Óðinn - 01.02.1908, Blaðsíða 8

92
Ó Ð I N N
matinn; nær lægi, að húsbændurnir þökkuðu gestum
sinum fyrir að hafa þegið hann. Pannig fanst mjer frú
Sigríður líta á málið.
Hitt herbergið er bókaherbergi Eiríks og skrifstofa
hans. Þar kennir margra og góðra grasa. Flestar ís-
lenskar bækur, gamlar og nýjar, sem nokkuð kveður
að, eru þar við hendina. Allar kvæðabækur, allar okk-
ar miklu og frægu fornbókmentir — Alt, sem íslend-
ingum er kærast af bókmentum sínum, ásamt úrvali af
bókaauði heimsins. Sumar bækurnar eru með skrif-
uðum athugasemdum eftir Eirík sjálfan — manninn,
sem skrifar allra manna fagursta rithönd, og hefur þá
einstöku reglu, að skrifa jafnan hvern staf svo, að ekki
sje unt að mislesa hann.
Þar er einnig alt það á einum stað, sem Eiríkur
liefur ritað um bókmentir okkar á útlendum tungum.
Það er meira, en tlestum íslendingum er kunnugtum. Pó
liggur enn allmikið hjá honum í handritum, sumt ekki
fullgert. Eiríkurvill
engu frá sjer sleþþa
fyr en hann er sann-
færður um, að það
sje svo úr garði
gert, að ekki verði
að þvi fundið. Jafn-
vel sum af brjef-
um sínum ritar
hann tvisvar.
A efra lofti er
viðhafnarstofan.
Par bera fyrir
augað margir sjald-
gæfir munir og
sumir merkilegir.
A arinhyllunni þar
stendur ljósmynd
af Viktoriu drotn-
ingu með eiginhandar-áritun hennar, send frú Sigríði. Á
bókaborðinu eru öll ritverk Manarskáldsins fræga, Hall
Cains, með eiginhandar-kveðju, einnig safn af grafals-
myndum (Raderinger) af enskum kirkjum eftir frægan
listamann enskan, með áritun hans, sem að eins hafa
verið þrentuð fá eintök af — og fleiri vingjafir enska
ágætismanna.
Rar er líka gripur, sem dýrmætur mun þykja þegar
stundir líða fram, einkum lijer á landi. Pað er eigin-
handarrit Gröndals af »Tólf-álna-kvæðinu«; það er þar
með öllum ummerkjum Gröndals og einkennum hans,
límt á Ijereft og vaflð upp á kefli. Fyrri partinn af því
hefur Gröndal skrifað vel; seinni partinn lakar, því þá
hefur hann verið farinn að lýjast. Mig minnir, að síð-
ustu erindin sjeu með hönd Eiríks; hann hafði vakað
með honum til að útbúa þessa sjaldgæfu afmælisgjöf.
Seinasta hluta kvæðisins hefur Gröndal ort upp aftur síð-
an; — andinn líka verið farinn að þreytast á sprettin-
urn. I Brekkubænum, þar sem frú Sigríður átti þá heima,
hafði fólkið sjer það til gamans, að lesa annan enda
kvæðisins uppi á loftinu, meðan hinn var lesínn niðri í
stofunni.
Frú Sigríður á meiri þakkir skyldar af íslendingum,
en hún hefur hlotið. Hún hefur gert mikið til þess að
vekja eftirtekt enskumælandi þjóða á íslenskri handa-
vinnu. Heiðursblöð þau, er hún hefur útvegað landinu
á erlendum sýningum, liggja í alþingishúsinu í hálf-
gerðri vanhirðu.
Eiríkur er hverjum manni skemtilegri í umgengni.
Hann er víðsýnn og fjölvitur, öllum almennum fræðum
handgenginn, tungumálamaður mikill, jafnvígur á flest
hin stærri mentamál, en einkum íær í sænsku; enda
les hann upp sænsk ljóð eins og innborinn Svii. Hann
er hneigður til skáldskapar og sjálfur vel hagmæltur
bæði á ensku og íslensku, hefur gott vit á kveðskap og
mikið jmdi af, að hafa ylir kvæði. Fáir íslendingar
lesa Ijóð með betri framburði en hann.
Regar Eiríkur fer að hciman til þess að gegna stöðu
sinni í hinu gamla háskólabókasafni, er hann jafnan
klæddur einkennisbúningi enskra háskólamanna: svartri
kápu, feldri um herðarnar og »spjaldhúfu« með skúfi í.
Rá er hann öldur-
mannlegur, jafnvel
miðaldalegur, enda
er staðan og tískan,
sem þar ríkir, með
eins konar mið-
aldabrag. Vopnað-
ir hermenn gæta
safnsins; þeir heilsa
á hermanna vísu
þegar yfirmenn
safnsins ganga inn.
Lotningin erþjóðar-
siður og er ákveðn-
um reglum bundin;
en þó er auðsjeð,
að vel er maður
þessi metinn á með-
al þcirra, sem um-
gangast liann daglega, og sómi er Islandi að honum í
þeirri stöðu, sem hann hefur lengi skipað með heiðri
hjá erlendri þjóð.
í bókasafninu er margt merkilegt að sjá; en meðal
þess er bindi það, sem Eirikur hefur sjálfur fundið
upp, á bókaskrár, og mjög hefur ruft sjer til rúms við
hin stærri bókasöfn í ýmsum löndum.
Eiríkur er áhugamikill maður og eldfjörugur. Rrátt
fyrir háan aldur getur hann enn leikið við hvern sinn
fingur. Vel fvlgdist hann með í þvi, sem fram fer heima
á Fróni. Glaðværð hans við gesti sína er fölskvalaus
og innileg. Vinátta lians er hlý og haldgóð; en þungt
er honum í þeli til óvina sinna.
Heimili hans er íslenskur reitur i enskum jarðvegi.
Rjóðerni vort og tunga á þar skjól og athvarf, bókment-
ir vorar talsmann og verndara. Áhrifin þaðan eru meiri
en nokkur sjer.
G. M.
Prentsmiðjan Gutenbcrg.
Lagnrfljótsbrúin hjá Egiísstóðum á Völlum er lengsta brú lijer á landi, 480
álnir, og 4 álna breið, bygð á trjestauruni, sem reknir eru niður í fljóts-
botninn. Skátrjen, sem á myndinni sjást, eiga að verja brúna fyrir isreki.
Hún var vígð haustið 1905 og kostaði um 140 þús. kr.