Alþýðublaðið - 23.07.1964, Qupperneq 15

BY TOE VVAY — VVHEN V 50 TH£ PEOPi-E ^
I 5AY OEIN60 IT 15 GAtUED TH£M
NOT 50 TOE UNCOMPUI- ÞY WHAT THEY
MENT! THE FIKSTNOETH MP VTT0 50UN0
AMEPICANS WHO LANPEP LlfcE eEEN CöATS'-
ON OUP COAST WOSE A a HENCE ’ÖPEEN-ðOS'
. 6EEEN UNIFORM! /V. ^
f WHEN .6fc,CHAREI&0 ^
RETURN5 UPÓN YOU
IT WILL BS TO MAEÉ FOR-
6ET THE S0 UNFORTUNATE
. INSTANCE OF THS 6RIN60
INTIHe LOBBY...
anp r ALMOST
BELIEVE IT — JUST
AS YOU ALMOST .
V PO'
' CHAEEIBO, Wb
YOU ARE A Igggj
DIPLOMAT.'.. T®*
THAT IS A 600D )/Æ
>T7 STORY...
ESTEVO CANON,
I LEAVE YOU TO
YOLlZ SHOVVER/
SHAVE ANP SHOE
f;---, SHINES' r-
'/MEXICO
C!TV
f 22. KAFLI.
' Þetta var mér ofviða. Eg hafði
‘ barizt svo hraustlega við að kom
ast í gegnum þennan hræðilega
dag án þess að gefast upp. En
þessi skynd.ilega sprenging milli
Mirabellu Qg Wesslers fékk mig
' til að missa stjórn á mér.
í Ég stóð þarna aleinn á gang-
1 inum, með koníaksglasið hennar
Mirabellu í hendinni. Það er
ei-fitt að ímynda sér meiri freist-
ingu fyrir fyrrverandi ofdrykkju
mann en að standa aleinn með
koníaksglas í hendinni. Ég hafði
bæði lofað dr. Lenz og íris að
bragða ekki áfengi framar. Og
liingað til hafði mér tekizt að
standast fr.eistinguna, En nú gat
ég þáð ekki. Fimm sekúndum eft
ir að ég yfirgaf búningsklefann,
liafði ég sopið fyrsta sopann úr
glasinu.
i Ég hefði tæmt glasið, ef það
liefði ekki verið vegna hins und-
arlega bragðs, sem var af koníak
inu. Fyrst hélt ég að það væri
bara af því að ég hefði ekki
bragðað áfengi svo lengi, að ég
væri búinn að gleyma bragðinu
af því. Svo tók ég annan sopa og
lét hann hvíla andartak á tung-
unni. Jú, þetta var koníak, eh þó
ekki koníak. Það var eitthvað
beizkt auabragð af því.
Ég stóð andartak grafkyrr, og
reyndi að koma skipulagi á hugs i
anir mínar. Ég mundi eftir ýms-
um undarlegum atvikum í sam-
bandi við koníakið hennar Mira-
. bellu. Gerald hafði ætt yfir þvera
borgina, til að sækja það til
Wesslers. Á síðustu æfingu hafði
Kramer hellt í glas handa henni.
Það var sama koníakið, og það
var ekki það bragð af því, sem
átti að vera.
' Ég vissi ekki, hvað ég átti til
bragðs að taka. Ég leit á úlnlið-
inn á mér, slagæðin sló hratt og
óreglulega, Og hugsanir þær, sem
ég reyndi að bæla niður, brunnu
eins og flóðljós í heila mér. Sá
óskiljanlegi voði, sem hvíldi yfir
Dagonet, var ekki horfinn. Eín-
kver hafði blandað einhverju
1 annarlegu efni í koníakið hennar
Mirabellu. Einhver hafði sétt í
það eitur.
! , Ég stóð og klemmdi glasið á
r milli fingranna. Ég gat alls ekki
1 hugsað skynsamlega.
j Þá heyrði ég þungt fótatak að
1 baki mér. Ég sneri mér við, það
: var dr. Lenz, sem kom. Hann leit
á glasið og' hrukkaði ennið. Ég
! vissi, hvað hann hugsaði. Hann
1 hélt að hann hefði komið að mér,
þar scm ég væri að laumast til
; að drekka.
I Ég sagði óstyrkur: — Mira-
bellu líður ekki — líður ekki rétt
vel. Ég ætlaoi inn til hennar með
-þetta koníak.
! Hann hlustaði á mig alvarlegur
' á svip, meðan ég gerði honum
' grein fyrir því, sem skeð hafði á
sviðinu. Ég braut heilann ákaft
um það, hvort ég ætti að segja
honum frá grunsemd minni; um
koníakið, eða ekki. Ég var að því
kominn að segja honum það. En
svo hætti ég við það. Ég þorði
1 ekki að játa, að ég hefði bragðað
1 á því. Ég veigraði mér líka við
að láta lækninn minn vita, að ég
væri nógu kjánalegur til að trúa
, £ví, sem ég trúði.
En svo fékk ég hugmynd. Eg
fylgdi á eftir dr. Lenz, þegar
hann gekk að dyrunum. En um'
leið og'hann' gekk inn um-þær,
laumaði ég glasinu bak við rauða
fötu, sem stóð þar. rétt hjá. Ég
áti góðan vin, sem var efnafræð-
ingur. Ég gæti fengið hann til að
efnagreina koníakið. Og þá
muiidi ég komast að því, hvernig
þessu var varið. — Um hvað
gat verið að ræða í þetta skiptið.
Ég var ekki viss um nema Lenz
hafi tekið eftir því, sem ég gerði.
En hann minntist að minnsta
kosti ekkert á það.
Á sviðinu var hrifningin yfir
æfingunni farin að minnká.
Wessler var enn mjög leiður.
Hann hlusaði þó kurteislega á
Theo, sem reyndi að halda uppi
óeðlilega fjörlegu samtali við
hann. Eddie og íris stóðu bara
og hengdu haus.
Mér fánnst ekki hægt að eyða
tímanum svona til einskis, svo
að ég lét íris og Theo fara yfir
nokkur atriði, sem þær voru bárá
tvær í. Loks' bírtist- Gerald, fölur
og méö samanherptar varir. Hann
sagði að Mirábella-ætlaði að hvíla
sig ofurlítið, en mundi svo halda
áfram æfingunni.
Þáð gerði hún líka. En ,augu
hennar ljómuðu óeðlilega mikið
og þáð lýstl af eldrauðum munni
hennar í hvítu andlitinu. En hún
liafði dásamlega stjórn á sér.
Hún gekk beint til Wesslcrs ög
rétti honum höndina. -
— Við hefðum átt að reyna
löðrunginn fyrr, herra Wessíei;
sagði hún. — Það er erfitt að
reikna út styrkléikann.
Það glaðnaði yfir Wessler. —
Þýðir þetta, að þér hafið fyrir-
géfið mér?
— Já, auðvitað. Mirabella
brosti daufiega. — Jæja, Peter,
eijfum við qkki að Ijúka við þátt-
inn?
Og æfingin gekk merkilega
véf. Ef til vill voru þau að reyna
- að'hrífa Lenz. Eða þá áð átökin
h.öfðu liaft hreinsandi áhrif á
andrúmsloftið.
Én það var ekki nóg til að
•giéðja mig. Ég gat ekki hætt að
hugsa um koníakið.
Eftir æfinguna bað ég'íris og
Lenz að fara heim á gistihúsið.
Eh sjálfur náði ég í koníakið
Og ók til vinar míns efnafræð-
ingsins. Ég sagði honum ekki
neitt, bað hann bara að rannsaka
. innihald þess eins fljótt og hann
,gæti, og láta mig vita um niður-
sföðuna.
Ég var í þungu skapi, þegar
:ég fór heim til gistihússins. Lenz
: :Og- íris virtust vera búin að ná
sér eftir hræðsluna og þau vor
híestum þvj glaðleg. íris
;u.m Þa®. að við þyrftum
að vera óróleg. Og ég vildi
eýðileggja þá blekkingu
Thohni. Ég gat vel unnt henni
hlóta fáeinna augnablika í para-
7«s heimskingjans.
Lenz stákk upp á áð við gengj-
'Uin-til sængur, en þá
\ánn. íris svaraði, áður en ég gæti
• komið í veg. fyrir
""1100» órólegur fyrir mér.
— Já, sagði hún, halló . . .
\já . . . nei, það hef ég því mið-
ur ékki. TTnei, ég gat ekki skilið
T*éþáð ... Hvar? .. .-nú, þannig .
,.;,Já, ég skal spyrja Peter um það
... auðvitað . . . þetta er gremju
-'j'legt::. . -
Hún lagöi niður tólið. Varir
hennar yoru herptar.
— Núfsagði ég. — Svona, út
með það! Nýtt slys?
■r — Slys? íris varð næstum
— Já, greip íris fram í fyrir
mér. — Þess vegna er hún svona
óróleg. Það var glas með eodein-
pillum í töskunni. Hún leit á dr.
Lenz. — Þér sögðuð jú, að codein
væri eitur, var það ekki?
kæruleysisleg á svipinn. — Nei,
vinur minn, þetta var ekkert sér-
stakt. Þetta var bara Theo, hún
er búin að týna töskunni sinni.
Hún spurði, hvort við höfum séð
hana. Hún hefur sennilega
gleymt henni í leikhúsinu í kvöld.
— Týnfe töskunni sinni, endur-
tók ég. Þefta hljómaði mjög sak-
leysislega. En svo skildist mér,
hvað íris óttaðist. — Áttu við,
að hún sé buin að týna töskunni
sinni með . .
SÆNGUR
Endurnýjum gömlu sængurnar.
Seljum dún- og fiðurheld ver.
NÝJA FEÐUKHREINSUNIN
<S3d
GRAHNARNIR
— Nú er ég búin að kenna Jumbo á5
sækja blaðið — — nú á ég bara eft-
ir að kexma honum jað skila því. •
— Ég bíð meðan þú fcrð í ba» bg hefur
fataskipti. Svo kem ég aftur og J»á glcym-
um við þessu Ieiðinlega atviki, Sem kom
fyrir í dag í forsal hótelsins. ÞcSsi græn-
Fyrstu amerísku hermcnnirnir, sem komu
hingað. voru í grænmn einkennisbúningum,
Þcss vegna voru þeir kallaðir grænjaxlar.
Þetta er síð'ur en svo skammaryrai ... f
— Þetta er ágæt sagá lijá þér Cliarribo,
og það liggur við að ég trúi henni eins og
þú sjálfur!
.1
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 23. júlí 1964