Óðinn - 01.04.1912, Blaðsíða 8

8
ÓÐINN
þess að þverra og eyðast að fulln, hafði það safn-
ast fyrir í kyrþey eins og vatn í jökuldæld, og nú
kom atvikið, sem olli því að jökulhlaupið braust út.
Hann æddi áfram út í myrkrið, eins og hann
vildi kæfa sjálfan sig í helmekki þeim, er yfir jörð-
unni hvíldi; en það var óáþreifanlegt eins og trúin
og tálfult eins og hræsnin.
»Að baki mjer er Ijós, úti og inni« — svo
hugsaði hann — »það lýsir mönnunum, sem eru
bjartir og geta notið þess. En væri jeg þar með,
mundi slá fölskva á ljósið; jeg spilti að eins birt-
unni fyrir hinum. Þvi ber mjer að vera í myrkrinu.
Jeg gleymdi því, hver jeg var; jeg fór að lifa
með hinum lifandi; jeg misti hið fyrra jafnvægi
mitt; jeg gætti þess ekki að rífa upp með rótum
þá vísa, sem máttu ekki vaxa; jeg bygði mjer hallir
úr björtum vonum, — hallir, sem glitruðu af un-
aði eins og skrúðvangur gleðinnar. Þær hrundu,
þvi þær vantaði grundvöllinn.
Nú á jeg aftur von, að eins eina von, þá ein-
ustu, sem jeg má eiga—: jeg sje tortímingu mína.
Að baki mjer, þar sem Ijósin eru, þar fer líf
mannanna að eðli sínu, því þar er lífsgleðin, sem
skapar lífslöngunina og bjartsýnið.
Þar eru mennirnir að setja móðu á augu barna
sinna, með mikilli umhyggju og nærgætni, og mest
þeir, sem verst eru sýnir, til þess að þau sjái ekki
myrkur tilverunnar. Og svo segja þeir þeim að
myrkrið sje ljós og vitið sje óvit og dauðinn sje
líf. Og börnin trúa þessu af því þau sjá ekki, og
eru sæl, þangað tíl móðan fellur af augum þeirra
og þau verða að sjá.
Æ, hví þurfti jeg að sjá? Eða hví þurfti jeg
að verða blindaður, til þess að jeg skapaðist að
óeðlilegum hætti, — þeim hætti, er blindnin felur
í skauti sínu, hinu hyljandi, Iofandi, ósýnilega lýs-
andi? Og svo þoldi jeg ekki sjónina, er jeg hlaut
að fá hana, af því jeg hafði ekki skapast að
hennar hælti.
Að baki mjer, þar sem ljósin eru, þar situr
hún á einum stað, — hún, sem hafði gert myrkrið
bjart, gert dauðann að lífi, gert hret lífsins að sól-
skini, — hún, sem hafði gert kraftaverk án þess
að vita af því sjálf, gert þau af því henni var það
meðskapað, — hún, sem þekkir ekki myrkrið af
því hún er sjálf Ijós. Er ekki sýnilegt að náttúran
bægi burtu skynseminni þegar minst varir? Og
jeg, brjóstmylkingur myrkursins, lifði þá til þess
að slá fölva á roðann og fölskva á Ijósið, og ef
til vill ala afkvæmi, sem ættu sama lif og jeg fyrir
höndum —: lifðu að eins sjálfum sjer til þrautar
og engum til ánægju.— — — — —' ■— —
Hann var korninn fram að sjó; þar gengu
klettar fram á aðra hönd honum. Fyrir framan
þá ljeku öldurnar sjer með villiæði og rendu sjer
svo löðrandi inn í víkina. Hann staðnæmdist og
hlustaði.— — — — — — — — — —
»Sá er mannkyninu þarfastur, sem heggur
rotnandi Iim af stofni þess, áður en það sýkir frá
sjer. Afbrot náttúrunnar verða aðeins jöfnuð með
því að uppræta«.— — — — — — — —
Hann titraði lítið eitt og greip um hjartað.—
»— Heigull! Hikarðu við að gera einu sinni
rjett? — — Hikarðu?! — — —
Myrkrið grúfði sig eins og helmökkur yfir
grundina, eins og áður. Og langt út í drungann
barst ómurinn af briminu í víkinni, — griinmi-
legur eins og urr rándýrsins yfir nýhremdri hráð.
*
Blás, blás —
Stælt eftir T li o r Lange.
Blás, blás þú, stonnur-—napri kuldi, níst og sker.
Á næturboga hátt skín stjarna, — önnur nær,
Lágt, lágt við hafsbrún. Ljós tvö halda föngnum mjer
Og langt er annað burt — of langt! . . . og liilt of nær.
Blás, blás þú, stormur — napri kuldi, níst og sker.
Það nær mjer var, var ekki ljós — var missýning.
Hitt skín nú einnig birtu þess, sem bliknað er.
Blás, blás þú, stormur — þrumulögin köldu syng.
Gunnar Gunnarsson.
.íóniis HallKrímsson. Kvæði lians og rit
ætlar Jóh. Jóhannesson bóksali að gefa út í sumar í
vandaðri útgáfu. Hefur hann auglýst, að liann hafikom-
ist yíir nokkuð af kvæðum eftir Jónas, sem ekki hafi
áður verið prentuð, og bæti þeim við. En mjög varlega
ætti hann að fara í það. Þetta rnunu helst vera kvæði
frá yngri árum Jónasar, sem ekki er líklegt að bæti
safnið.
Prentsmiðjan Gutenberg.