Alþýðublaðið - 05.07.1964, Page 3

afMiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiilil«Hiiiiiiiiliil«i-» iHHiiliMiiiliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniliiiiiiiiilliiiiiuiiiiiiiiiuuiiiiimu»o»«M*Wiiu»-«M«ii**umM»Mumirii»iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiiiiá: iMUUiiHinimiiiMinninnuMHHuiHiiniiiiuiininuu.mn »n»«..innm...MM.,tM,Mtttlttlt,iihihiiuj
UM STIL
efstu hæð Morgunblaðshússins,
fagurlega blámáluð með gulum
skorsteini. Allir þustu upp, þeg
ar kallið kom: Philip er kom-
inn! — Þetta er bara nokkuð
fallegt skip, skorsteinninn eins
og á Súðinni, en stærra!“ . . .
„Glæsibragur þess konung-
lega skips er með eindæmum
og þar glampar á hvern hlut.
Sjálfur skipsskrokkurinn er
eins og blár spegill, sem end-
ursendir flöktandi öldurnar
kringum skipið“.
„UÓNGURINN í Frakklandi
'*býr á beztu jörðinni, norð-
ur við sjó. Túnið er eins stórt
og Hólmurinn í Skagafirði,
rennslétt og fagurt eins og
spegill — svo kvenfólkið sem
rakar verður að ganga með
stuttbuxur innan undir — og
silfurlúngarður allt um kring.
Fólkið var allt úti við heyið,
nema drottning og kóngur, sem
eru gömul. Hún sat inni í bað-
stofuhorni og var að spinna á
gullsnældu, en hann sat hjá
með kórónu sína, og voru þau
að tala um ríkisreikningana og
búskapinn. Þá kom inn einn af
fólkinu (en það eru allt kóngs-
synir og kóngsdætur, eða jarl-
ar og kammerherrar og biskupa
dætur).
„Séra Filippus“, segir hann
(því kóngurinn heitir séra Fil-
ippus), „það er skip á sundinu,
og við höldum það sé drottn-
ingarskipið að handan. Seglið
er blátt og rautt“.
„Heyrirðu það, kona“, sagði
kóngurinn: „Þú átt von á gest-
um. Ég geng sjálfur on’að sjó,
en sjáðu um á meðan að verði
sópað og heitt kaffi, og svo
verðurðu eitthvað að hugsa fyr-
ir miðdeginu".
Alveg áreiðanlega hefur ver-
ið vel hugsað fyrir miðdeginu,
þegar Filippus kom að finna
okkur, og vel sópað; en öld-
ungis er mér það ókunnugt,
hvort hertogi fékk nokkru sinni
ÓLAF JÓN5SON
vel heitt kaffi. Kannski drekk-
ur hann bara te. En mikil lif-
andis ósköp og skelfing urðum
við glöð að sjá hann, — eða
svo stendur í blöðunum:
„Þetta bros, þessi kveðja hef
ur náð til milljóna manna um
víða veröld, því prinsinn hefur
ferðast meira en tí.t er og hvar
vetna hefur honum og konu
hans verið fagnað af hlýjum
hug. Nú var komið að íslend-
ingum að taka þessari konung-
legu kveðju, opna hjarta sitt —
og það gerðu þeir af dæmafárri
hrifningu og aðdáun, sem þeim
er ekki í blóð borin. „Guð, hvað
hann er sætur“, heyrðum við
unga stúlku segja við vinkonu
sína. „Já“, svaraði hún: „Hann
er bæði laglegur og karlmann-
legur“. Og lygndi aftur augun-
um. Líklega væri þetta hverj-
um karlmanni nógir kostir, þó
ekki væri hann ævintýraprins
að auki. — Hrifning íslendinga
var meiri en nokkur bjóst við
vegna þess óvænta atburðar,
sem fyrr getur, að prins Philip
ávarpaði forsetann og fólkið á
íslenzka tungu . . . Hrifningin,
brosin og eftirvæntingin á and-
litum íslendinganna, sem stóðu
þétt á öllum Austurvelli, þegar
hann hóf að ávarpa þá á þeirra
eigin tungu, var meiri en svo
að lýst verði í fátæklegum orð-
um. Það var eins og Austur-
völlur fylltist af geislum þús-
und sólna, sem ljómuðu í góða
veðrinu og tóku þátt í gleði
dagsins eins og gamlir símá-
staurar, sem verða grænir aft-
ur“.
„CVO vár gengið heim, og
J kóngurinn leiddi drottning-
una, og maðurinn drottningar-
innar og allt fólkið gekk með
og horfði á hvernig þau fóru
að leiðast og ganga.
Þegar heim kom á völlinn
hafði enginn munað eftir að
hann var fagur eins og spegill.
En fötin drottningarinnar voru
svo síð að ekkert bar á, en hitt
kvenfólkið gekk allt hokið og
beygði sig í hnjánum, og sum-
ar settust niður og létust vera
að gera við skóinn sinn. Kóng-
urinn tók fyrst eftir þessu og
skipaði að bera ösku á völlinn
svo kvenfólkið gæti gengið
heim. Svo var borin aska á völl
inn, og svo gengu allir heim“.
KAÐ var stór dagur í Frakk-
r landi, þegar drottningin á
Englandi kom þar í orlof sitt,

og varla von að séra Filippus
vildi vera einn. Hann fór út að
leita sér að félaga:
„Hvar er hann Guizot?“ sagði
kóngurinn, þegar hann kom út.
„Ég ætlaði að láta hann verða
mér samferða. — Guizot, Guiz-
ot! Hver þremillinn er orðinn
af manninum?” En Guizot
heyrði ekkert, — hann lá sunn-
anundir vegg og var að lesa 7
ára gamlan Skírni, sem félags-
deildin á fslandi var nýbúin að
senda honum".
Blaðamenn vorir eru líka
stundum einmana. Og þá ber
stundum betra við:
„Við hittum Nóbelsskáldið
sem snöggvast að máli skömmu
eftir að prinsinn hafði flutt á-
varp sitt af svölum Alþingis-
hússins. Halldór Laxness var
kominn ásamt nokkrum mönn-
um öðrum að taka á móti Kiev-
ballettinum. Við gáfum okkur
á tal við hann. „Nú er mikið
um að vera á íslandi", sagði
hann. Og brosti. „Já, mikið“,
sögðum við. „Við komum beint
frá því að hlusta á prins Philip
við Austurvöll. Við þyrftum
helzt að vera á tveim stöðum
í einu“. „Já, það er einmitt“,
svaraði skáldið, „nú er mikil
vertíð”. „Ætli það sé nokkurs
staðar eins mikið um að vera ;
og hér á landi?“ spurðum við.
Þá brosti Nóbelsskáldið og
sagði: „Ja, það er nú það. Og
á morgun verður Stóri-Kropp-
ur miðdepill heimsins".
riLIPPUS hertogi, drottningar
® maður frá Englandi, fór heim
til sín á föstudaginn. — Ó. J.
UIÐ höfum haft góða gesti í
* heimsókn íslendingar eins
og stundum fyrri daginn. Og
eins og fyrri daginn er gaman
að fylgjast með frásögnum
manna af atburðunum. Þessu
gamni er nokkuð öðruvísi farið
nú en verið hefði fyrrum: nú
er sagt í blöðum og útvarpi í
áheyrn alþjóðar af þeim tíð-
indum, sem fyrrum hefðu vænt
anlega borjzt í lotningarfullum
munnmælum manna á milli og
átí seinfarið landið á enda.
Þó er sjálfsagt að hafa hlið-
sjón af því, sem áður hefur
verið skrifað um samskonar
ferðalög á íslenzku máli, —
því að hér kunnu menn vel að-
segja frá heimsóknum tignarA
manna löngu áður "en við átt-
um sjálfir von slíks fagnaðar.
„Tunga Snorra" er ævinlega
skemmtilegt viðfangsefni, þó
ekki hljómi hún alla daga „af
prinsvörum".
UÉR á árunum, þegar drottn-
ingin á Englandi brá sér £
orlof sitt yfir á Frakkland að
finna kóng og drottningu og
fleiri kunningja (það var eftir
liíla skattinn, því drottningin
borðar ævinlega litla skatt), —
þá var nú ekki kotunglega af
stað farið. Sjálf var drottning-
in „með gullskó, í silfursokk-
um og silfurbryddu gullpilsi,
með gullsvuntu, og að ofan í
gull-lagðri silfurtreyju, með
silfurhúfu og gullskúf í. En
þetta gull og silfur er allt eins
og ormavefur og léttara en fis,
og þó hlýtt. Þjónusturnar voru
. líka vel búnar, því þær fóru
með eins og vant er, þegar
drottningin ferðast". Og þá var
farkostur drottningar engin
lekabytta: drottningarskipið „er
með silkisegli og fílabeins-
mastri, sem allt er skrúfað sam
an og gullneglt, allt úr horni
og pödduskel, og bezta gang-
skip“.
„Þegar komið var út úr land
steinunum og búið að snúa við,
. kallaði drottningin þrisvar á
land og bað að gá vel að heyj-
unum og öllu, meðan hún væri
fyrir handan. Svo settíst hún
undir stýri að gamni sínu. En
það er silfurstýri og leikur í
hendi manns“.
Ekki eru blöðin okkar svona
greinargóð, þegar þau lýsa
heimanbúnaði hertogans af Ed-
inaborg, sem kom til okkar í
orlof sitt. Enginn fær að vita
hverju liann klæddist, maður-
iuu, — þó í það megi ráða, að
hann hafi mest verið í einkenn-
isbúningi sínum, en í bland
„kominn í smoking, en bar éng-
ar orður". Skip hafði hann þar
á móti allgott:
„Snekkjan blasti við úr glugg
um myndamótagerðarinnar á
<<IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII||||||I|||||||||||||||||||l|||||||I||||||||||||||l|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||i||||||||-|U«||||||||||||||||||||||||rl|||||l|||||||||||||||||l||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIUIIIIIHIIIIIIIIIIIIIIiaiUlltllllllll •IIHIIHIHHUUUUUHIHIUIII
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 5. júlí 1964 3
...............................................................................................„„.„.........................................................................................„„»„„.„».......................................„.„'„„'““.„„„.„"„"'"I