Alþýðublaðið - 12.03.1964, Qupperneq 15

r — Nickie. Delight flýtti sér að
grípa fyrir munninn á mér. —
Anny, taktu ekki mark á hon-
um. Hann er drukkinn. t»að er
ekki honum að kenna. Við hitt-
usn mann sem . . .
__Mann, öskraði ég. — Já, við
hittum mann, og það var enginn
annar en Roger Renard.
__Nickie, þegiðu, heyriðu það.
Anny, við verðum að hafa vit
fyrir honum. Auðvitað veit ég,
að þú vilt ekki að ég giftist
Nickie, og ég ásaka þig ekki fyr
ir það. Þú hefur góða og gilda
ástæðu til að telja mig vafasama
persónu. En Anny, það er ekki
rétt, og ég er viss um að mér
tekst að sannfæra þig.
Skyndilega fann ég, að ég varð
að komast inn í baðherbergið, og
það strax. Eg losaði mig frá
Delight, og þaut í gegnum dag-
stofuna. Mamma rétti út hönd-
ina í áttina til mín.
— Nickie. Vesalings, elsku
Nickie ... ,
En ég hljóp til herbergis míns_
og skellti á eftir mér hurðinni.
j Líðan mín daginn eftir var
vægast sagt ömurleg. Við geng
1 um frá farangri okkar, kvöddum
Hans frænda, sem lá í rúminu,
Gino og Pam, sem mér fannst
nú, vegna hins hræðiiega órétt-
mæta gruns míns, sú manneskja,
er ég elskaði mest í heiminum.
Svo flugum við til London.
I Við mamma sátum sarnan í
vélinni. Eg hafði gert allt, sem
í mínu valdi stóð til að koma í veg
fyrir það, en auðvitað hafði það
ekki heppnazt. Delight sat ein-
hversstaðar langt fyrir aftan okk
ur. Eg var þögull og kuldaleg-
ur, en mamma ekkert nema elsku
legheitin.
‘ — Nickie, elskan. Ef er svo
fegin að fá tækifæri til að tala
við þig í ró og næði. Auðvitað
var mjög rangt af mér að senda
eftir Monique. Eg er hræðilega
afskiptasöm móðir. Eg veit það
vel, en það er eins og mér sé
ekki sjálfrátt. En Nickie, elskan,
ég vildi bara vera viss um að
þú gerðir enga skyssu. Þú ert
jú ekki nema nítján ára. En ég
skil núna að þetta var rangt af
mér. Ef þú raunverulega af öllu
lijarta vilt kvænast. Delight,
mundi mig aldrei dreyma um að
reyna að koma í veg fyrir það.
En elskan mín, þú verður að lofa
mér einu. Eg æ,tla líka að lála
Delight lofa mér því. Giftið ykk
ur ekki í fljótfærni í einhverri
ömurlegri borgaraskrifstofu —
það er eitthvað svo auvirðilegt,
og áreiðanlega ekki löglegt, þar
sem þú hefur ekki náð lögaldri
enn þá. Þú verður bara að bíða,
þar til móttökunni lijá drottning
unni er lokið. og einnig frumsýn
ingu okkar. Þá munum við lialda
guðdómlegt kirkjubrúðkaup. Eg
lofa þér því, elskan, það sver
ég. Guðdómlegt kirkjubrúðkaup.
! Hún hélt áfram aö tala í belg
og biðu, og ég átti afar bágt með
að þoia það, því að ég vissi, að
hún meinti ekki orð af því. Hún
mundi aldrei sætta sig við að
Delight yrði konan mín. Hún
sagði þetta b,ara af því að henni
þótti vænt um mig, og var hrædd
um að missa mig, éf hún sam-
[ þykkti ekki giftingu okkar. Mér

leið illa af að sjá hvað hún lagði
hart að sér til að geðjast mér.
Það jafnaði dró eftirvænting
unni fyrir brúðkaup okkar Del-
ight. Sennilega hefur mig innst
inni alls ekki Jangað ,til að vinna
sigur yfir mömmu.
Mamma hélt áfrarn að tala blíð
lega við mig alla leiðina, og ég
svaraði ekki með öðru en eins-
atkvæðisorðum. Loks lentum við
á Lundúnaflugvellinum.
Mamma sveif um og töfraði
tollverðina eins og venjulcga. —
Gleymdu þessu öllu sagði ég við
sjálfan mig. Láttu eins og ckk-
ert hafi skeð. Gifztu Delight, er
það ekki það, sem þú vilt? Það
verður guðdómlegt kirkjubrúð-
kaup og mamma mun njóta sin
guðdómlega sem móðir brúðgum
ans, þótt hún hafi fáein morð á
samvizkunni. Þú verður að
standa þig, gamli minn. Láttu
eins og það hafi aldrei verið þil
neinn hcrra Picquot, Norma Del-
anay eða Sylvia La Mann.
Við settumst að í gríðarstóru
húsi í Kengsington, sem auövitað
tilheyrði einurn af aðdáendum
mömmu. Eins og vanalega fyllt-
ist húsið brátt af blómum. sím-
skeytum, og frægum gestum.
Mamma taláði við Delight um
undirbúning bniðkaupsins. Mér
fannst hún grunsamlega ljúf og
leiðitöm.
Mamma eyddi þessum fyrstu
dögum sínum í London hjá John
Cavanagh. Það var augsýnilega
ekkert áhlaupaverk að skapa tvo
guðdómlega kjóla, sem skyldu
notast í kynningarboð hjá henn-
ar hátign Elísabetu Englands-
drottningu og í Palladium.
Mamma hafði líka fundið mann
í London, sem æfði franska söng
inn með Delight, svo ég var aft-
ur mjög einmana.
Eg reikaði mikið um London,
óg hafi sjaldan komið þangað,
og þekkti því borgina lítið. Alls
staðar liéngu auglýsingar um sýn
ingu Annyar Rood og fjölskyldu.
Dag nokkurn þegar ég var
staddur á miðju Trafalgartorgi í
hinum tíðu umferðatruflunum,
sem eru þar, keypti ég kort með
mynd af the National Gallery, og
sendi Monique það. Eg býst við
>að ég hafi bara gert það af því
að ég var í svo leiðu skapi og
fullur af hatri og þrjózku í garð
allra annarra en sjálfs mín.
Kvöldið fyrir afmæli mömmu
og kynninguna hjá drottningunni,
fann ég Ronnie í dagstofunni,
þegar ég kom heim. Hann sagð
ist hafa orðið að koma og vera
viðstaddur frumsýningu mömmu
í London. Hann spurði mig hvort
ég héldi að mamma yrði honum
mjög reið fyrir tiltækið, en sagð
ist jafnframt ekki geta verið án
hennar lengur. Hann hafði ekki
valið neina aðra leikkonu í hlut-
verk Ninon, hann beið enn þá og
vonaði . . . HvOrt ég héldi að
það væri nokkur einasti mögu
leiki á að mamma léti undan
og . . . .?
Hann hélt áfram að stynja og
barma sér í eilifðar tíma, þar
til Gino birtist skyndilega. Hann
var að koma frá Cannes með all
an farangurinn, sem mamma
hafði skilið eftir þar. Hans
frændi varð þar eftir, vegna þess
að hann var enn sjúkur í magan
um, þótt honum þætti hræðilegt.
að geta ekki verið hjá mömmu á
afmælisdaginn hennar. En hann
áleit mikilvægara að hafa náð
fullri heilsu fyrir sýninguna í
Palladíum. Pam var í Essex, -ar
sem hún átti í miklum erfiðleik
um með að fá Tray leystan úr
sóttkví, er hann hafði verið sett
ur í þar.
Nú kom Delight úr einkatíman
um og mamma frá kjólamátuh-
inni. Mamma lýsti með mörgum
fögrum orðum ánægju sinni
með drottningarkjólinn. Hún
virtist alveg liafa gleymt hinni
harmrænu ákvörðun sinni um að
sjá Ronnie aldrei framar því að
hún fagnaði honum með mörgum
kossum og átakanlegu snökkti.
Svo fór hún að tala um yndislegt
boð, sem hún ætlaði að halda
fyrir nánustu vini og vandamenn
í tilefni afmælis síns, áður en
hún yrði kynnt drottningunni.
Um kvöldið fórum við öll fjög-
ur í leikhúsið og á éftir til kvöld
verðar í Caprice, þar sem við
vorum brátt umkringd öllu fræg
asta fólki Englands.
Delight naut þessa alls til hins
ýtrasta. Það kom fyrir að ég
hrökk upp úr dvalanum og hugs
aði um hvemig hjónaband okk
ar Delight mundi verða. Hún
yrðl stöðugt metnaðargjamarl^
stöðugt æstari í frægð og frama,
stöðugt líkari — mömmu.
— Nei, sagði óg svo við sjálf-
an mig. — Þú verður að hætta
að hugsa svona Nickie, þú hef-
ur ekki leyfi til að hugsa svona.
Eg vaknaði snemma að morgni
afmælisdags mömmu. Eg fór á
fætur, og gekk inn í dagstofuna.
Gino var þar fyrir. Hann var að
koma afmælisgjöfunum fyrir á
borði út við gluggan. Eg mundí
skyndilega eftir því, að ég hafði
ekki keypt neitt handa henni,
en ég kærði mig kollóttann. Á
þann hátt gæti ég bezt sýnt henni
andúð mína á henni
— Hvar er gjöfin frá þér,
spurði Gino.
— Eg hef enga.
— Hvað þá?
— Eg get keypt eitthvað í dag.
Það er nógur tími. Hún opnar
gjafirnar livort sem er ekki fyrr
en í kvöld.
Gino horfði áhyggjufullur á
niig: — Hvað er að þér strákur
minn? Ertu veikur?
— Nei, nei. Það er allt í lagi
með mig.
— Farðu þá í guðanna bæn-
um, og keyptu einliverja gjöf.
Svo að ég klæddi mig, og varð
samferða Delight út sem átti að
vera mætt í tíma klukkan hálf
tíu. Á leiðinni mættum við þrem
ur konum í þjónustu Johns
Cavanagh, sem báru á milli sín
stóran pakka. Sennilega hefur
það verið drottningarkjóllinn. Eg
— Skómir þínir eru ekki lengur í tízku mamma. Kennslu-
konan mín var á svona skóm í morgun.
Olson; Hvar liafið þér verið? Klukkan
er orðin sex.
__Eg var í baði.
— Það eigiS þér ekki að gera í viimu-
tímanum. Eruð þér búnar að athuga hvort
þér eruð ekki liæstlaunaði einkaritari á
landinu?
— Já, liagstofan segir . . . allt í lagi,
hluti sjálf?
réttið mér símann, verð ég að gera alla
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 12. marz 1964 ]£