Óðinn - 01.09.1917, Blaðsíða 6

46
ÓÐINN
og kirkjulegan kristindóm. — Hann hefur verið
formaður í K. F. U. M. síðan haustið 1910 og
unnið í þeim fjelagsskap mikið og ágætt verk,
enda á sjer þar traustan flokk góðra vina.
Hann annaðist framkvæmdarstjórastörf fjelagsins
um 2ja ára tíma ásamt formannsstarfinu, og
slyrktist og blómgaðist fjelagslífið mjög á þeim
tíma, sjerstaklega í aðaldeild þess. Kom þar fram
dugnaður hans, þar sem hann ásamt hinum miklu
önnum í embætti sínu gat gefið fjelaginu svo
mikið, án þess að vanrækja höfuðverk sitt i söfn-
uðinum, enda skoðar hann og fjelagsslarfsemi sina
sem einn lið safnaðarstarfseminnar.
Það er enginn vafi á því að með síra Bjarna
hefur kirkju vorri og kristni bæst góður kraftur.
Mjer er ef til vill kunnugra en flestum um ein-
lægni hans og áhuga í starfinu fyrir guðs ríki, og
hvernig hann vill í öllu efla lifandi kristindóm og
Iifa sjálfur eins og hann kennir. Hann hefur verið
meðlimur K. F. U. M. síðan 1899 og hefur sam-
vinna hans bæði á fyrri fjelagsárum og einkum
nú verið ómetanleg hjálp í fjelagsskapnum.
Um samvinnu og samlyndi þessara tveggja
presta við Dómkirkjuna má segja að það er reglu-
lega til fyrirmyndar, því hver þeirra vill að hins
heiður sje að meiri og styðja þeir því hvor annan
og breyta eftir hinni gullvægu reglu postulans:
»Verið í bróðurkærleikanum ástúðlegir hver við
annan og verið hver öðrum fyrri til að veita hin-
um virðingu«.
Reykjavík 15. júlí 1917.
Fr. Fr.
Frænka min, H. M.
Sú norn, er forðum þreytti Þór
og því næst kom á hnje,
með ári hverju á mig blæs
þeim anda, er feyskir trje;
með töfrum gerir hjelað hár
og herðum vinnur bug,
og veikir allan vængjaburð,
sem viðrar hug og dug.
En hæfileika á jeg einn,
sem enn þá hefur grið:
að skima og njósna um urð og eng
og einnig fram á mið.
Um leyningana er lífið á
jeg legg í stundar för —
í frjettaleit og fræðslusókn,
að fá við spurnum svör.
Þó frænku mína, farna burt,
jeg fái nú ei hitt —
í dægurskvaldri og dái svefns
mig dreymir kvenval þitt;
því eftirsjáin leilar lags
að lyfta minning hátt,
sem eynni hilling eykur tign,
er aftan brosir dátt.
Jeg veit að minni þess er þörf
að þíða vigðan reit,
en bera geisla, blæ og dögg
í hæ og út um sveit; —
jeg gat ei, frænka, gert þjer brauð
úr grjóti liðins dags,
en tek þig ni'i í fegins faðm
í friði sólarlags.
Um göfgi þína er margt til marks,
en mælgi bægja skal
frá þeirri konu, er þögul fór
um þyrniströnd og dal —
í einstæðinga eftirleit,
um óviðgerðan stig,
með þokkagyðju bragði í brún
og bliðu — er faldi sig.
Jeg veit um æsku þinnar þrá:
að þangað stefndi lmn,
sem Berurjóður Braga er
og blómgað Sögulún.
En sjötíu ára sambúð þín
við suðuglóð og reyk
á aldri miðjum úr þjer tók
þann æskudísa leik.
Og þráfalt kom mjer það í hug,
er þjer jeg snjeri frá:
hve andans gáfum oft er drekt
í anna fiæðisjá.
Og bárur kveða brekasöng,
en börnin leika sjer
að skeljaglingri um sjávarsand,
er sól i hvílu fer.