Óðinn - 01.01.1914, Blaðsíða 7

ÓÐINN
79
En jafnskjótt sem Skagfirðingar sáu amtmann
koma út, var svo sem þeim brigði í brún og þeir
hypjuðu sig þegar á braut. Amtmaður gekk í
veg fyrir þá út á grasblettinn fyrir framan húsið
og kallaði til þeirra og sagði: »Bíðið þið við
piltar, jeg ætla að tala við ykkur«. En þeir flýttu
sjer samt í burtu, og enginn þeirra mælti orð við
amtmanninn.
Af þessu er augljóst að ómögulegt er að segja
mcð sanni, að amlmaður bafi viljað láta af em-
bætti vegna komu Skagfirðinga. Hilt mætti með
miklu meiri sanni segja, að Skagfirðingar hafi lagt
á fiótta fyrir amtmanni, er þeir sáu hann, en þó
er það líklega ekki rjett, þrátt fyrir það, þótt burt-
för þeirra væri eitthvað svo kindarleg að hún
minti á flótta.
SKagfirðingar sögðu að vísu á seðli þeim, sem
þeir festu upp, að þeir hefðu mist traust á amt-
mannsembættinu, og »báðu þann mann, sem bjer
nú færir þetta embætti, að leggja það niður«, en
þeir sögðu það eigi við amtmanninu sjálfan, og
enn síður biðu þeir eflir nokkru svari.
Skagfirðingar hafa auðsjáanlega annað hvort
eigi ætlað sjer að tala við amtmann, eða eigi verið
við því búnir. Þá er þeir komu á Möðruvelli,
liafa þeir eflaust vitað að hann var veikur, því að
það hafa þeir frjett í Hörgárdalnum, ef þeir liafa
eigi vitað það áður. Ef til vill hefur þeim þess
vegna brugðið svo við, er hann kom út, og svo
labbað burt, rjett eins og krakkar, er hafa gerl
eitthvað, sem þeir mega ekki gera og vilja ekki
að aðrir sjái.
Ef Grímur amtmaður hefði verið ungur eða
heill heilsu, þá hefði þetta enga þýðingu haft fyrir
liann. En nú var hann sjúkur og aldraður, og
því hlýtur þetta að hafa lagst fremur þungt á
hann, þótt hann minlist varla á það. Eftir þetta
elnaði honum sóltin og hann andaðist 7. júní
(1849).
Það er líka sannast að segja að þetla voru
ómakleg laun eftir langa og samviskusama em-
bættisþjónuslu. Þótt sumt megi að Gími Jóns-
syni finna, eins og öðrum mönnum, þá mun það
þó sannast, hvenær sem það verður rannsakað til
hlítar, að hann er einn af hinum merkustu em-
bæltismönnum á íslandi á sinni tíð, og þótt um
miklu lengri tíma sje leitað. Hann var maður
mikilhæfur og óvenjulega vel að sjer. »Sem em-
bættismaður var hann, það jeg til vissi«, segir
Bjarni amtmaður Thorsteinsson, sem þekti hann
manna best, »einhver sá ráðvandasti, vandvirkasti
og iðjusamasti, orðu- og reglu-samur eins í smáu
sem stóru, og þess hins sama krafðist hann af
þeim, sem undir hann voru gefnir. Það var að
likindum þessi stranga vandlæting um reglu, orðu
og iðjusemi, er gerði hann á lians seinni embætt-
isárum, eins og þá ljek orð á, ekki vel þokkaðan
meðal almennings og sumra hinna lægri embætt-
ismanna í umdæmi hans«.
Beglusemi, vandvirkni og samviskusemi hefur
eigi ávalt komið sjer vel á fslandi.
En trygð Grims amtsmanns við Rasmus Krist-
ján Rask þekki jeg allvel af mörgum skjölum i
Rentukammerskjalasafninu, og henni skal jeg við
bregða.
Grímur amtmaður var »einhver hin friðasti
maður, bæði að andlitsfari og öllum likamaskapn-
aði«, segir Bjarni Thorsteinsson. Hann var snyrti-
maður, og tigulegur í framgöngu. Má vera að
það hafi haft einhver áhrif á Skagfirðinga, er þeir
sáu hann.
Ef menn vilja segja Skagfirðinguin eitthvað
til sæmdar, þá er betra að telja heldur eitthvað
annað lil en ferð þeirra að Möðruvöllum 1849.
Sem betur fer má nefna margt annað nýtilegra og
sæmilegra.
Ivaupmannahöfn 3. desbr. 1913.
Bogi Th. Melsleð.
Pó! — Póí
i.
Bóndi gengur bænum frá,
byssa yfir herðar liggur.
Kaldi sverfur svellin blá.
Sveipa hnúka skýin grá.
Gaddur brúar gil og á.
Gljúfri lokar fannahryggur.
Bóndi gengur bænum frá,
byssa yfir herðar liggur.
Rjúpa hugar hnjótum að,
hraðfleyg eftir dalnum leitar.
Engin fokstrá, ekkert blað
eygir hún á neinum stað.
Viðsjált henni þykir það,
þegar hlíðin kvisti neitar.
Rjúpa hugar hnjótum að,
hraðfleyg eftir dalnum leitar.