Óðinn - 01.09.1917, Blaðsíða 3

ÓÐNIN
43
Borgarstjóri vor er nú maður á besta aldri, og
að mínu áliti sá rjetti maður á rjettum stað; það
er því vonandi að bærinn fái lengi að njóta for-
stöðu hans, þó að það sje reyndar hæpið, að jafn
hæfur maður vilji til lengdar gegna svo vanda-
samri og annaríkri stöðu fyrir jafn Ijeleg laun og
henni eru samfara, og þó um leið óvissri, þar
sem kosning borgarstjóra gildir að eins tjl 6 ára.
Hr. Kn. Z. er fremur lítill maður vexti, eins og
hann á kyn til, kvikur á fæti og fjörugur, skemti-
legur í tali og viðmótsþýður. Hann er vel
máli farinn, og beitir sjer mjög fyrir málefnum
bæjarins á bæjarstjórnarfundum, og á því láni
að fagna að fá yfirleitt komið fram málum sínum,
þrátl fyrir þann mikla skoðanamun, sem einkum
nú hin síðari árin er farið að brydda á í bæjar-
stjórn.
Hann er kvæntur danskri konu, Floru Ileinzel-
mann skipstjóra, er lengi var í förum hingað lil
lands; eru þau hjón barnlaus, en hafa tekið fá-
lækl barn til fósturs og uppeldis.
Kl. J.
fírúðkaup ekkjumannsins.
Það var eitt fagurt vetrarkvöld,
að veislusalur hvít með tjöld
og útbúinn með undurdýrðlegt skraut
sín einkarvel í ljóssins bjarma naut.
— En bak við tjöldin ljósklædd vera leið,
liún leit á alt og hinstu stundar beið.
Og tilbúið var alt sem eitt,
svo ekki skyldi vanta neitt,
er geðjast mætti góðra vina fjöld,
því giftast átti dóttirin í kvöld.
— En bak við tjöldin ljósklædd vera leið,
hún leit á alt og hinstu stundar beið.
í hempu klerkur klæddur var,
hann kærleiksræðu í hendi bar;
á öllu hvíldi’ hin yndislega ró,
og unglingunum dans í huga bjó.
— En bak við tjöldin ljósklædd vera leið,
hún leit á alt og hinstu stundar beið.
Og allir biðu brúðgumans,
því bráðum mátti vænta hans,
sem ungur, fríður ekkjumaður var,
af öðrum langt í prúðmenskunni bar.
— En gegnum tjöldin ljósklædd vera leið,
hún leit á alt og hinstu stundar beið.
Og alt í salnum inti hljótt
um eitthvað meira' en brúðkaupsnótt,
svo alsæl virtist ekkjumannsins lund,
sem endurfæðast skyldi horfið sprund.
— En við hans síðu ljósklædd vera leið,
hún leit á alt og hinstu stundar beið.
Og inn gekk brúður ung og nett,
hún augum brá um salinn ljett;
úr hvítu líni kyrtill gjörður var
og kransinn græna tígulega bar.
— En fram og aftur ljósklædd vera leið,
hún leit á alt og hinstu stundar beið.
Hjá brúðguma á bekkinn sett
var brúðurin í huga ljett,
og lieilög athöfn hjörtun fylti ró
og helgum blæ á alt í salnum sló,
— En kringum brúðhjón ljósklædd vera leið,
hún leit á flest og hinstu stundar beið.
Og brúðkaupssálmur sunginn var,
er saminn í því skyni var.
Með klökkri röddu klerkur las um dygð,
um kærleika ög ódauðlega trygð.
— En kringum brúðhjón Ijósklædd vera leið,
hún leit á þau og hinstu stundar beið.
Og ekkill þrýsti ungri hönd,
þá eiðinn vann um kærleiksbönd.
»Ó, hjer er ástin mín á hvítum kjól«
hann kallar veikt, og hnje úr brúðkaupsstól,
— En burt með sál hans Ijósklædd vera leið,
hún leit ei við, og einskis framar beið.
Og máninn skein og brosti blítt,
hann blysum stráði á hauðrið frítt,
en heiðblátt loftið gjörði’ að glæstum sal,
þar góðar sálir hófu ástartal,
— því gegnum blámann ljósklædd vera leið,
hún leit ei við og einskis framar beið.
Ilalla.