Óðinn - 01.05.1912, Blaðsíða 3

OÐINN
11
starfsemi þessara tveggja manna, svo kunn mönn-
um hjer heima, að um þetta yrði að rita lengra
mál, en hjer er rúm fyrir, ef að nokkru gagni
ætti að vera. En frá starfsemi þeirra Veslur-ís-
lendinga, sem minna eru kunnir hjer heima, mun
aflur á móti verða rækilegar sagt í framhaldi
þessarar greinar.
Sambýlið á Jöðrum.
í kargaþgfinu kofi stóð,
— þeir kölluðu hregsið »bæinn«, —
sem langa-langafi Högna hlóð,
og hissa var á því gjörvöll þjóð,
að datt hann ei einhvern daginn.
Par bjuggu þeir Högni’ og Hallur nú
og húsfregjur þeirra snáða;
þeir áttu’ ei börn eða hjeldu hjú;
þeir höfðu hvor um sig stritlu-kú
og nokkrar kindur meö kláða.
En svo er að líta’ á sambglið,
cr sautján ár ha/ði varað,
því svo var nú hlglegt samlgndið
að sextán ár höfðu’ að talast við
Hallur og Högni sparað.
Og hlgpi kisa um Högna völl,
sem Hallur fœddi og álli,
hún samkvœmt lögum var temstruð öll,
— það leiðst nú enaum að gera spjöll,
y>og mörkin hún vita mátth.
Hvern reiptaglsspolta og rekabút
þeir rgrðu hvor fgrir öðrum.
— Pið þekkið mannggan, hgrndan hrút,
og hálfvegis svipað leit það út
jafnlgndið þeirra’ á Jöðrum.
í bœndunum dgpsta bræði svall
og blöðrurnar þurflu’ að springa;
í skapsmunum þeirra skall og small,
svo skammirnar ja/nvel þögnin gall,
og hornaugun hlutu’ að stinga.
Hjá austurgaflinum annar var
og einu slafgólfi rjeði,
og skilrúmin ekki þektust þar;
úr þekjunni hjengu lorfurnar,
— hvorki lil gagns nje gleði.
í vesturendanum hírðist hinn,
og hnífjafn að stærð og gæðum
var þeim megin húsrúmshluturinn,
og húsbóndinn líka frábilinn
gleðskap af dagsins glæðum.
Já, Ijórarnir voru litlir þar;
það lá við að firtist sólin,
þvi geislunum iíðum tafsamt var
uns tókst þeim að hitta glufurnar
með skinið í húsaskjólin.
Er ftestir hömuðust hegskap við
og hirtu grasið af Ijánum,
og sumarblærinn og sólskinið
seiddu aðra á fiskimið,
sem losuðu þá /rá »lánum«,
þá virtist ei Högna’ og Halli ofl
neitt hregfmgaeðli gefið;
þeir lágu o/tastnær upp í lofl
með ódœma-þráan geispa-hvojl
og tugðu og tóku’ í nefið.
En húsfregjur gfir hlóðunum
húkandi’ i regkjarbrœlu,
með viðbrunninn graut á glóðunum
og gruggugan oft hjá sóðunum
og lióstandi’ af hilasvælu.
Loks hlegpli það öllu’ í brand og bál
hjá bændunum þarna’ á Jöðrum,
að gólfin urðu hjá Halli hál,
því Högui misti iir grautarskál;
— þá hvæstu þeir hvor við öðrum.
Pað he/ur enginn þœr skammir skráð,
nje skgrstu’ gfir leikinn samið,
en skjál/ta var kofakgtran liáð
og kjaftshöggin voru þung og bráð
og kinnarnar höfðu kramið.
Peir köstuðust loks á stgrktarstoð;
i slöfnum og rjáfri drundi;
þau gerðu’ ei undan þeim önnur boð,
örlögunum, — liin reiðu goð,
og Íiregsið til grunna hrundi.
Par skiljum við nú við Högna’ og Hall;
þeir Heljar sveipuðust armi
og gfir þá gröf og glegmska skall
og grátnæmara varð kofans fall
i húsfregja þeirra harmi.
En víða er þennan svip að sjá
á sambglunum hjá öðrum.
Og verða’ ekki hregsi hrjáð og smá,
sem hrgndu strax, ef menn flggjust á
lengst af á lands vors jöðrum?
Jakob Thorarensen.
Sí