Elding - 28.04.1901, Side 6

78
ELDIN Gr.
5. Eríkirkjusöfnuðuritm sækir um
veg að Oddfellowa-lóðinni við tjörn-
ina, að bærinn leggi veginn eðaleggi
fé til hans. Málinu frestað. 6. Til
að mæta á sýslunefndarfundi í Hafn-
arfirði 22. þ. m. til að taka þátt í
samningu fiskiveiðasamþyktar, sem
afnemi með öllu fiskiveiðasamþykt-
ina ”/2 1897 um notkun ísulóðar í
sunnanverðum Eaxaflóa kosnir
Tryggvi Gunnarsson, Magnús Beni'a-
mínsson og Ólafur Ólafsson. Bæjar-
stjórnin samþykti fyrir sitt leyti að
útvísað væri lóð undir hús til Gísla
Magnússonar í Eskihlíð vestanvert
við Eskihlíðarveginn gagnvart Eski-
lilíðarhúsinu. 8. Aukaútsvar Gruð-
mundar Magnússonar skóara á Grund
fyrir yfirstandandi ár fært niður i
4 kr. 9. Aukaútsvar Gruðmundar
Björnssonar sjómanns, sem druknaði
síðast liðið haust, felt burtu. 10.
Brunabótavirðingar samþyktarHús
Valdemars Ottesens við Laugaveg
með skúr við norðurhlið kr. 4,780
og útihús við hús Ásgeirs Sigurðs-
sonar við Suðurgötu kr. 2040.
11. Formaður tilkynti að hann væri
búinn að byggja Klepp Dorbirni
Einnssyni frá Víðinesi. 12. Beiðni frá
Sturlu Jónssyni kaupmanni um við-
bót við erfðafestuland hans við Fúlu-
tjarnarlæk frest. til skoðunar á staðn-
um. 13. Lögð fram fundarskýrsla frá
fundi hér í bænum, þar sem mættir
voru um 30 borgarar, og þar sem
skorað er á bæjarstjónina að sjá um
að ekkert verði gert til að spilla
fyrir því að gerður verði skemtistíg-
ur og skemtigarður umhverfis Tjörn-
ina, og að bæjarstjórnin útvegi áætl-
un um kostnað til þessa skemtistígs
m. m. þar á meðal hreinsunar á
Tjörninni. Nefnd var kosin til
að íhuga málið: ý'Jón jJensson, Sig.
Thoroddsen og Dórh. Bjarnarsou. —
Allir á fundi nema Þórh. Bjarnarson
og Gruðm. Björnsson.
Tíðarfar hefur verið hið ákjósan-
legasta undanfarna viku. Sumar-
dagurinn fyrsti kvaddi Reykjavíkur-
búa með sólskini og fögnuði. — Eyr-
ir nokkrum árum var það siður og
þótti hin mesta skemtun, að sitja
við sönglist og veitingar — ekki
allar óáfengar — suður á Melum
á sumardaginn fyrsta.
Gufuskipin, „Laura“ og „Thyra,,
komu hingað frá Kaupmannahöfn
25. þ. m. Með „Laura“ komu þeir
kaupmennirnir W. 0. Breiðfjörð, B.
H. Bjarnason, Friðrik Jónsson, Jes
Zimsen, og D. Thomsen ásamt konu
sinni. Handiðnamenn komu og nokkr-
ir, Pjetur Hjaltested úrsmiðnr, vefari
danskur að Álafossi, bakari —
til Erederiksens, og rakari, W. Bal-
schmidt að nafni, og ætlar sér að
setja hér á stofn rakarastofu. Er
það fyrsti „lærði“ rakari, sem Reykja-
víkurbúar hafa getað fengið til að
raka sig — enda tekur líka eitt af
dönsku blöðunum („Eorposten") það
ffain, að hingað til hafi Islendingar
gengið mjög illa rakaðir, þrátt fyrir
það, að duglegur maður í þeirri iðn
sjálfsagt mundi geta rakað saman
peningum.
Málfund hólt kennarafélagið á
laugardagskveldið var. Einar ritstj.
Hjörleifsson hóf og endaði umræðu
um alþýðumentun á íslandi; aðrir
tóku ekki til máls. Var ræðumað-
ur daufur yfir mentuninni hér á landi,
og þótti Islendingum að óverðu hrós-
að fyrir menning. Fyrirlesturinn
mun síðar eiga að koma fyrir al-
mennings sjónir.
Eiskiskipunum hefur gengið með
tregasta móti upp á síðkastið.
26
Eg sat þarna og horfði ósjálfrátt á skipið.
Að þvi er ég bezt fékk séð lá það ferðbúið með
seglunum uppi og alfermi.
Nafnið Urama stóð á kinnungunum, og skip-
ið var stórt og hásiglt með þverdregnum rám,
beinum kinnungum og bogadregið fyrir aftur-
stafni; ég gizkaði á að það mundi vera í kring
um 1800 smálestir að stærð.
Meðan ég ósjálfrátt var að athuga skipið,
komu tveir menn niður landgöngubrúna. Annar
þeirra — sá sem hærri var — var á frakka og
vönduðum stígvélum með gráum ristahlífuin og
með háan hatt á höfðinu. Hann var bleik-
skeggjaður og rjóður í framan með lítil, köld
og leiftrandi blá augu, og þrátt fyrir alt tilhald-
ið og sperringinn var það auðséð á honum að
hann var sjómaður.
Hinn, sem með honum var, var lægri og þrekn-
ari með mjög stórt rauðleitt yfirskegg, sem al-
veg huldi munninn, og með sömu einkennilega
flóttalegu bláu augun og hinn maðurinn. Hann
vár í þunnum fötum með harðan flókahatt og
hafði á sér öll hin sömu sjómannseinkenni og
hinn. Þeir voru bræður.
Þeir töluðu hljótt saman við endann á land-
göngubrúnni, og það sem ég heyrði af samtal-
inu var mjög undarlegt og einkennilegt. Það
var hærri maðurinn sem talaði. „Siglum með
27
morgninum“, heyrði ég hann segja . . . „Ovænt
atvik . . . bíddu við þangað til við erum komn-
ir á stað . . . . fá að vita alt . . . sama hvaða
ræfill það er . . . við verðum aðeins að hugsa
um okkur sjálfa . . . óhó, þú vilt þá vita eins
mikið og ég . . . altaf verið forvitnisgepill“.
Hann hló og sneri hvatlega frá hinum, sem
stóð þar eftir hálf vandræðalegur á svipinn.
Einhver ósjálfráð innri hvöt kom mér alt í einu
til að stinga á mig pípunni minni, ganga í veg
fyrir hann og stynja upp í eitthvað tuttugasta
skifti þann daginn: „Þurfið þér ekki að fá yð-
ur stýrimann eða undirstýrimann?11
Hann nam þegar staðar og rendi flóttalegu
augunum yfir mig frá hvirfli til ilja, frá
slitnu húfunni og niður að buxnaræflunum, og
um leið fítlaði hann við skeggið á sér og virti
mig vandlega fyrir sér.
„Skirteini?11 sagði hann loksins í höstum róm.
Ég tók upp úr brjóstvasa mínum tindósina,
sem ég geymdi í vottorðin míu og stýrimanns-
bréfið.
„Umhm“ muldraði hann um leið og hann
skoðaði skírteinið og hljóp yfir vottorðin, sem
ég fékk honum.
„Ég þarf á undirstýrimanni að halda ef Bale-
ston þarna er ekki búinn að sjá einhvern út.
Þér eruð i kröggum, hvað? Takið öllu með