Óðinn - 01.02.1917, Blaðsíða 2

82
ÓÐINN
(Er sólin hnígur), »himnesk ljósdís, tjalda salinn
þinn« (Fjallasöngur). Sólskinið »kyssir lygnan fjörð«
(Klakksvík), »blessuð sólin elskar alt« (Mælt fram
í skemtiför), »Hægt nálgast Röðull brúðklædda
Báru®1) (Kveld), »og sjáið þann roða, sem rennur
sem koss« (Út súpra), »Morgunsól, jeg þráði þig
þessa nóttu alla« (Um sólaruppkomu), »með slegið
gullhár gengur sól að gleðibeð með dag á armi
— og ljúft í Ægis faðm svo hnígur« (Sólarlag),
»kveldroðans litir hverfandi vefjast hvílandi faðm-
lögum dimman við sjá« (Á siglingu), »álfar ljóss á
ljettum fótum leita að nýjum frelsisrótum« (Morgun
á Þingvöllum), »er sólin oss leysti sitt ljósgula
liár og Ijet það með kossafjöld yfir oss ste_ypast«
(Ferð lokið), »þegar sólin ljúfa lækkar og legst
við Ægis kalda barminn« (Um kveld), »Sem
morgunsins geislar á bárum fá brunnið« (Sjóferð).
Regnbogi: »sálu minni sökkvi jeg í fossinn, seilist
upp í friðarboga kossinn« (Gullfoss). Máninn er
lika persónukendur: »aftur máninn heiði hækkar
og hlær á laun við skýjahvarminn« (Um kveld).
Jörðin er persónukend: »svo liöst og illgeng sig
hristir jörð sem hross, er slítur af reiðing gjörð«
(Á Skeljastöðuin í Þjórsárdal), »þótt urðarbrjóstið
sje kalt og stirt« (sama kvæði), »faðmi þig nú
fast og þjetl fósturlandsins svörður« (Ben. Sveins-
son).
fsland er kona: móðir, unnusta (Ástarjátning).
Fjallkona »bíður með þrá sem ástmey örmum
þöndum eftir þeim svein, er leysi hana úr bönd-
um« (Aldamótin), »ósnortin skjaldmey í aldanna
straumi« (Landsýn), »Fjallkonu göfgrar gleðitár«
(Sumarblót), »Iíykonan« (Þorskljóð).
Loft og vindur: »hvíslandi þýtur blær um bleika
jörð — heill og sæll aftur, kystu blessað landið«
(Vorvísur 1910), »Húsbóndi góður! heilsaðu blæn-
um, hann er kominn að heilsa þjer og hverri sál
í bænum«2) (Morgun), »skrautið blærinn kysti«
(Út súpra), »hægur árdags-andblær titrar andar-
drætti líkur manns« (Af Vatnsskarði), wljóðar við
eyra þýður blær« (Kveld), »þú kyssir ískalt, vindur.
Hæ og hó!« (Næturferð). Norðanstormur: »sem
bergtröll opni gin og láti þjóta í skögullönnum«
(Óveður), »Eykur kjúkuklið kátur illviðradans.
Hopparfölleiturfans, býstnú fjelögum við« (Óveður).
Sjór og vötn: »Tók Ægismey hinn unga, fríða
1) sbr. t. d. Jónas Hallgr.: »Röðull brosti, rann að nætur-
hvílu Ránar til —« (Nótt og morgun).
2) sbr. t. d. kvæði Jónasar Hallgr.: »Jeg bið að heilsa«.
mann« (Árni Finsen), »bros á hverri báru titrar«
(Fjall við fjörð), wfaðmast og kyssast loft og sær«
(Kveld), haföldur eru whjartaslög þreyjandi djúp-
inu frá, sem brjóst þess lyftist af löngunartrega
og andvarpi eilífri þrá« (Á siglingu), »þær hvísla,
þær glettast, þær kjassa og þrotna og kyssandi
loksins þær hníga í sævarins blátæra beð »(Sjóferð).
Hafísinn les »skraf sitt við rastinar« (í hafísnum),
og skipin á hafinu verða að »ósnortnum, elskandi
fljóðum« en seglin að »svellandi barmi« (Sjóferð).
Eins er um vötn: »Hjeraðsvötnin líða sljett,
glampa líkt og men á meyju« (af Vatnsskarði),
»Ýmist hyljir augum lygna eða strengur sagnir les,
þar til armar elfu faðma ytst hið bratta Hegranes«
(Af Vatnsskarði). Fossar: Gullfoss »hvessir svipinn
heiða«, »þenur brjóstið breiða«, whvelfast öldur eins
og stæltir vöðvar«, en likingunni er ekki haldið,
því öldurnar verða að sálum, er »rísa upp í úða-
mökkum ljósum« og »baða sig i rósum«. Foss hefur
fælur í kvæðinu Niðaróður, en fosshljóðið í kvæði
þessu bergmálar hugsanir þess manns, er við foss-
inn stendur, hvort sem það er »ungur piltur, ást-
arsæll«, eða karlmaður »með köldu glotti«. í öðru
kvæði (Ferð lokið) geysast straumöldur fossanna
»sem glóföxuð hross, er gjallandi elta sporhvatir
hundar«. Er Geysir ætlar að gjósa, heyrir skáldið
því »hjarta slá« og »hjartablóðs öldubrot« (Við
Geysi). Fjöllin verða að lifandi verum eða að bú-
stað trölla: »ber oss jór til fjalladísa heim«
(Fjallasöngur), »fjallatröll í fellunum, fjallabörn i
hellunum« (sama kvæði), »armar fjalla opnir
breiðast og í faðmi halda sveit« (Af Vatnsskarði),
»þeir hafa til að losa stundum mola, klettabúar«
(Óveður), »sjást í mjúkleg faðmlög falla fjallsins ás
og vatnsins dís« (Fjall við fjörð). Andardráttur fjalls
er »fleygur blær, sem flötinn bærir« (sama kvæði),
og hjartsláttur Qalls er »báran tær, sem blærinn
hrærir« (sama kvæði). Fjallatindana dreymir: »sjá
kveldroðann glitra i guðveigalind og gullroðinn
dreyma hvern hljóðlátan lind« (Út súpra). í kvæð-
inu Niðaróður hreytir foss skvettum upp um
klellinn »sem græna hárlokka hanga lætur um
harða skör«. — Höfði (Þórðarhöfði) »þrúðga hvess-
ir hamrabrún« (Af Vatnsskarði). Hnjúkar »tylla sjer
á tá og teygjast upp i fyrsta, heita kossinn« (Vor-
visur 1910). Jöklar hafa »litverpar brár« (Ferð
lokið), en Snæfellsjökull eldfáður hefst »einsog út-
höggvinn draumur« (Kveld). Strönd verður að
unnusta: »bros á hverri báru titrar, blítt er minn-
ist hún við strönd« (Fjall við fjörð). Brekka »í