Óðinn - 01.04.1912, Blaðsíða 3

OÐINN
3
Yfir tindum ættarlands
álfar kynda ljósafans.
Stíga vindar vetrardans.
Við skulum binda Ijóð í krans.
Ljósbjört höllin logum strá;
leiftrar mjöll við tunglsins brá.
Silfrar völl og svala lá;
svanhvíl fjöllin tindra’ og gljá.
Hugann toga hulin völd.
Hlær á vegum stjörnu-kvöld.
Norðurloga leiftur köld
leika’ um bogans gullin-tjöld.
Kvika ljós og kasta sjer.
— Kvistir frjósa’ á rúðugler.
Yndi kjósa mun jeg mjer,
meyja rós, um stund hjá þjer.
Við segulblóma’ og svella skraut
sakna’ eg hljóma’ og yls í þraut.
AIl þó Ijómi uppheims skaut
er mjer lómleg vetrarbraut.
En þó að dvíni þrek um sinn
þegar hvín um liúsvegg minn,
elst og hlýnar hugurinn,
hrund, við þina smáu kinn.
Um mig streymir alda þýð;
alt mjer gleymist þjark og strið.
Vin þinn dreymir vorsins tíð,
vísna hreim og söng i hlíð,
Lýsir strindi, ljómar sær;
ljúfum vindi hvolíið þvær;
glóir rindi, glúpnar snær,
glaðnar lynd og fossinn hlær.
Ómar skor við elfar spil,
egnir þor í draumsins hyl.
— Hjá þjer vor við hljóm og yl
hinstu spor jeg ganga vil. — —
Hlusta betur! Horfðu lengur!
Hlusta betur! Horfðu lengur!
Hljóð in gullna bylgja fer;
aðeins vitur, valinn drengur
veit hvar hæsta kambinn ber.
Undir hönd mjer ef þú gengur
eitthvað máske á leið þú sjer.
Engum hlíti æðra dómi
cðli þitt á slíkri stund;
liggi alt í Ijettu tómi
líf og orðstír, fje og sprund.
Frjáls í söngvum sál þín liljómi
svo sem fugl í kyrrum lund.
Ljósaskifti leiki’ í geði
líkt og skýsins geislatraf.
Láttu svella sorg og gleði
svo sem elfur falli’ í haf.
— Legðu eigið lán að veði
ljóðheims móli töfrastat.
Auðnar kaldi um þig næðir
— ólgar haf með þungum gný;
en er svíður sárt og blæðir
sjálfku, greiðast drungaský,
uns þjer birtast andans hæðir
og þitl veð er laust á ný.
S5»pr*etlnr*.
Ljóðaleikur. — Fljettubandaháltur; Ijóðstöfun sljettu-
banda; aldýra, vatnsfeld. Umskiftingur (= til að snúa
á marga vegu).
Jálknum mana örgum al
ofnir barða gálkna;
tálknum grana fjörgum fnat
fofnir gjarða bálkna.
(Bálkna gjarða fofnir fnat
fjörgum grana tálknum;
gálkna barða ofnir at
örgum mana jálknum).
Mön = fax; mana jalkur = hestur; argur = óstjórn-
legur, ólmur; at = beitti, hleypti; barð = hlif, skjöldur;
galkn = gammur; barða galkn = sverð; o. b. g. = mann-
kenning; grana talkn = andfæri, nasir; fnat = fnæsti,
bljes; gjarða balkn = söðull; f. g. b. = hestkenning.
8 7 G 5
Hesti ólmum hleypti maður;
4 3 2 1
nösum Ijörgum bljes hestur.
(Að nokkru eftir Hallfr. vandræðaskáld).
B. B.
%