Óðinn - 01.03.1919, Qupperneq 4

92
ÓÐINN
ur þunglega í fyrstu, kvaðst hafa sagnir af, að
margir þeirra, er mentaveginn gengu, færu afvega
og lentu í margskonar óreglu. Samt kom þó svo
um síðir, að karl gaf son sinn lausan. Gekk hon-
um lærdómur dável. Talsvert var hann þá farinn
að yrkja, og sýndi hann mjer ýms kvæði eftir
sig, mörg andlegs efnis. Vorið eftir tók svo Guð-
mundur inntökupróf í lærða skólann og stóðst
próf, enda þótt hann væri ekki vel undirbúinn
eftir svo stuttan tíma og ófullnægjandi. — For-
eldrar Guðmundar, hjónin Guðmundur Guðmunds-
son og Guðrún '•Jónsdóttir, voru bæði vel greind,
sjerstaklega móðir hans; var hún góð og guð-
hrædd kona og innrætti börnum sínum guðsótta
og góða siði; börnin voru 4 og var Guðmundur
elstur; andaðist hún meðan jeg var preslur eystra.
— Um skólaveru Guðmundar er mjer ekki vel
kunnugt, en lítið mun faðir hans liafa getað
styrkt hann, en Reykjavíkurbúar munu hafa
hjálpað honum talsvert; þó munu liin litlu efni
föður hans að mestu leyti hafa runnið til sonar
hans. — Er Guðmundur var orðinn stúdent, gekk
hann fyrst í prestaskólann; kom mjer það ekki á
óvart, að hann valdi guðfræði, því að hann var í
insta eðli guðhræddur og góður maður, eins og
honum mun hafa verið snemma innrætt við móð-
urknje og ljóð hans mörg frá æskuárunum báru
vott um; gerði jeg sem kunnugur honum mjer
góðar vonir um, að hinn skáldmælti ungi maður
yrði kirkju lands vors til uppbyggingar með skáld-
gáfu sinni og andagift, en þetta snerist brált á
annan veg, og er mjer ókunnugt um orsakir að
því, hvers vegna hann hætti við guðfræðisnám,
en tók að nema læknisfræði. — Á stúdentsárum
Guðmundar leiddist hann út í soll og vantrú, en
jeg átli allaf bágt með að trúa því, eftir því sem
jeg þekti innræti hans, að vantrúin fengi lengi
yfirráð í sál hans. Af viðkynningu minni fyr og
síðar við Guðmund var mjer altaf hlýtt til hans,
og það gladdi mig því mjög, er jeg frjetti, að
hann væri orðinn reglumaður og giftur góðri
konu. — Áreiðanlega er Guðmundur skáld harm-
dauði flestum sem þektu hann, og þjóðin hefur í
missi hans mist eitt af sínum bestu skáldum,
sem maður vænti enn að fá að halda all-lengi,
þar sem hann var enn á besta skeiði. Við fráfall
hans rifjast upp fyrir okkur mörg mjög falleg kvæði
hans, og við sjáum nú best, hvað við höfum mist,
er liann er horfinn frá oss.
Einar Tliorlacius.
Jón Sigurðsson
frá Baldursheimi við Mývatn.
Mislingarnir geysuðu um Suður-Þingeyjarsýslu í'yrri
hluta ársins 1917. Barst veikin á nokkra bæi í flestum
sveitum og lagðist mjög þungt á fólk á ýmsum aldri.
Enda skildi hún eftir stór skörð og svíðandi sár á
mörgum heimilum. — Mislingunum fylgdu óvanalega
hættulegir sjúkdómar á þrekmönnum á ungum aldri,
og ýmsir, er af komust, urðu langt leiddir, og munu
tæplega verða jafngóðir eftir. —j Baldursheimur var síð-
asta heimilið í sýslunni, sem farsóttin fluttist á. Hraust-
ur maður á besta skeiði, Jón Sigurðsson, fjekk skæðan
Jón Sigurðsson frá Baldursheimi,
sjúkleika eftir mislingana, er varð honum að fjörtjóni
28. maí 1917, eftir hálfsmánaðarlegu. Jón fæddist 3. júní
1889 og var hann tviburi. Hinn tvíburinn, sem líka var
drengur, hjet Pjetur; náði hann að eins níu ára aldri
og dó þá úr barnaveikinni. Foreldrar Jóns voru hjónin
Sigurður Jónsson í Baldursheimi (dáinn 1911) og Sól-
veig Pjetursdóttir frá Reykjahlíð, er bjuggu allan sinn
búskap í Baldursheimi rausnarbúi. Eftir fráfall föðurs-
ins bjó Jón, ásamt tveimur systkinum sínum, með móð-
urinni. Búið var allstórt; studdi hann það með elju og
nákvæmni, og helgaði þvi krafta sína. Mikill mannskaði
og söknuður er því að fráfalli Jóns, eigi að eins nán-
ustu vandamönnum, heldur öllum þeim, er kyntust hon-
um. Hann var greindur vel, glaðvær og listelskur, og
hugljúfur þeim, er hann þektu, látlaus í framkomu og
hreinskilinn. — Jón naut hins besta uppeldis í foreldra-
húsum og góðrar fræðslu heima og á unglingaskólalí
Mývatnssveit; eilt missiri dvaldi hann í öðrum bekk