Óðinn - 01.12.1919, Blaðsíða 9

ÓÐINN
73
hlaönir af fólki, og sjáum viö fána i bátnum, sem vani
er aö hafa yflr líkkistur, og við skiljum ekkert í því,
hvað þetta geti verið, en við vissum að maður var
dáinn í Fagurey og töldum það víst, að það væri það
lík. Fó var ekki vanalegt að flytja lík til Bjarnarhafnar,
því þangað var eingöngu flutt heldra fólk úr Stykkis-
hólmi. Nú líður þessi dagur án þess við frjettum nánara
um þetta. Daginn eftir lenti hjá okkur bátur, og kemur
kona inn, heilsar og segir: »Nú er búið að jarða hana
frú Gunnarson.« '»Hvaða vitleysa,« segi jeg, »hún verður
flutt suður í Reykjavík.« »Jeg var stödd í Bjarnarhöfn
þegar líkfylgdin kom, svo jeg var svo lánsöm að geta
verið við jarðarförina« segir hún. Ekki get jeg með
orðum lýst, hve mikið mjer varð um þessa fregn, og
lengi bjó jeg að þeim sársauka, en sem sagt, var ekki
hægt að láta okkur vita, því bæði bannaði stormur og
ís. — Orsökina til þess að líkið var ekki flutt til Reykja-
víkur er óþarft að greina.
Ekkjufrú Jósefínu sál. Thorarensen dreymdi eitt sinn
undarlegan draum, hún átti þá heima í Stykkishólmi.
Hana dreymdi að bóndi af Fellsströnd, Hallgrímur Jóns-
son á Túngarði, er þá var dáinn fyrir 3 árum, en sem
hún hafði þekt vel áður, þegar hún var á Staðarfelli, og
maður hennar, Bogi sál. Thorarensen, var sýslumaður i
Dalasýslu.
Hana dreymdi að Hallur kæmi til sín og beiddist
gistingar. Hana langaði til að gera þá bón, en varö
að neita, því hún hafði ei svo húsum varið, en vildi þó
bæta úr því, og vísaði honum á bæ rjett við húsið. Þar
voru nýgift hjón, og voru bæði vinnubjú i sama húsi
seni hún bjó í. Hún þóttist því segja við hann: »Farið
þjer til hennar Guðrúnar, hún getur lofað yður að vera«.
Hann tekur þessu vel og fer. Næsta morgun kemur
Guðrún til hennar, og segir: »Mjer þótti þjer ekki gera
mjer greiða i nótt, að vísa til mín gestum, þar sem þjer
vitið, að við höfum ekki ráð á neinu nema rúminu
okkar, og geta allir sjeð, að við getum ekki hýst aðra«.
Frúin verður alveg hissa, en alt í einu man hún eftir
draum sínum, og fer að spyrja Guðrúnu betur. Pá segir
Guðrún að draummaður sinn hafl sagt: »Frú Jósefína
vísaði mjer hingað að fá gistingu«. Hún sagðist hafa
sagt að það gæti hún ómögulega, þvi að hún hefði ein-
ungis eitt rúm, en hann er enn ákafari, og lá við að í
hart slæi milli þeirra, en svo fór hann og var reiður.
Kona þessi var ekki einsömul. Og nú var henni sagt
hvað maðurinn hafl viljað, hann hafi verið að vitja
nafns en það vildi hún ekki heyra nefnt á nafn og var
ófáanleg til þess. Barnið sem hún átti var sveinbarn,
en enginn gæfumaður heyri jeg sagt. Petta þótti okkur
skrítið, að tvær konur skyldi sömu nóttina dreyma
sama drauminn.
Þetta var um vorið 1873, að móðir mína sál. dreymdi
að hún væri stödd úti á hlaðinu í Grundarfirði. Hún
átti þá heima þar, áður hún fluttist inn í Stykkishólm til
mín, en það gerði hún ekki fyrr en eftir að faðir minn
dó. Já, hún stóð úti og horfði yfir Grundará. Sjer hún
þá hvar kemur hávaxinn kvenmaður innanað og þrek-
inn eftir því, og stefnir að ánni, og veður síðan yfir
hana og þangað sem móðir mín stóð, og heilsar henni.
Móðir min þykist spyrja hana að heiti, og kvaðst hún
heita Rósa. »Hvaðan komið þjer«? spyr hún. »Jeg kem
úr Reykjavík og síðast úr Stykkishólmi«. »Hvert ætlið
þjer«, spyr móðir mín. »Já, hvert jeg ætla«, segir hún.
»Út í Ólafsvik, kringum jökul, og svo um land alt, býst
jeg við«. »Til hvers?« segir móðir mín. »Já, til hvers, til
að finna, menn, konur og börn«, segir hún, og þýtur af
stað. »Nei, segir móðir mín, bíddu, komdu inn að fá
kafíi. »Jeg má ekki vera að því«, segir hún. »Áttu að flýta
þjer«? segir móðir min. »Já, sem mest jeg má, því satt
að segja á jeg að fara um land alt«, segir draumkonan.
Pá þykist móðir mín elta hana, og kalla á eftir henni,
og segja: »Hver sendi þig?« Draumkonan segir: »Jeg er
frá útlöndum«, og hljóp burt sem fætur toguðu. —
Nú líður mánuður eða vart það eftir drauminn, þá
gaus upp bólguveikin skæða, sem geysaði um land alt,
og mörgum er minnistæð, því margur átti þá um sárt
að binda, því margan drap sú veiki. Hjörtur sál. Jóns-
son var þá læknir hjer, og er liann heyrði drauminn
sagði hann: Petta kalla jeg berdreymi, því bólguveikin
er í byrjun lík »rosen« veiki, og »rosen« kend er hún«.
Anna Thorlacíus.
Árið 1875 dvaldi tengdamóðir mín sál. hjá mjer und-
irrituðum. Pá dreymdi hann skritinn draum, er jeg vil
ei undanfella að segja. Pað hafði lengi verið i huga
mjer, að fara í dys berserkjanna, Halla og Leiknis, í
Berserkjahrauni. Dysin er rjett við götuna, þegar riðið
er til Bjarnarhafnar, og er hjerum 3. álna há. Ekki hef-
ur Styr haft hana svo háa, en hún er orðin það, af
því að vani hefur verið, og er enn, að allir þeir sem um
veginn ríða kasta steini í dysina, og þessi vegur hefur
verið mjög fjölfarinn, þegar kauptún var í Kumbarvogi.
Petta ár, sem fyr er sagt, um sumarið, safnaði jeg
mönnum og vorum við alls 8; fórum við út i hraun, og
byrjuðum að rjúfa dysina, en þegar við vorum hjerum
hálfnaðir, þá gerði sunnan rok og rigningu, svo ekki
var fært neitt að aðhafast, og riðum því heim. Næsta
dag snemma var veður gott; kemur þá tengdamóðir mín
til mín, og segir: »Ætlarðu ekki í dag að láta hlaða upp
dysina aftur?«. »Jú,« segi jeg, »en hún er ekki fullrofin, en
jeg get líklega ekki komið því við í dag. En þvi eruð
þjer svo áfjáð, að láta gera það einmitt í dag«? Pá
segir hún: »Af því mig dreymdi skrítinn draum í nótt.
Mig dreymdi, að inn í herbergið til mín kæmi maður,
á vöxt við þig, en þreklegur mjög, og sagði með dimmri
röddu: »Segðu honum Ólafi að það leki á okkur«. Pá
segi jeg: »Petta hefur annað hvort verið Halli eða
Leiknir«. Síðan fórum við aftur, rannsökuðum dysina,
og fundum bein, er Hjörtur læknir sagði vera hvalbein.
Síðan var dysin hlaðin upp. — Ólafur Thorlacíus.
í sambandi við framanritaðann berserkjadraum, skal
jeg geta þess, að þegar jeg var ungur, þá þekti jeg kerl-
ingu, er Sigríður hjet. Pessi kerling var oft hjá foreldr-