Óðinn - 01.08.1910, Side 6

38
ÓÐINN
tölum birtist í blöðum síðastl. vetur, kom jeg í hús
i Rvík, þar sem mjer var sagt um barn, að það
hefði verið 12 pd. fætt (— IJ. Á. B. var ekki »ljósa«
þess —) og talið afbrigði, miðað við skýrslu Þór-
unnar. Jeg sagði Þ. frá þessu, cu hún svaraði:
»Jeg efast um að það bafi verið rjett vigt«. Pró-
fessor Snæbjörn Staðfeldt (— frá Staðarfelli, ísl.
að ætt —) gat þess, að yfirlætissamar, einfaldar
og málgar ljósmæður hefðu oft tilhneiging til að
»bæta við« vigt barnanna; væri það nefnd »ljós-
móður vigt«. Þær álíta, að það gleðji foreldrana,
að barnið sje sem »vænst« fælt, og þykjast sjálfar
meiri af, að hafa tekið vel á móti þvi. En svo
kemur fyrir, að slík börn »ljettast« ótrúlega mikið
á eftir).
Nú í júlílok ei’u »ljósbörn« Þ. Á. B. orðin 1645.
Hún hefur leiðbeint við nám á 2. hundrað
Ijósmæðraefnum — haft með þeim aukatima borg-
unarlaust, af áhuga fyrir, að þær yrðu sem best
undir búnar lil starfsins. Og ljósmæðraefni sækjast
mjög eftir, að fá að vera með henni til að æfast,
meðan þær stunda nám sitt í Reykjavík.
Á 50. afmæli liennar síðastl. vetur hjeldu henni
heiðurssamsæli um 200 konur, er aðstoðar hennar
höfðu notið, þar af ein eða fleiri »ljósbörn« hennar.
Færðu þær henni jafnframt að gjöf vandaða og
vel valda menjagripi (skrifborð með tilheyrandi
og stól), og ávarp (í umgerð, um 2 álna hátt og
rúml. 1 al. br.) undirritað 230 mæðranöfnum og
kvæði, er ein konan hafði ort. Ávarpið og kvæðið
eru skrautrituð (af Steindóri Björnssyni, bróður-
syni hennar og »ljósbarni«) og prýða nú herbergi
liennar.
Úr ávarpinu má tilfæra þetta:
»Þjer hafið um langa hríð haft það starf með
höndum, sem eitt er meðal hinna vandasömustu
og ábyrgðarmestu, og sem að sama skapi er ónæð-
issamt og þreytandi, og þó ekki launað svo, sem
verðugt væri. En það er vitnisburður vor, sem
verka yðar höfum notið, að þjer hafið rækt starf
þetla með virðingarverðri elju og samviskusemi,
aldrei hlíft yður á neinni ónæðisstund, og í öllu
reynst oss konum, er þjer komuð lil vor, sem góð
systir og móðir. Líf og heilsu sjálfra vor og barna
vorra, borinna og óborinna, höfum vjer með ör-
uggu írausti Iagt í hendur yðar, og þjer hafið í
öllu sýnt, að það traust var á rökum bygt. Þegar
líf vort var í hættu, þá óx oss kjarkur og máttur
við þrek yðar og óttalaust þolgæði. Holl ráð og
vinsamlegar bendingar haíið þjer gefið oss í mörg-
um greinum, og jafnan reynst oss, liverri fyrir sig,
sannur vinur í sjerhverri raun. Öll yðar fram-
ganga og hegðun hefur verið oss fegursla dæmi
stillingar, hógværðar og slaðfestu. Þjer hafið vei ið
orðfá1) og orðvör, varfærin í dómum og aðgætin
í ummælum«. B.
Siglufjörður.
Einn meðal hinna nafnkendustu af smáfjörð-
unum í kringum ísland er Siglufjörður; ástæðurnar
fyrir því eru hinar miklu siglingar, sem fiskiveiða-
skip, bæði útlend og innlend, hafa þangað á sumr-
um, einkanlega siðan Norðmenn fóru að stunda
þar síldarveiðar.
Fjörðurinn cr lítill og fjöllum girtur nema frá
bafi, og liggur beint frá norðri inn í skaga þann,
sem gengur fram á milli Skagafjarðar að vestan
og Eyjafjarðar að austan. Höfn er þar ágæt fyrir
skip að liggja á þegar vond eru veður, enda noluð
þá mjög.
Inni fyrir miðjum firðinum að vestanverðu
gengur fram eyri sú, sem kauptúnið stendur á og
mest þeirrar bygðar, sem við fjörðinn cr; þar er í
kringum 400 manns búselt. En þá mánuði, scm
unnið er þar að síldarveiðum á sumrin, frá miðj-
um júlí til septemberloka, er þar mjög fjölment,
svo að t. d. í ágúst munu skrifa sig þar á annað
þúsund manns.
Er þá líf og fjör í öllu á firðinum, höfnin al-
selt skipum um helgar, svo að nærri er lil liindr-
unar fyrir sum þeirra að sigla úl og inn, því
skipalegan er lítil, en þar þá stundum um 200
þilskipa, auk smábáta.
Sjómenn flokka sig þá í landi og ganga til
og frá eins og licrfylkingar um kaupstaðareyrina
og upp um fjarðarhlíðarnar, og sjesl þá fólk þinga
saman. Kirkjan er troðfull alt kvöldið; þar heldur
ræður »klerkur Norðmanna« og ýmsir fieiri; hjálp-
ræðisherinn er í öðru lagi í tjaldi sínu. En þótt
báðir þessir staðir hafi sitt fólk, vanta menn ekki
á kaffihúsin. Þar er drukkið kaffi og öl og dansað
langt fram á nælur. Það er síst að undra, |)ótl
eigi fari sem best orð af þessu margmenni, því
þótt margt sje siðlált og gott lólk, er hagar sjer eftir
lögum guðs og manna, er fjöldi þar saman kominn
1) í skírnarveislu: Er Ijósmóðurin ekki lijer? — Jú, hún siiur
þarna, — Jeg varaði mig ekki á því; getur það verið Ijósmóðir, sem
ekki er sí-skrafandi.