Elding - 28.04.1901, Blaðsíða 4

76
ELDING.
Múhameðstrúarmenn til að halda vörð
um gröfina, og var þeim stranglega
bannað að hleypa nokkrnm að. Yfir þá
var aftur gettur annar vorður af Hindú-
um, og áttu þeir að hafa eftirlit með,
að Múhameðsdýrkendur létu ekki af
trúarofgtæki sínu leiðast til að grafa
náungann upp og misþyrma honum. —
Trúarbragðaofstækið var þannig á báðar
hliðar örugg trygging móti öllum svik-
um. Þannig liðu 3 dægur. Þá fór
kastalahöfðingjanum að detta i hug, að
það gæti orðið honum dýrt spaug, ef
dýrlingurinn sálaðist í gröfinni; hann
ekipaði þegar í stað að grafa manninn
upp aftur, og það stoðaði ekki, þó klerk-
urinn, sem hafði útvegað leyfið, reyndi
á allar Iundir að telja um fyrir honum
og fullyrti, að dýrlingurinn væri alvanur
að liggja 9 dægur í jörðunni. Kastala-
höfðinginn reið sjálfur út til grafarinnar
og lét opna hana þegar i stað. Streymdi
þangað aragrúi af fólki og beið úrslit-
anna eins og á nálum. Kastalahöfð-
ingjanum fór heldur ekki að verða um
Bel, þegar náuuginn var dreginn upp úr
gröfinni kaldur og stirðnaður; hann fór
sjálfur höndum um hann og gat ekki
annað fnndið en að hann væri dauður.
Nú gengu fram tveir af lærisveiaum
dýrlingsins og fóru að nudda skrokkinn
ineð smyrslum. Báru þeir Bmyrslin á
höfuðið og augun, hendur og fætur, en
einkum vinstra megin á brjóstið í hjarta
stað. Leið svo fjórðungur stundar að
ekkert hreif; eftir það fór að sjást lífs-
mark með honum, og áður en klukku-
Btund var liðin var hinn upprisni dýrl-
ingur alhress bæði á likama og sál.
Hann stóð þar glaður og kátur í bragði
og tók á móti hamingjuóskum frá trúar-
bræðrum sínum, og gjafirnar hrúguðust
að honum í ríkulegum mæli. Ekki var
ánægjubragðið minst á kastalahöfðingj-
anum, þegar hann var búinn að létta
þessari miklu ábyrgð af Bér.
í annað ekifti skýrir sjónarvottur
þannig frá endurlífguninni:
„Þegar komið var að hinum ákveðna
tíma, tók ég boði Bandsjit Singhs og
fór með honum á staðinn, som ölmusu-
munkurinn var grafinn á. Það var fer-
hyrnd bygging og stóð í einum af trjá-
görðuro þeiin, sem liggja umhverfis höll-
ina í Lihore. í húaiuu var eitt eÍDasta
herbergi og voru svalir umhverfis. —
Þegar við vorum komnir á staðinu, sté
höfðinginn, sem hafði alla hirðina með
sér, niður af fílnum og bað mig Bkoða
húsið með sér, til að fá fulla vissn um,
að alt væri með sömu vcgsummerkjum
og verið hafði þegar hann gekk frá því.
Á húsinu höfðu í rauu réttri verið 4
dyr, einar á hverri hlið, en nú hafði
verið hlaðið upp í 3 af þeim. Fjórðu
dyrnar voru læstar með lás og hann
af'tur innsiglaður með innsigli höfðingj-
ans; að öðru leyti var greypt leir utan
að hurðinni. Ekki var hægt að hugsa
sér að nokkurt loft gæti komist inn um
húsveggina, hvað þá heldur nokkurt
efni, sem hinn kviksetti munkur hefði
getað nærst af. Þar var hægt að sjá
þess greinileg merki, að ekki hafði ný-
lega verið hreyft við grjötinu, sem var
hlaðið upp í dyrnar. Höfðinginn kann-
aðist við, að innsiglið fyrir lásnum væri
hið sama og hann befði sjálfur sett þar.
Auk þess hafði hann allan tímann látið
2 sveitir af lífverði sínum hafast við í
nánd við húsið; 4 varðmenn, sem skift
var ura annan hvorn tíma, höfðu haldið
vörð d&g og nótt. Ofan á alt þetta
varð einn af æðstu gæðingunum við
hirðina öðru hvoru að líta eftir innsigl-
inu á lásnum. Sjálft innsiglið var í
vörslum höfðingjans eða ráðgjafa hans,
og varðsveitarforinginn varð kvölds og
morguns að standa ráðgj&fanum reikn-
ingsskap ráðsmenaku sinnar.
„Þegar við vorum nægilega búnir að
hnýsast eftir þessu, námum við staðar á
svölunum fyrir utan dyrnar með inn-
siglinu ; höfðinginn bauð 2 af mönnum
sínum að rífa leirgreypinguna frá hurð-
inni, og lét síðan einn af embættis-
mönnunum losa innsiglið frá. Dyrunum
var lokið upp og við sáum inn í dimt
húsið. Höfðinginn og ég gengurn inn
ásamt með þjóni ölmusumunksins, tendr-
uðum ljós og stigum niður í gróf hér
um bil 3 fet undir gólfinu. Þar stóð 4
feta löng og 3 fota breið lokuð trékista,
og í henni átti muukurinn að vera.
Hún var Iæst með láBÍ, og hann var
aftnr innsiglaður moð saina innsiglinu
og dyrnar á húsinu. Þegar við lukum
upp kistunni, komum við auga ámanns-
skrokk i hvítnm línpoka, og var bundið
fyrir hann fyrir ofan höfuðið. Nú var
hleypt af byssu og múgurinn þyiptist
að dyrunum tii að sjá furðnverkið.
Þegar menn voru búnir að svala for-
vitninni, tók þjónninn i skrokkinn og
dró hann út úr kistunni, skelti lokinu
yfir og reisti skrokkinn upp við hana;
húkti hann þar á hækjnm sínum eins
og hann bafði gert í kistunni.
„Við stigum því næst niður í gröfina,
sem var svo þröug, að við urðum að setj-
ast á gólfið andspænis skrokknum og
sátum við þó fast upp að honum. Því
næet helti þjónninn heitu vatni yfir hannj
en af því að ég óttaðist vélar og brögð,
sló ég upp á því við höfðingjann að láta
opna pokann, svo við gætum skoða$>
sjálfan skrokkinn áður en frekari lífg-
unartilraunir yrðu gerðar. Ég opnaði
síðan pokann og verð hér að geta þess,
að hann leit út fyrir að vera myglaður,.
eins og hann hefði legið í jörðu nokk-
urn tíma. Hendurnar og fæturnar á
manninum voru skorpnir og stirðir;
höfuðið hallaðist út á öxlina; hann leit
út alveg eins og nár. Ég bað síðan
læknirinn minn, sem fylgst hafði með
okkur, að koma og skoða skrokkinn.
Hann gerði það og gat ekki fundið neim
æðasiög, hvorki í hjarta stað, á gagn-
augunum né úlfliðunum. Þó var skall-
inn lítið eitt heitari en aðrir hlutar lík-
amana".
„Nú tók þjónninn aftur að baða
skrokkinn með heitu vatni og rétti jafn-
framt handleggina og fótleggina úr
kryppunni. Höfðinginn tók hægri en
ég vinstri fótinn til meðferðar, og nudd-
uðum við þá til að mýkja þá aftur..
Með&n á því stóð lagði þjónninn volgar
hveitideigs klessur á hvirfilinn tvisvar
eða þrisvar sinnuin. Því næst tók hann
burt baðmnllarhnoðrað og vaxið, sem troð-
ið hafði verið í nasir og eyru; með mik-
illi fyrirhöfn tókst honum að opna munn-
inn með því að keyra hnífsodd inn á
milli tannanna, og um leið og hann með>
vinstri hendinni glenti sundur kjálk-
ana, toygði hann tunguna út með hægri;
hendinni; hún dróst hvað eftir annað'
inn í munninn aftur og byrgði fyrir
kokið.
„Því næat rauð hann bræddu sméri
á augnalokin þangað til liann gat lokið-
þoim upp. Augun voru hreyfingarlaus
og eins og brostin að sjá. Þegar bann
í þriðja sinn klesti deigiuu á hvirfilinn,.
komu teygjur í líkamann, nasirnar þöndust
út og limirnir tútnuðu eðlilega; æðaslögm.
voru enn þá svo dauf, að þau fundust:
varla. Þjónninn holti dálitlu af bræddu
sméri á tunguna og lét renna niður í
kokið á honum. Fáum mínútum síðar
sást greinilega til augnasteinanna og
þeir fengu eðlilegan lit — og mnnkur-
inn, sem varð þess var að höfðinginn
sat við bliðina á honum, hvíslaði með
veikri og dimri röddu svo varla heyrðist:
„Trúir þú mér nú?“ Höfðinginn svar-
aði já, og hengdi um leið perluband um>
hálsinn á honum, spenti dýrindis gull-
spengur nm armleggi hans og færði
hann í hátiðaskrúða of silki og glitvefn-
aði eins og indverskir höfðingjar erm