Óðinn - 01.04.1912, Blaðsíða 7

Úr sinninu eyddi það sorg og kvíða.
Úá sættist jeg aftur við dalinn niinn.
ÓÐINN
7
Gígjan.
Sorgirnar flýja
söngva hljóðin blið.
Stund er að knýja
strenginn þinn gígja
að stytta mjer tíð.
Með hljómnum þínum hlýja
mjer huggun færðu nú.
Svo eyðir leiða aðeins þú
með ómnum þinum, gígja. :,:
L.
Sí
Frú Herdís Benediotser,.
Myndin, sem lijer fylgir, er af frú Herdísi Bene-
dictsen frá Flatey á Breiðafirði. »Par var hún fyrst
erfðaprinsessa fram að tvítugu, og síðan drotning
vestanlands, við auð og orku föður og eiginmanns«,
segir Þórhallur Bjarnarson hiskup nýlega um hana
í »N. Kbl.«. Hún var dóttir Guðmundar Skevings
i Flatey, en gift Brynjólfi Benedictsen, er þar var
síðar lengi, og eru þeir báðir þjóðkunnir menn.
Frú Herdís bjó lengi hjer í Reykjavík, eftir að
hún varð ekkja, og andaðist hjer fyrir rúmum 14
árum.
Eftir sig látna gaf frú Herdís 40 þús. kr. til
þess að koma upp kvennaskóla á Vesturlandi.
þessi kvennaskólasjóður er nú orðinn yfir 70
þús. kr. Er á það minst i »N. Kbl.« að nú ælli
að fara að luigsa til að koma þeim skóla upp,
að minsta kosti eigi síðar en á 100 ára afmæli
frú H. B., en það er árið 1920. Biskup telur i
»N. Kbl.« að hún muni liafa ætlast lil að skólinn
yrði í sveit, og bendir á Ólafsdal, vegna þess, hve
vel er þar um húið fyrir, en telur annars Flaley
næsla til að njóta gjafarinnar.
Frú Herdís »var kvenna fríðust og höfðing-
legust í sjón, og hjelt þeim yfirhurðum til hárrar
elli. Og um leið var lnin svo göfug og góð.
Verður að taka þau orð í sinni allra fylstu merk-
ingu, til þess að ókunnugir skilji, með hvaða huga
vinir frú Herdísar minnast hennar«, segir Þór-
hallur biskup um hana í »N. Kbl.«.
Börn þeirra Brynjólfs og Herdísar dóu ung,
nema ein dóttir, er Ingileif hjet, og varð hún þó
Frú Herdis Benedictsen.
ekki nema rúmlega tvítug. Gjafasjóðurinn her
nafn þeirra frú Herdísar og þessarar dóttur hennar.
%
Myrkur.
Riss eftir Kórmák.
IJað var haustkvöld.
Hann gekk einsainall. Að baki hans var fjöl-
bygðin með ljósum sínum, sem dreifðu glaðlega
birtunni út frá sjer. Fyrir framan hann var myrkrið,
sem grúfði sig yfir grundina með einræðislegu ein-
veldi eins og vaninn yfir Ijöldanum, kolsvart eins
og hugsanir hans og ótakmarkað eins og gleymsk-
an. Úr loftinu ýrði kraparegni, sem næðingurinn
hafði að leikfangi til að hreyta í andlit hans. Það
var eins og að með því væri myrkrið að láta hann
finna, hve það gæti verið andfúlt. Vegurinn var
samlitur myrkrinu og flóði í aur og ófærð, — eftir-
mynd lífsferils hans.
Hann hafði um nokkurn tíma undanfarinn
notið sólskinsstunda tilverunnar, og þá höfðu harm-
ar hans og þunglyndi hjaðnað ogliorfið; en í stað