Óðinn - 01.12.1919, Síða 8

72
ÓÐINN
löng brjef getur maður ekki ritað með hverri ferð, því
hjer á voru landi verða ekki svo stórkostlegir eða sögu-
legir atburðir að þeir verði nóg efni i langt mál, því
barálta blaðamannanna er háð með riti og bókstöfum
og jafnóðum sett fyrir allra sjónir, þar sem barátta með
hnefum og vopnum er þess eðlis að hún þekkist ekki
nema ritverkin komi til, eða málverkin. — Par með er
þessi epistola á enda með heillaóskum til þin og þinna.
0
Yísur.
Mikið vill mcira.
Æskan hefur yndi af fögrum ástakvæðum,
þó hún beri sjálf í sjóði
sjöfalt meir’ en næst i Ijóði.
Til Kjarvals málara
Áður fyr þú ófst i glit
undramyndir snjallar;
en krýnir nú með hverfilit
kúnstir þfnar allar.
Oþörf varúð.
Láti jeg mín Ijóð i tje
leikandi af gáska,
hafa fljóð í fullu trje
að forðast sálarháska.
Vel að merkja.
Þó hún byrst á brúnir sje
og brosið minni á vetur,
hún er ekki öll úr trje,
ef þú skoðar betur.
Bragi.
Braga oft jeg bið um lið
brendur harmi sárum,
bara til að banda við
bölsýni og tárum. Fnjóskar.
0
Draumar.
Þegar jeg átti heima í Sellóni, þá var jeg um tíma um
veturinn í Stykkishólmi að venju, að undirbúa sjónleiki.
Jeg dvaldi í næsta húsi við prófastshúsið. Pann tíma
meðan jeg var þar, lagðist frú Soffía Gunnarson bana-
leguna. Jeg var daglegur gestur hjá henni, bæði áður
hún lagðist og meðan hún lá, þvi okkur var vel til vina.
Nú kom að þeim tíma að loknum sjónleikjum, að
jeg varð að fara heim. Ekki datt mjer það í hug þegar
jeg kvaddi blessaða frúna, að við mundum ekki aftur
sjást, af því hún var ekki svo þjáð að sjá, en það er
ekki altaf að marka, þvi þrekkona var hún, og sálarþrek
hennar var mikið, og vildi hún dylja þjáningarnar í
lengstu lög, því hún átti mann sem hún unni mjög. Ferð-
ir voru oft á milli, og frjetti jeg að hún væri dáin, og
átti að jarða hana suður í Reykjavík. Nú gerði isalög
mikil og teptust ferðir milli eyja og lands. —
Pað var eina nótt, að mig dreymdi þennan undarlega
draum, sem jeg aldrei get gleymt. Pað dreymdi mig, að
jeg þóttist vera að klæða mig, en var þó ekki í rúminu,
heldur þóttist jeg sitja á háum palli nálægt rúminu, og
Olina fósturdóttir mín hjá mjer, og vorum við að dunda
við að klæða okkur. Þá er hrundiö upp stofuhurðinni
fljótlega, og var þetta þá frú sál. Gunnarson, og kemur
inn með miklu fasi, og kallar á mig þegar hún kemur
inn á mitt gólfið og segir: »Getið þið ekki flýtt ykkur?
O, Anna! flýttu þjer«. Hún er mjög óróleg, eins og henni
væri mikið niðri fyrir, og segir: »Hjálpaðu henni, flýttu
þjer. Þetta gengur aldrei.« Og æðir um gólfið meðan
hún segir þetta. Síðan þýtur hún fram og læsir ekki
hurðinni. Undarlegast var það, að mjer þótti þessi eftir-
rekstur svo náttúrlegur og flýtti mjer sem jeg gat, en
hvorki jeg nje fóstra mín gátum orðið búnar. Tvær
svuntur lágu þar, önnur græn, hin svört. Þá lítur hún
inn aftur, og er enn fasmeiri og sjer að við erum ekki
búnar, og segir: »Og eruð þig ekki búnar enn, hvað á
þetta að ganga lengi? Þú hefur þessa« og bendir á
svörtu svuntuna. Síðan fer hún út, og var auðsjeð að
henni þótti, því þykkjusvipur var á andliti hennar. Þá
gripur mig svo mikill söknuður, að geta ekki orðið
henni samferða, að jeg hrökk upp við þetta og vaknaði.
Svo var háttað, að uppi á loftinu bjó húskona. Þegar
hún kemur ofan um morgunin, segir hún við mig:
»Mjer þótti hún vera gustmikil, blessunin hún frú
Gunnarson í nótt.« Mjer þótti stórlega fyrir, og grípur
mig sú hugsun, hvort nokkur hafi getað sagt henni það
sem mig dreymdi, eða hvort jeg hafi talað í svefni, sem
stundum vill til, en segi stuttlega: »Hvað hafið þjer til
marks um það?« »Nú«, segir hún: »Það að mig dreymdi
hana i nótt, að hún kom þjótandi upp á loft, og inn að
rúmi til mín, og segir með skipandi röddu: »Hjálpið
þjer henni Önnu, svo hún geti orðið tilbúin.« Þessi
kona var mjög seinlát. Þá þótti henni frúin ganga fram
á framloftið og inn í svefnklefann aftur, og segir: »Sækið
þjer ofan stóru lyklana.« Þá þóttist konan vera klædd,
þegar hún segir þetta. Þá þóttist konan segja: »Hvað á
að gera við þá?« Segir þá frúin bist: Veitstu ekki að
sparifötin þeirra eru i norðurherberginu.« Hún þykist
sækja lyklana, en þegar hún fleygir þeim upp á skörina,
þá þótti henni frúin þjóta ofan og út, en segja um leið:
»Nú gengur það víst, og flýtið þjer yður.« Og við þetta
vaknaði hún. —
Nú líður fram undir hádegi, og vorum við öll úti,
að færa hey úr tóft í hlöðu. Sjáum við þá 2 báta sigla
hraðbyri út eftir, landmegin við eyjuna. Eftir litla stund
sjáum við aðra 2 báta stóra sigla fyrir framan eyjuna
út eftir. Við fórum að »kíkja« á þessa báta, er voru