Alþýðublaðið - 10.05.1964, Blaðsíða 8

TÓMAS sagði í kvæði sínu um
Austurstræti, að það væri „enn á
æskuskeiði”.
Þegar ég gekk þar um á fimmtu
dagskvöldið, kom mér í hug, að
seint ætlaði það að slíta barnsskón
um blessað.
En svona á það að vera. Austur-
stræti er gata æskunnar „þar
liggja hennar léttu spor”._ Hvort
það eru spor gæfu eða ógæfu, er
ekki til umræðu hér, en við skul-
um ganga rúntinn og skoða fólkið
sem fetar stræti hans. Allir vita
hver rúnturinn er og hirði ég því
ekki um að lýsa honum nánar.
Klukkan er liðlega átta, þegar
ég geng af Lækjartorgi og inn f
Austurstræti „hina löglegu leið",
á vinstri gangstétt að sjálfsögðu.
Um leið og ég fer framhjá Hress-
ingarskálanum, lít ég inn.
„Hressó“ er hluti af rúntinum og
það „sæmir mér ekki sem íslend-
ing", að líta þar ekki inn. Hér er
þéttsetið og æskan hefur völdin,
mér sýnist fáir vera yfir tvítugt
hér inni.
Hér glymur skvaldur, sem ein-
staka hlátur yfirgnæfir. —
Stundum er engin gleði í hlátrin-
um, hann er tilkominn af kurteisi,
eða „omvendt”. Við eitt tveggja
manna borðið sitja tvær ungar
stúlkur, sem á nútímamáli kall-
ast „skvísur” og þamba mjólkur-
hristing, sem á réttu máli heitir
„milksheik’, eða bara „sheik”. —
Þær eru fullmikið málaðar í fram
an, skvísurnar. Ekki svo að skilja
að það sé ekki smekksatriði eins
og annað, heldur er auðséð, að
þeim gengur illa að halda eðlileg-
um svip með alla þessa málningu
í andlitinu. Svo ég gagnrýni þær
nokkru meira, þá finnst mér sjálf-
sagt að geta hárgreiðslunnar, ef
hárgreiðslu skyldi kalla. Og þó,
það er annars bezt að ræða ekki
hárgreiðsluna, ' ef hárgreiðslu
skyldi kalla.
Þegar ég kem út á strætið aftur,
hefur enn fjölgað á rúntinum og
nú eru tryllitækin farin að láta
til sín taka. Þau spóla hring eftir
hring, enda liggur rúnturinn í
v hring og tilgangur margra „rúnt-
ara” er að fara í hring, í orðsins
fyllstu merkingu. Þeir eru mis-
jafnlega skrautlegir bílarnir, —
sumir málaðir sterkum litum,
skreyttir dúskum, speglum og
öðru dinglumdangli, flaggstöngum
útvarpsloftnetum ofl. ofl.
Strákunum, sem aka tryllitækj-
unum er í mun að þau séu sem
skrautlegust í útliti og þá er sér-
stök áherzla lögð á þá hliðina, sem
að rúntförum snýr. Ef maður fer
yfir á hina gangstéttina og lítur á
frá þeirri hlið, má sjá að það vant
ar hjólkoppana á sum tækin. Þau
eru jafnvel óþvegin og óbónuð
þeim megin. En rúntakstur er
iíka gerður til að sýnast, eða sýna
sig og tækin, en þá er ekki á-
stæða til að vera að snurfusa það,
sem sést ekki.
Það eru skvísur við stýrið á
sumum tækjunum og þær aka með
engu minna öryggi en gæjarnir,
; sveifla tækjunum í beygjurnar
svo ískrar í hjólbörðunum .......
„þær dræfa flott”.
í dyraskotum standa gæjar og
fylgjast með umferðinni. Þeir
. , . á eftir skvísunum . . ,
og hlæja að fyndni sinni.
flauta á eftir þeim skvísum, sem
sem þeim lízt vel á. Ef skvísurnar
líta við þegar þær heyra flautið,
segja gæjarnir „oj bara” og
hlæja mikið af fyndni sinni, en
skvísurnar strunsa áfram, hnakka
kertar með virðingarsvip.
Á Hótel-íslands-lóðinni standa
nokkur tæki með táninga innan-
borðs, sem fylgjast með umferð-
inni. Þarna hafa þeir ,,lagt“ til að
spara benzínið, en það er dýrt nú
til dags og máske eru ekki til
spírur. Svo er kannske ætlunin að
renna austur fyrir fjall um helg-
ina, á sveitaball, og þá er eins
gott að eiga „klink fyrir kostn-
aði”.
A undan mér gengur par og
leiðist hönd í hönd. Þetta er greini
lega ástfangið par. Það virðist
ekki taka eftir umferðinni og aðr-
ir vegfarendur víkja fyrir því,
„þegar það líður strætið i sælu-
draumi”. Fyrir utan Gildaskálann
stendur drukkinn maður og hall-
ar sér upp að húsveggnum. Hann
er mikið drukkinn, enda líður ekki
á löngu þar til lögreglubifreið
kemur og hirðir hann upp. Tveir
lögregluþjónar stfga út úr bifreið-
inni, taka manninn og leiða inn í
bifreiðina. Hann er þægur eins og
lamb og ég heyri hann hiksta áð-
. . .þetta er greinih
| TEXTl OG TEIKNH
3 10. máí 1964 — ÁLÞÝÐUBLAÐIÐ