Alþýðublaðið - 21.04.1964, Blaðsíða 15

leika húsfreyjuna á heimili
mínu, sagði hann og brosti dauf
lega. — Þú færð nóg af pening
um til að eyða, og þegar ég kem,
getur þú komið af stað orðrómi
um að ég sé orðinn þér fráhverf
ur og vanræki þig. Svo sjáum
við til, hvað gerist.
Hún vissi, að hann kom göfug
mannlega fram við hana. Hún var
lionum þakklát, og sagði honum
það.
— Ég veit, að þetta verður
mjög andstyggilegt fyrir þig,
sagði hún. — Mér finnst ég haga
mér dálítið auvirðilega. Vegna
þess, að ég hef fulla ástæðu til
að hlakka til framtíðarinnar.
Érensham kipraði augun.
— Þú átt við framtíðarinnar
með Lyell.
Hún kiiikaði kolli, roði færð
ist í kinnarnar og glampi kom í
augun, sem olli Frensham meiri
hryggðar en nokkur orð. Hann
fylltist vanmátta reiði í garð
þessa manns, sem hafði slík á-
hrif á þetta unga, hreinskilnis-
lega andlit, og þessi blíðu, sak-
leysislegu augu.
— Jæja, en nánustu framtíð
' skaltu hlýða ráðum mínum, Peta,
sagði hann stuttlega. Og mundu,
að þú verður að vera mjög var-
kár, ef þú hittir þennan mann
áður en ég kem, því að ef að þú
ætlar að vinna málið gegn mér,
verður þú að hafa algjörlega
hreinan skjöld.
Hún vissi, að hann hafði rétt
fyrir sér þrátt fyrir allt, og gafst
upp. Hann neyddi hana til að
taka við peningum til að greiða
skuldir sínar í Port Said og heim
ferðina.
Þegar hún skömmu seinna
gekk niður í bæinn til að athuga
með far, vissi hún að nú ætti
henni að vera léttara um hjart-
að þar sem hun myndi nú brátt
hitta Auburn 1 London. En í
stað þess var hún kvíðln og ótta
slegin. Hénnar biðu miklir erfið
leikar og óþægindi. Það mundi
ekki ejnu sinni valda henni á-
nægju að leika hlutvérk eigin-
konu eins þekktasta læknis
Lundúna. Að stjórna stóru og
fallegu húsi í Wimpole Street í
stað þess að vera kennslukona
hjá Bradley hjónunum. Og þar
að auki átti hún rétt af H hinna
miklu tekna eiginmanns síns.
— Auðvitað mun ég ekki kref j
ast réttar míns til peninganna,
sagði hún við sjálfa sig. _ Au-
burn mundi heldur ekki vilja
það.
— Já, hvað mundi Auburn
•segja? Ef hann tryði því nú ekki,
að hún hefði aldrei verið raun-
veruleg eiginkona dr. Frens-
hams? En auðvitað mundi hann,
hann yrði að trúa henni, annars
gæti hun ekki lifað lengur.
Ef hún aðeins hefði getað feng
ið hjónabandið ógilt í kyrrþey.
Hún hafði aldrei búizt við að
þurfa að þola allt það umtal,
sem skilnaður mundi valda. Hún
. hafði gifzt Noel í fljótfærni, og
hún mundi þurfa að greiða það
dýru verði.
Hún ákvað að fara að ráðum
Noels, fara heim til hans og bíða
í>ar eftir honum. Meðan hún biði
gæti hún hitt Aubum, Brand-
j ley hjónin og skrifað Annie
Framhalds-
a eftir
Denise Robins
frænku ' og útskýrt þetta allt
fyrir henni. En hvað þetta var
allt óþægilegt — fyrir vesalings
Noel líka. Þetta gæti orðið hon
um til trafala á læknisferlinum.
Á skrifstofu skipaútgerðarinn
ar var henni sagt að liún gæti
fengið far með skipi, sem væri
væntanlegt til Port Said á morg
un. Svo að hún pantaði klefa
fyrir „fni Frensham". En hvað
það var undarlegt og óraunveru
legt, að það skyldi vera hún! Hún
fór aftur til sjúkrahússins til að
segja Noel að hún yrði farin
innan sólarhrings. Og innan háfs
mánaðar yrði hún komin aftur
til Englands.
Þegar hún kvaddi Noel fann
26
hún aftur til vináttunnar og að-
dáunarinnar sem hún hafði fund
ið til, þegar hýn kynntist hon-
um á skipinu. Hún var vingjarn
legri við hann en hún hafði
nokkum tímann verið eftir gift-
inguna.
Meðan hún beið eftir bifreið-
inni, sem aka skyldi henni tii
skips, sat hún við rúmstokk
Noels og reyndi að þakka hon-
um fyrir allt hið góða, sem hann
hafði viljað gera fyrir hana —
fyrir að vilja gefa henni frelsi,
er hann yrði að greiða dýru verði
— og fyrir alla ástúð hans og
skilning.
— Þú hefur verið mér mjög
góður, og þú veizt, að ég ásaka
þig alls ekki fyrir að svo fór
sem fór, sagði hún.
— Þetta er fallega sagt, vina
mín.
Hann tók sárt að skilja við
hana. Hann yrði einmana eftir
að hún væri farin, og enn meira
einmana ætti hann eftir að verða
í framtíðinni. Guð mátti vita,
hvað framtíðin bæri í skauti
sínu. En hann var viss um, að
einhvern veginn mundi honum
takast að hindra hana í að líða
sálarkvalir og eyðileggja líf sitt
vegna Aubums Lyell. Hann
gladdist yfir því, að hún skyldi
ekki ásaka hann fyrir allt, og
að þau skildu nú sem vinir.
Hann langaði til að segja henni
hug sinn allan, en þorði það
ekki. Hann braut heilann um
hvort hún myndi fyrirlíta hann
af öllu hjarta, ef hann henn-
ar vegna neyddist til að neita
henni um fFelsi sitt, sem hún
þráði svo mjög.
— Mér finnst hræðilega vand
ræðalegt að birtast svona allt
í elnu á hejmili þínu sem eigin-
kona þín, sagði hún.
— Þú þarft ekki að hafa á-
hyggíwr af þ\d- Þeim mun öllum
geðjast vel að þér, Peta. Eg
vildi bara óska þess, að hjóna-
bandið þyrfti ekki að vera svona
skammvinnt, og að þig langaði
ekki til að skilja við nilg.
Peta fitlaði taugaástyrk við
töskuna sína og forðaðist að
mæta augaráði Noels.
— Þetta er allt svo — bjána-
leg. Það er ekki af því mig langi
dDsíQ
svona voðalega mikU tU að losna
við þig. En það hefur heldur
aldrei verið um neitt annað að
ræða, er það?
Hann tók um hönd hennar —.
þá, sem bar giftingarhringinn.
Grá augu hans vom full af sökn
uði. Skyndilega bar hann hönd
hennar að vörum sér og kyssti á
hringinn.
— Nei, sagði hann — En ég
vil að þú vitir, að ég hef ekki
minnstu löngun til að losna við
Þig.
Hún varð mjög vandræðaleg.
Noel Frensham gat vissulega
ekki verið ástfanginn af henni.
Auðvitað ekki, hann vildi bara
vera ástúðlegur við hana. Hún
dró að sér höndina, og var feg
in þegar hjúkrunarkonan birtist
í dyrunum og tilkynnti að bifreið
in biði eftir henni. Hún var mjög
kuldaleg. Peta hafði sætt
harðri gagnrýni fyrir að yfirgefa
,,eiginmann“ sinn svo skömmu
eftir brúðkaupið, sérstaklega
þar sem hann var enn veikur.
Peta vissi þetta, og hún vissi
líka að þau áttu bæði eftir að
mæta enn meiri gagnrýni vegna
þessa hjónabands.
— Vertu sæll Noel, sagði hún.
— Og leggðu þig nú allan fram:
við að ná fullri heilsu, svo að-
þú komist sem fyrst heim.
— Þú verður að lofa mér því
Gjörið svo vel og komiff og
athugið verð og gædi.
FANNÝ BENÓNÝS. sími 16738.
SÆNOUR
Enduraýjum gömlu sængumar.
Seljum dún- og fiðurheld ver.
NÝJA FIÐURHREINSTJNIN.
Hverfisgötu 57A. Sími 16738.
..90 WESHALUI
NOT PRESENT
YOUE PL.ANI +OP.
GEE-tA WARFARE
WHEN WE CON-
FRONT THE REP
TEAM! TWfl
MAY I ASk A1IS5 Y OP COVRSE, j
CALHOON HOWSHEi SOóLEVAKP: r
HOPEP TO PgEVENT ] - ISCLATS £EO
BACTEEIA FPOM IcHINA AND L£T
PESTEOYINO US, \L_THEM ALL DIE
AS WELL AS AN W — NO NEED To
toriT'iSr enemy? Æ senp mooPs!
AilSS CAl!-!OON,\
VOl) HAVE SBEN
OUTVOTCP SY THO
OTHSC TEAM MEM-
8EPS... .T-d

OF COURSE :t istq you.labok^
BLEEDERl THAT IS WHY X AM
WHAT X AM —: ANP YOU ARE NOT
WHAT yol) WISH you WEK.E ! A
amazinq!
Til ífd yffar hefur veriff felld, fröken
Calhoon, svo hún kemur ekki til frekari
umræðna.
— Má ég spyrja hvemig ætluðuff þér aff
kema í veg fyrir aff sýklarnir eyddu okk-
ur líka?
— Einfalt, einangra bara landiff og lát-
um alla deyja, þá þarf ekki neinar her-
sveitir.
— Furffulegt.
___ Auffvitaff finnst verkalýðsmálafrömuð
inum þetta furffulegt. Þess vegma er ég, þaff
sem ég er, en þér ekki þaff sem þér vilduð
vera.
ALÞÝÐUBLA0IÐ — 21. apríl 1964 |,5