Alþýðublaðið - 23.10.1963, Blaðsíða 15

göngu fyrir plöntur og blóm . . .
og svo líka skordýr.
Hann skipti um umræðuefni.
— Hefur þú talað við Fylgiu,
spurði hann.
— Já, ég hringdi til hennar,
þegar ég fékk fréttirnar um lát
ömmu.
Hann leit til mín: — Veiztu
iivernig hún tók þessu með arf
inn . . .?
— Nei . . .
— Ég held, að ég ætti að að
vara þig; Fylgia er öskureið, og
afar móðgug vegna erfðaskrár-
innar.
— Ég skil það ósköp vel, sagði
ég.
— En það er ekki það versta,
Elsbeth. Það versta er, að allt
fólk hér um slóðir er sárreitt fyr
ir hönd Fylgiu. Það bjuggust all
ir við, að hún fengi Nohrsetur,
ekki þú. Þú mátt ekki búast við
alltof hjartanlegum móttökum.
— Ég verð að taka því, sem
að höndum ber, sagði ég. Mér
finnst líka, að amma hafi ver-
ið óréttlát. En það er ef til vill
liægt að bæta dálítið úr því.
Henrik beygði upp að trjágöng
unum að Nohrsetri. Hvíta bygg
ingin var töfrandi fögur í tungl
skininu, umkringd háum álm-
trjám.
Ég hélt niðri í mér andanum.
Mótttökurnar skiptu mig engu
máli. Ég var ör af hamingju,
þar sem ég sat í bílnum, og nálg
aðist bernskuheimili mitt.
Allt var nákvæmlega eins og
ég hafði geymt það í minning-
unni, hinar tvær, lágu álmur,
þaktar vínviðri, háu, hvítu hlið
stólparnir, grasvöllurinn fyrir
framan húsið, allt var eins og
áður.
Búgarðurinn minn! — Heim-
ili mitt!
Hendrik staðnæmdist við
tröppurnar, og þeytti liornið, en
enginn kom til að taka á móti
mér. Það var ekki fyrr en við
höfðum stigið út úr bifreiðinni,
að Fylgia birtist.
Hún var svartklædd. Ég átti
bágt með að þekkja hana aftur.
Auðvitað hafði hún líka breytzt
mikið, á öllum þessum árum.
Hún var orðin regluleg fegurð-
ardís, há og grannvaxin, með
undur fagurt andlit.
— Fylgia, hrópaði ég, og
hljóp til móts við hana.
Mig langaði til að faðma hana
að mér, en ég hætti við það.
Ég rétti henni höndina.
— Velkomin, sagði liún lágt,
án þess að líta í augu mér. Hún
leit brosandi til Henriks:
. — Gott kvöld, Hcnrik, sagði
hún og gekk til móts við liann.
Ókst þú Elsbeth hingað? Þú
kemur svo sjaldan . . .
Ég sagði henni, að leigubíll-
inn hefði bilað, en hún hlustaði
ekki á mig.
— Komdu inn, Henrik, sagði
hún. Komdu og fáðu þér te, eða
glas með okkur.
— Nei takk, ekki í kvöld, sagði
Henrik. Ég verð að flýta mér
heim, ég hef mikið að gera.
— Þú kemnr þá cíitthvert
kvöldið, sagði Fylgia vonsvikin.
—= Já, þakka þér- fyrir, gjarn
an.
Hann steig upp' í bifreiðina.
Hann brosti til min, veifaði okk
ur, óg ók á brott. Ég fann til ó-
þæginda . . . hann hafði 'stöð-
ugt horft á mig, það var ég, sem
liann hafði áhuga á. Þetta var
kannske ímyndun . . . nei, ég
var alveg viss. Það var heldur
ekki beinlínis ég, sem hafði vak
ið áhuga hans . . . það var rauða
hárið á mér.
Ungur maður kom gangandi yf
ir flötina og tók við farangri
mínum. Ég sá strax, að hann var
tatari. Það var heldur ekki svo
undarlegt, á þessum slóðum var
mikið um tatara.
— Tajt, sagði Fylgia. Þetta
er ungfrú Nohr, erfiginn að
Nohrsetri.
Rödd hennar var nöpur og
hæðnisleg, og mér geðjaðist
ekki að því.
— Gott kvöld, Tajt, sagði ég.
— Gott kvöld. svaraði hann.
Þetta var undarlegur piltur.
Hann var klæddur svörtum, víð
um buxum, hvítum strigaskóm,
gulri skyrtu, og með slifurhring
3
í öðrum eyranu.
— Þú ert sennilega svöng eft-
ir ferðina, sagði Fylgia. Við vor-
urn á leið upp tröppurnar.
— Nei, sagði ég, ég er bara
þreytt.
— X3ú villt kannske fara strax
að hátta?
— Já, ég held það. Mig lang
ar bara til að hitta Maju fyrst.
— Maja vinnur ekki hér leng
ur, sagði Fylgia. Hún er orðin
gömul, og lítið gagn í henni.
Hún er sennilega orðin 82 ára.
— En hún býr hér, er það
ekki?
— Nei, þau hjónin búa uppi í
Strandstof; þú mannst eftir
henni?
Ég settist á gamla leðurlegu-
bekkinn í anddyrinu. Fylgia fékk
sér vindling.
— Það er margt, sem við þurf
um að ræða um, Fylgia, sagði ég.
En við látum það biða til morg
uns.
— Eins og þú vilt, sagði
Fylgia kuldaleg. Ég hef útbúið
herbergið hennar ömmu lianda
þér.
Ég átti bágt með að stilla mig.
Eftir öll þessi ár, var ég nú
aftur komin á bernskuheimili
mitt, mitt eigið heimili; herra-
garð með ótal herbergjum, og
svo ætlaðist Fylgia til, að ég
byggi í herbergi ömmu!
— Já, sagði Fylgia, hin her-
bergin eru svo sem ekkert til að
státa af lengur. I'að hefur eng-
inn búið í eystri álmunni, síðan
þú og foreldra þínir bjuggu þar,
og vestur álman er afar hörlega.
Amma var mjög sparsömð síð-
ustu árin, sem hún lifði.
— Jæja, sagði ég, verð þá
að sofa í ömmu herbergj í nótt
En áður en ég fer að sofa, lang
ar mig til að segja þér, Fylgia,
að mér finnst amma hafa komið
illa fram við þig.
— Jæja, finnst þér það, svar-
aði hún.
— Já, sagði ég. Þú átt full-
an rétt á hlutdeild í arfinum,
en við getum talað betur um það
á morgun. Ég ætla að biðja lög-
fræðingana um að sjá um það.
Ég var furðu lostin yfir svipn-
um, sem kom á hana. Það var
sigurbros á andliti hennar! Ekki
minnsti vottur um þakklæti,
bara þetta sigrihrósandi bros.
Ég minntist atburðar frá bernsku
árunum. Það var sumardagur, og
við vorum að leika okkur í garð
inum. Ég held, að það hafi ver-
ið árið áður en ég flutti frá
Nohrsetri. Kona nokkur gekk
fram hjá okkur, þar sem við
sátum með brúðurnar okkar.
Hún sagði eitthvað vingjarnlega
við mig, eitthvað um, að brúð-
urnar mínar væru svo fallegar.
Hún leit ekki á Fylgiu.
Fylgia varð óð af reiði. Strax
og konan var farin, tók hún
brúðurnar mjnar og reif þær í
tætlur. Hún hló aðeins að mér.
þegar ég grét. Og þá hafði ein-
mitt þessi svipur verið á and-
liti hennar.
Ég fór til herbergis míns. Tajt
hafði borið farangur minn þang
að.
Ég var gröm yfir því að þurfa
að hafa þetta herbergi, og hét
því, að það yrði aðeins í nótt.
Ég horfði í kringum mig. Hér
liafði amma ríkt. Hér hafði hún
ekið um í hjólastólnum sínum,
og lamið stafnum í gólfið. Hér
hafði hún setið og háð styrjöld
við allt og alla. Ekkert hafði
breytzt hér á liðnum árum eama
dökka veggfóðrið, sömu glugga-
tjöldin, sömu þunglamalegu
dökku húsgögnin. Allt var svo
skuggalegt. Jafnvel hjólastóll-
inn hennar stóð í einu horninu.
Ég var svo þreytt, að ég gat
varla hugað lengur. Mig langaði
aðeins til að sofa.
Skyndilega stirðaði ég upp.
Það voru blóm á náttborðinu.
Tvö, rauð blóm. Brúðarljós.
ANNAR KAFLI.
Næsta morgun vaknaði ég við
að það var barið að dyrum.
~ Góðan dag, sagði stúlkan, ■
sem kom inn. Ég heiti Nanna. 1,
Ég virti hana fyrir mér, og J
fann að mér. mundi geðjast vel j
að lienni.
— Góðan dag, Nanna, svaraði |
ég, og rétti henni höndina.
Hún lagði frá sér bakka með •!
morgunverði.
— Nanna, sagði ég. Hver hef- J
ur sett þessi blóm á náttborðið? j
— Ég veit það ekki, sagði i
hún, og augu hennar urðu stór i
af undrun. Ég . . . ég skil þetta 'j
ekki . . það var fjóluvöndur, sem .}
ég setti á borðið. Það hefur ein- !
hver skipt um, vill ungfrúin að j
ég taki þau?
— Já, ef þú viITt gjöra svo
vel.
Ég klæddi mig í blússu og síð ,
buxur.
— Nanna, sagði ég, mig lang-
ar til að spyrja þig margs við-
víkjandi Nohrsetri. Hverjir búa '
hér, hverjir vinna hér?
— Það er ekki eins margt fólk !
hér núna og áður fyrr, sagði '
Nanna varlega. Það er jú ráðs-
— Ég þarf að fá gert við þennan bangsa, mér er alveg samai
hvað það kostar.
5
MI5T£R,X AM HI5
I PRtSS A6ENT...IF
CLIPPGR IS PEAD,
I'M OUT OP A JOB..
EUT X'M ALSO OUT A
fRIEND-WHICH !S
MUCH WOPSE'
!F SOMETHINð HAS
HAPPENED TO H!M
VVE'LL EE OUT A
-—•—r EUNPLE .r-f
MEANWH V£ » fKS CONTlNUED
ABSENCE Of CLIPPER DELANE
EVOfcES VARIED REACTIONS...
HM-M-M! SHF. REALLY
WAS OOIN'TO THE UNI- ■
VERSITY LIBRARy... 3
I CUESS I'M A MEAN "
Lj« OL'SNOOPJ Jiflí
SAVlN SHE
WA5 COIN'TO
THE UBRARy
SOUNDEP
MOSTMIðHry
vr Plstiy... v
’ X ÍHOULDN'T ™
HAVE POLLOWED
K/VrE, but i cAki't-
HELP THINNIN'
SHP KN0W5 SOME-'
THiN'ABOUr CUPPER
T ÞEtANEÍ vT
WHICH CARRIES
MOSTOFCUP-
PER DELANE'S
COVERASE nfl
I'M FROMTHE
INSURANCE COM-
—{ PANy...
;
— Eg hefði ekki átt að vera að elta hana,
en mér finnsl endilega, að hún viti meira
en hún vill vera láta um Clipper Delane.
Það var dálítið skrítið, að hún skyldi segj-
ast ætía á bókasafnið.
— Svo hún fór þá á bókasafnið. Ég ætti
ekki að vera að njósna um hana.
Á meffan: Ýmsir hafa nú áhyggjur vegna
Clippers Delane. — Ég er frá tryggingafé-
laginu, þar sem Clipper Delane er tryggð-
ur. Við verðum af með mikið fé, ef eitthvað
hefur hent hann.
— Ég er blaðafulltrúi hans. Sé Clippe*
dáinn, þá er cg búinn að missa starfið, svfc
erum við góðir vinir, og það gerir þetts
enn verra. I
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 23. okt. 1963 15