingið. Börðust þeir Eiríkur og Bille
fyrir því af alefli, að fá afstýrt aðílutningsbann-
inu á sauðfje frá íslandi, og þó það tælcist ekki,
sýndi Eirikur framúrskarandi dugnað og ósjer-
hlífni, og svo mikils var hann metinn á Bretlandi,
að margir mikilsháttar þingmenn tóku málstað
íslands fyrir hans tilstilli, og munaði litlu, að fjár-
sölubannslagafrumvarpið fjelli. Austfirðingarsendu
Eiríki skrautskrifað ávarp eftir Ben. Gröndal fyrir
frammistöðu hans, þegar askan fjell, og framkomu
hans í fjárbannsmálinu. En eigi er mjer kunnugt
um, hverja viðurkenning Norðlendingar hafa sjmt
honum fyrir framkomu hans að gangast fyrir hall-
ærislíkn þeirri, er þeir fengu og hann færði þeim
1882.
Jón Sigurðsson
átti alloft við held-
ur þröngvan fjár-
hag að búa, og var
efnahag hans á
árunum rjett á eft-
ir 1860 eigi vel
farið. Er mælt að
Danir reyndunokk-
uð til, að styðja
að því, að hann
yrði að verða burt
frá þeim, því að
þeim var meinlega
við að hafa mann-
inn hjá sjer. Hefði
Jón orðið að hverfa
heim til íslands,
þá liefði það orðið fósturjörðinni hinn mesti skaði,
sem hann vann og lifði fyrir, en maðurinn var
giftudrjúgur jafnan, svo að úr því varð þó eigi,
og munu finnast skilríki fyrir því í brjefum eftir
Jón, að enskur efnamaður hafi fyrir orð Eiríks,
og af aðdáun á Jóni, látið honum í tje þann fjár-
styrk, að tilraunir Dana, að svelta hann frá þing-
mensku, urðu árangurslausar eftir 1865, þegar
hann hafði fengið styrkinn; fór liann þá allra
sinna ferða, hvað svo sem Danir gerðu til að
hefta hann.
Eins og að framan er getið, er Eiríkur annar
bókavörður við háskólabókasafnið í Kambryggju,
og hefur verið það í 36 ár, og haft mikið við það
að vinna, en svo hefur hann verið kennari
við háskólann og kent auk þess mikið einstökum