Óðinn - 01.02.1908, Blaðsíða 6

90
ÓÐINN
mönnum, svo að frítíma á hann enga að jafnaði,
nema kvöldin og fyrir kl. 8 að morgninum. Þessa
tíma hefur hann orðið að nota til lesturs og rit-
starfa og þá frítíma, er honum hafa áskotnast
endur og sinnum, og er það þó ekkert smáræði,
sem liggur nú orðið eftir hann af þýðingum og
frumsömdum ritum og ritgerðum á ýmsum tungu-
málum. Það væri vel hægt að ímynda sjer, að
hann þyrfti aldrei að sofa, og að hann gæti aldrei
sint gesti nje gangandi, en svo er ekki. Auðvitað
þarf hann allra manna minstan svefn, og sefur
naumast nokkurn tíma meira en 5 kl.stundir úr
sólarhringnum, og ekki er hægt að heimsækja
meiri öðling en hann, þar sem fylgist að höfðing-
leg rausn og ástúðlegt viðmót, og alt gert til þess
að láta gestinum líða sem hest. Þó hefur enginn
heyrt Eirík berja sjer um tímaleysi eða þreytu;
hann er altaf sá sami óþreytandi fjörmaður. —
Gestrisni hans nær eigi aðeins til landa hans; hún
nær til hvers manns, sem að dyrum ber. Landa
sína hefur hann oft hýst svo vikum, mánuðum og
missirum hefur skift. Stúdentar af Norðurlöndum
eru ekkei't sjaldsjenir gestir hjá Eiríki, og komið
hefur fyrir, að Jleiri en einn og fleiri en tveirhafa
setið hjá honum svo vilcum hefur skift; þýskir og
franskir mentamenn hafa og verið lijá honum.
Magnús bróðurson sinn ól hann upp og
mentaði, og ann hann honum svo mikið, sem fað-
ir getur mest unnað syni sinum.
Eiríkur er maður eigi hár vexti, en þeim mun
þreknari, karlmannlegur og fallegur í vexti og
fríður sýnum. Bjartur að yfirlitum og er alt yfir-
bragðið hið höfðinglegasta og gáfumannlegasta.
Viðmótið djarft en þó prúðmannlegt. Undirhyggju-
maður er hann enginn, hatar alt pukur, undir-
hyggju og hræsni, segir það sem honum býr í
brjósti látlaust og hispurslaust.
Eiríkur er framúrskarandi gáfumaður og lær-
dóms- og mentamaður mikill og einn hinn ritfær-
asti Islendingur. Hann er andríkur og glöggskygn,
og lætur aðdáanlega vel að rita um hvert efni sem
vera skal og getur flestum betur samrýmt það
tvent, að rita lært og fjóst, svo allir geta gert sjer
gott af ritum hans, sem annars eru ekki skyn-
skropnir af hendi náttúrunnar. Rannsakandi heil-
brigð skynsemi og rökstyrkur eru honum með-
fædd í miklum mæli og eru þau honum máttkir
meginásar, og gott og rjett mál er hans fylgikona,
enda er tungumálakunnáttu hans jafnan við brugð-
ið, rjett eins og eitt skáldið kvað um hann einu
sinni:
»TóIf í einu talað hann
tungumálin getur«.
Hann er talinn að rita og tala ýms nýju mál-
in manna best og ensku eins og þeir, er best rita
hana meðal Breta.
Eiríkur er búinn að vera 45 ár erlendis, og
þó skrifar hann manna best móðurtungu sína.
Þegar Yggdrasill kom út á íslensku, sagði einn
mentamaðurinn: »Það er hreinasta fjallaloft málið
hjá honum Eiríki, og það er eins og maður verði
alt af belri og íslenskari maður við það að lesa
rit hans«. Þýðingar hans á ensku þykja snildar-
verk þeim mönnum er vit hafa á. Þegar þýðing-
in á sálminum : »AIt eins og blómstrið eina,«kom
út, man jeg eftir því, að jeg hitti Ben. Gröndal
og barst þýðingin á sálminum i tal, dáðist hann
mikið að þýðingunni og sagði um leið og við slit-
um talinu: »Jeg væri ánægður, ef jeg kynni einn
tíunda í ensku við Eirík Magnússon«. Síra Þor-
valdur Bjarnarson á Melstað sagði við mig um
Eirík 1883: »Jeg þekki engan íslending, sem er
gæddur eins góðum tungumálahæfileikum, þegar á
alt er litið, eins og Eirík Magnússon, enda er
þekking hans stórkostleg«.
Nú í dag, 1. febr. 1908, erEiríkur 75 ára gamall,
en vel ern og heldur enn sálarkröftum öllum ó-
biluðum og lítt bilaður að líkamskröftum, nema
hvað sjónin er döpur á öðru auganu.
Jeg óska svo þessum ágæta landa mínum í
nafni allra sannra íslendinga góðra og gleðilegra
elliára, og að ísland megi enn njóta margs góðs
frá hendi þessa ástríka sonar sins.
Ben. S. Pórarinsson.
Til
Cirífis cfflagnússonar
á 75. ajmœli hans 1. febrúar 1908.
Pig dregmdi’ hinn glœsta draum um arma þá,
sem dggðu best við stœrsta grettistakið,
og um þann örn, sem liœsta heiðið sá
og hvernig skýin eru lit á bakið.
En takt’ því vel þó brggðist eill og eill
aj öllu því sem dregmt var forðum sœtast,
því það er djörfum drengjum einum veitl
að dregma fleira’ og stœrra’ en nœr að rœlast.