Alþýðublaðið - 22.10.1963, Blaðsíða 15

gera á stórbýli í sveit? Á ég
kannske að fægja gluggana?
Eða klippa rósarunna?
Ég fór að gráta. Harry sett-
ist við hliðina á mér.
—Elsbeth, hvíslaði hann. Elsku
litla Elsbeth . . . fyrirgefðu mér.
Hann kyssti burt tárin: —
Hættu að gráta. Við skulum
fara út, og halda upp á atburð-
inn. Hvað segir ungfrúin um
kvöld á Gröna Lund?
Ég kinkaði kolli, og strauk
burt tárhi; -
— Ég er viss um, að þú verð
ur jafri hrifinn af Nohrsetra og
ég, sagði ég. Bíddu bara.
— Það getur vel verið, sagði
liann. Ég kem minnsta kosti og
heimsæki þig í sumarieyfinu
mínu. En komdu nú, við skulum
halda daginn hátíðlegan.
En kvöldið var alls ekki svo
vel heppnað. Við vorum í raun
og veru ekki glöð. Að vísu reynd
um við að skemmta okkur eins
og við gátum, við ókum í hring
ekju, horfðum á fimleika, döns-
uðum og drukkum.
Á miðnætti sátum við úti á
bekk, og horfðum yfir borgina.
— Þú ert svo þögul, sagði
Harry. Um hvað ertu að hugsa?
— Um Fylgiu, svaraði ég
frænku mína, sem býr á Nohr-
seira. Við erum á svipuðum
aldri. Ég skil ekki hvers vegna
hún fékk ekki arf. Það er ekki
réttlátt. Hún, sem alltaf hefur
búið hjá ömmu og séð um hana.
Amma sagði ailtaf, að liún ætti
að fá arfinn. Þetta er allt saman
mjög undarlegt.
— Það hlýtur að hafa verið ó-
skemmtilegt fyrir stúlkuna, að
missa af þeim arfi, sem hún hef-
■ur alltaf gert ráð fyrir að fá,
sagði Harry. Þær hljóta að hafa
rifizt, hún og amma þín. Deilur
virðast vera vinsælar í þinni fjöl
skyldu.
•— Því er líklega þannig varið
um flestar fjölskyldur, sem eiga
peninga, sagði ég. En ég kemst
líklega að öllu, þegar ég flyt
þangað. Ég ætla að minnsta kosti
að láta Fylgiu fá lielminginn af
árfinum.
r— Hvers vegna selurðu bara
ekki allt dótið, það mundi ég
'gera, sagði Harry akveðinn.
Það var eins og ég hefði verið
stungin með hníf: — Selja.'hróp
aði ég. Ertu vitlaus?
— Fyrirgefðu elskan, tautaði
hann. Þetta var ekki alvara mín.
Ég er bara svo hræddur um að
missa þig. Það er ekki skemmti-
legt að vera bláfátækur, en ást-
fenginn af auðugri stúlku.
— Peningarnir skipta engu
máli. Þú skalt ekki vera lirædd-
ur um að missa mig. Ég elska þig
-Harry.
Harry brosti: — Rauðhetta
litla, hvíslaði hann blíðlega. Ég
elska þig.
Ég kom seint heirri. Ég af-
klæddist, og settist við opinn
gluggann, með dagbiað i kjlt-
unni, og horfði út. Ég blaðaði
annars hugar í dagblaðinu, en
skyndilcga tók ég eftir frétt
nokkurri:
. . . á heimleíð frá foreldrúm
sínum í Gautaborg varð Gerd
Kórnkist, skrifstoíustúlka fyrir
árás á skógarstíg einum milli
Berlingshólms og Vagnþorps. í-
búar þessa Iandsvæðis eru mjög
áhyggjufullir vegna atbuðarins,
þetta er í fimmta sinn á þremur
árum, sem slíkt kemur fyrir á
þessum slóðuni. Margt bendir til,
að um sama mann sé að ræða í
öll skiptin. Allar stúlkarnar, sem
fyrir árás hafa orðið, hafa verið
rauðhærðar og í öll skiptin hef
ur árásarmaðurinn skilið eftir
tvö, rauð blóm, brúðarljós. Lög-
reglan vinnur stöðugt að máli
þessu, en hefur lítið orðið á-
gengt.
Ég lagði frá mér blaðið, og
skreið undir sængina. En ég átti
erfitt með að sofna,. Þessi glæpa
maður hélt sig á svæðinu kring-
um Nohrsetur. Og fórnardýr
hans voru stúlkur á aldur við
mig . . . allar rauðhærðar. Alveg
eins og ég.
Næsta laugardag lagði ég af
stað til Nohrseturs, full eftirvænt
2
ingar. Ég var mjög þreytt, þeg-
ar ég seinna um daginn náði
Gautaborg.
Þaðan tók ég mér leigubíl til
Nohrseturs. Venjulega hefði ég
haldið áfram með lest, og að-
eins tekið mér leigubíl síðasta
spölinn, en nú var ég jú rík.
Bílstjórinn var virigjamlegur og
brosmildur maður. Hann masaði
vig mig, og frá útvarpinu hljóm
uðu fjörug danslög.
Ég sat og hugsaði um Nohrset
ur, um Harry, um fortíðina og
framtíðina. Skyndilega varð mér
hugsað til Maju, sem hafði ver-
ið ráðskona á Nohrsetri frá því
að pabbi var lítill. Skyldi hún
vera þar ennþá?
Þegar við nálguðumst Ás-
klaustur, fór mótorinn að hiksta.
Bílstjórinn staðnæmdi bifreiðina
til að athuga hvað væri að.
— Mér þykir það leitt, ung-
frú, sagði hann, þegar hann kom
aftur inn í bílinn, en......
Hann útskýrði bilunina vand-
lega, en ég skildi hvorki upp sé
niður í því. En mér skildist, að
hann kæmist, alls ekki lengra
en að næsta bifreiðaverkstæði.
— Tekur það langan tíma,
spurði ég.
— Ekki ef þeir eiga þá vara-
hluti, sem mig vantar, svaraði
hann. Annars verður ungfrúin
víst að fá sér annan leigubíl.
Hann ók hægt áfram, en nokkr
um mínútum síðar staðnæmdist
bifreiðin á ný. Það var allt fullt
af lögreglumönnum á veginum.
Ljóskastara var beint að okkur.
Ungur lögreglumaður kom til
okkar, og talaði eitthvað við bíl
stjórann.
— Hvað gengur á, spurði ég.
— Þeir eru að leita að glæpa-
manni, sem heldur sig á þessum
slóð,um, svaraði bílstjórinn. Það
er tími til kominn að þeir nái
honum, í kvöld var enn einu
sinni ráðist á unga stúlku.
— Var . . . þessi líka . . . rauö
hærð, spurði ég.
á leið til Berlingshólms. Get ég
ekki ekið yður?
Ég vissi ekki, hverju ég átti
að svara, mér geðjaðist ekki að
útliti hans.
— Ég ætla til Vagnsþorps,
sagði ég. Til búgarðs, sem heit-
ir Nohrsetur.
Hann horfði á mig, og skyndi
lega brosti hann breitt.
— En er þetta ekki Elsbeth,
sagði hann. Mér fannst ég kann
ast við þig. Velkomin aftur.
Ég stóð bara, og starði kjána-
lega á hann: — En . . .
— Þekkir þú mig ekki aftur?
Mannstu virkilega ekki eftir þorp
aranum, sem klippti einu sinni
af þér fléttumar?
— Henrik?
Ég átti bágt með að þekkja
hann aftur. Henrik Berling,
þremur árum eldri en ég, stóð
fyrir framan mig og hló. Hann
var orðinn næstum tveir metr-
ar á hæð, grannur, og mjög
dökkur yfirlitum.
— Auðvitað ert þetta þú,
Henrik, sagði ég, og rétti hon-
um báðar hendur mínar.
Hann flutti farangur minn yf- j
ir í sinn bíl. Ég borgaði bflstjór- :
anum mínum, og við lögðum af I
stað.
— Ég óska þér til hamingju i
með arfinn, sagði Henrik. Ætl- }
arðu að selja, eða setjast hér j!
að? :!
— Ég ætla að setjast hér að. f
Mótorinn í bílnum suðaði |
værðarlega, og sumarkvöldið
var kyrrt og yndislegt. Ég fór j
að kannast við umhverfið.
— Hvernig líður ykkur á Ber j
lingshólmi, spurði ég. Ég las I
fyrir nokkrum árum dánarfregn i
föður þíns í blöðunum. Sér Rolf :
um búreksturinn? Hann er jú !
eldri . . .
— Jú, Rolf er stóri bróðir, :
sagði Henrik, og mér fannst and
lit hans verða hörkulegt. En ég j
sé um rekstur búsins. Rolf hef- !
ur ekki áhuga á slíku. Hann er
vísindamaður, eins og faðir þinn
var. En Rolf er grasafræðingur, \
hann lauk doktorsprófi fyrir j
tveimur árum. Hann hefur kom j
ið sér upp rannsóknarstofu í j
einni álmunni. Hann lifir ein- j
— Já, og sömu blómin. Brúð-
arljós. Það er eins og hann sé að
skilja nafnspjaldið sitt eftir.
Þetta hlýtur að vera einhver
brjálæðingur.
Skömmu sinna komum við að
benzínstöð.
— Ég vona, að þeir eigi vara-
hluti hér, sagði bílstjórinn, og
svarf inn.
Ég steig út úr bifreiðinni.
Kvöldloftið var svalt og yndis-
legt. • Nokkrum metrum frá
leigubílnum, stóð fallegur einka
bíll. Ungur, hávaxinn maður,
klæddur ljósum sportfötum var
að greiða fjTÍr benzín, sem hann
hafði fengið.
Bílstjórinn minn kom aftur.
Hann klóraði sér í höfðinu.
— Engir varahlutir, tautaði
hann. Ég skal biðja þá að panta
annan bíl . . .
Um leið og ungi maðurinn
steig inn í sína bifreið, leit til
okkar. Hann skellti aftur hurð-
inni, og kom til okkar.
— Ég sé, að þið hafið orðið
fyrir bilun, sagði hann. Ég er
— Nú skulum við heldur reyna að laffa til. Hann pabbi kertt
ur heiin eftir fimm mínútur.
? r>o Vc.í; ;;,\óW 'ðj
AV.-THlN'a A&Z'jr
tr.iAFpc .Zfittat]
1 V A>K.ClfVrr-K
rj'— f
— Þú ert þó ekki að skrökva að mér
Kata?
— Nei, ekki viljandi Potee.
— Veiztu þú eitthvað um hvarf dr.
Delane?
-cn» -í
díVv , m vxr
vm. «<r
CA' ,0.<W tfiAtf
**ov «?
vO
— Ég er alveg viss um það Dotee, að
liann verður ekki lengi á brott frá jafn dá
samlegri konu, eins og Daay rektor er.
K A T A, þú svaraðir mér ekki.
— Það hlýtur að vegna vegna þess að j
við eigum sitt hvort móðurmálið. Ég ætla 'j
að fara á bókasafnið og hressa upp á ame- j
rískuna mína. j!
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 22. okt. 1963 15