Óðinn - 01.08.1910, Blaðsíða 4

36
ÓÐINN
Fjórir alþing'ismenn.
Einar Jónsson
2. þm. Rangvellinga.
Jón Sigurðsson
þm. Mýramanna.
Jósef Björnsson
2. þm. Skagflrðinga.
Porleifur Jónsson
þm. Austur-Skaftfellinga.
á, hefði orðið mjer að falli, fjekk aðeins 2 í hon-
um, en í öðruin námsgreinum gekk mjer hetur,
þó hvergi vel nema í reikningi. Settist jeg svo í
1. bekk um haustið, og var þá neðstur af 3; hinn
4. bættist við um nýárið. Bekkjarbræður mínir
voru: Skúli Magnússon síðast sýslumaður í Dala-
sýslu ý V6 1881, bráðskarpur, flugnæmur og minn-
ugur maður; Hjörtur Jónsson, sem varð læknir í
Stykkishólmi ý 16/4 1894, vel gáfaður maður, og
Pjetur Guðjohnsen, síðar verslunarstjóri og borgari
á Vopnafirði, dáinn 1901; hann var einnig góðum
gáfum gæddur. Oftast var röðin í bekknum þann-
ig: Skúli, jeg, Hjörtur, Pjetur; stundum komst
jeg upp fyrir Skúla, og síðustu árin var jeg oltast
fyrir ofan hann, enda stundaði jeg skólanámið
með meiri kostgæfni en Skúli. Upp úr neðsta
bekk komst jeg með góðum vitnisburði, hafði í
aðaleinkunn 4,50, í latneskum stýl fjekk jeg þá
32/s. Komst jeg svo bekk úr bekk, og útskrifaðist
vorið 1862, ijekk aðaleinkunnina dável, 89 tröppur í
13 námsgreinum. í dönsku og trúfræði fjekk jeg
aðaleinkunnina vel [einkunn mín í trúfræði var ó-
hepni að kenna], í talnafræði og eðlisfræði ágæt-
lega, í öllum hinum dável. Þá fjekk jeg í lat-
neskum stíl 42/3. í engri námsgrein var jeg hlut-
fallslega eins vel að mjer sem í grísku, og hlaut
þar þó eigi hærri vitnisburð en dável, en eftir þvi,
sem nú á dögum cr dæmt um frammistöðu slú-
denla, tel jeg líklegt að jeg hefði fengið og ált
skilið ágætiseinkunn. í þessari námsgrein bjó jeg
að hinni ágætu kenslu Bjarna reklors, sem kendi
byrjendum grísku í 2. bekk, einnig 2 síðustu árin.
Vorið 1861 varð jeg efstur í skóla, og liafði þá
við vorpróf aðaleinkunnina dável -(-. Fjárhalds-
maður minn í skóla var yfirrjettarmálafl.maður
Jón Guðmundsson ritstjóri Þjóðólfs, og hafði jeg
oft gott athvarf á hans góðkunna, skemtilega heim-
ili. Til fæðis var jeg sitt árið i hverjum stað;
hafði misjafnar viðgerðir, víðast góðar, nógan og
góðan mat, en sumstaðar varla nóg að borða,
einkum er út á leið — þá var orðin búsvelta lijá
sumum — og hlýtur menn að furða á því, að
skólapiltar hafi um 1860 verið hálfsveltir lijá sum-
um Reykvíkingum fyrir 1 kr. um daginn. Til
einskis af kennurum mínum i skóla ber jeg neinn
kala; þeir voru allir vel að sjer í námsgreinum
þeim, sem þeir kendu, en besti kennarinn var ef-
laust Bjarni skólastjóri, lakastur Jónas Guðmunds-
son, þó var mjer vel til hans; Jens Sigurðsson var
helst of þurlegur, ekkert fjörgandi, Halldór Frið-
riksson stundum nokkuð hryssingslegur, cn dug-
andi kennari. Björn Gunnlaugsson stjörnumeistara
elskaði jeg og virti mest allra minna kennara svo
sem aðrir sveinar, enda var hann hið ástúðlegasta
Ijúfmenni; hætti hann skólakenslu sakir elliburða
vorið 1862; vorum við sambekkingar því hinir
síðustu stúdentar, sem hann prófaði. Næst Birni
var mjer best við þá Gísla Magnússon og Jón