Alþýðublaðið - 25.07.1964, Blaðsíða 15

strauk mér um hárið.
— Svona, elskan, segðu mér
nú upp alla sögu.
Ég leit örvæntingarfullur á
dr. Lenz, sem hafði sezt í veik-
burða, óþægilegan stól.
■Hann krosslagði hendur á
brjósti. — Hér virðist um ein-
hvern misskilning að ræða, ung-
frú Rue. Við komum hingað ein-
göngu af því að það var hringt
til okkar og við beðnir um það.
Mirabella tók upp vindling,
stakk honum á milli vara sér,
kveikti á eldspýtu, en slökkti á
henni aftur og 'lét vindlinginn
aftur á borðið.
— Hver hringdi, spurði hún.
Það var erfitt að trúa því, að
Mirabella hefði sent út neyðar-
kall, og glevmt því svo aftur á
hálftíma. Ég sagði henni, það
• sem skeð hafði.
Mirabella lyfti brúnum. —
Þetta var þó undarlegt. Afar und
arlegt.
— Eigið þér við, sagði dr. Lenz,
' að þér hafið ekki hringt til mín?
— Hvers vegna ætti é’g að hafa
hringt til yðar? Mér finnst þér
alveg dásamlegir, og ég hef alltaf
dáðst að skegginu yðar, en — ég
hef í raun og veru legið hérna í
rúminu mínu og sofið, alveg síð-
an að æfingu lauk.
— Það var einkennilegt. Lenz
fitlaði við skeggið. Ég er mjög
næmur á raddir, ungfrú Rue. Ég
liefði getað svarið fyrir, að það
voruð þér, sem töluðuð við mig
í símann.
Mirabella sveif um herbergið
og gróf loks upp vindlingakveikj-
ara úr silfri, undan gríðarstórri,
franskri brúðu. Svo gekk hún aft
ur að stólnum, og ég tók eftir
að hún strauk um kinn sína, eins
og hún fyndi enn þá til í lienni
eftir löðrunginn frá Wessler.
— Það hlýtur einhver að hafa
verið að gera að gamni sínu, minn
kæri, sagði hún loks. — Einhver
með mjög undarlega, og óheppi-
lega kímnigáfu. Mér þykir hræði
lega leitt, að þér skulið hafa ver-
ið tældur þannig til að fara út
lim miðja nótt, En hyað get ég
gert?
Mirabella virtist hafa hi.tt nagl
ann á höfuðið, Hvað var við þessu
að gera?
Það var ekki annað- fyrir okkur
að gera en fara.
' Mirabella fylgdi okkur til dyra,
T og kyssti pkkur báða í kveðju-
skyni. Ég sneri mér við í dyr-
unum, og sá að hún stóð og fitl-
aði við eyrun á einum hundinum
sínum. Mirabella og hundarnir
bennar — var hægt að ímynda
sér friðsamlegri sjón?
Jæja, hvað áljtið þér um
þetta, spurði ég, þegar við’vor-
um á leið niður í lyftunni. — Ef
það var ekki Mirabella, sem
hringdi, hver í fjáranum var það
þá? Og hvers vegna?
Lenz fitlaði við keðjuna á úr-
inu sínu. Syo spurði hann skyndi
. lega: — Hvaða símanúmer er hjá
yður, herra Duluth?
I — Lipscombe 3-1916.
<•] ~ °g éS býst við, að símtal
'. ungfrú Rue hljóti að hafa farið
f gegnum skiptiborðið á hótelinu,
.ekki satt?
'J Ég sagðist líka búast viS þvf.
| Þegar við komum niður, fór hann
beint til næturvarðarins og
spurði: — Vilduð þér vera svo
góður, að segja mér nákvæm-
lega klukkan hvað ungfrú Rue
bað um símtal við Lipscombe
3-1916. Ég er læknirinn hennar,
og það er mjög áríðandi, að ég
fái að vita þetta.
Ég starði á hann. Næturvörð-
urinn deplaði augunum og strauk ..
yfir ljóst hárið. Það var áreiðan-
lega þvert á móti reglum hótels-
ins að svara slíkri spurningu, en
það var líka ákaflega erfitt að
verða ekki við óskum dr. Lenz.
— Ungfrú Rue bað um Lips-
combe-númerið klukkan hálffjög-
ur, svaraði hann svo kurteislega.
— Kærar þakkir, sagði dr.
Lenz.
— Allt í lagi, sagði næturvörð-
urinn.
50
— Eins og ég sagði ungfrú
Rue, þá er ég ákaflega næmur
fyrir röddum. Ég vissi, að þetta
gat ekki verið nein önnur en hún.
— En hún hlýtur að vera geng-
ia-af göflunum. Hvað á þetta að
þýða? Og hvers vegna skrifuðuð
þér henni bréf?
Dr. Lenz var fölur. Ég hafði
ald.rei fyrr séð hann svo áhyggju-
fullan á svipinn.
— Ég skrifaði ungfrú Rue til
að aðvara hana. Það er ekki allt
af skynsamlegt að bera sig of
; hyeystilega.
Ég hafði ekki minnstu hug-
inynd um við hvað hann átti, og
hann gaf mér ekki fleiri upplýs-
ingar um það.
24. KAFLI.
Ég var mjög taugaóstyrkur,
vþégar ég gekk aftur til sængur
þessa nótt. Hin undarlega hegð-
. un Mirabellu var ein næg ástæða
fií að gera mig gráhærðan, og
það bætti ekki úr skák, að Lenz,
. gcm ég treysti og trúði á, var nú
líka farinn að verða leyndardóms
— Góðan dag. Hún settist upp
og strauk yfir fiskinetið. — Vertu
ekki svona fýlulegur, elskan. Ég
skal aldrei nota þetta eftir að við
erum gift.
— Nei, þú verður að lofa mér
því.
Svo sagði ég henni frá símtal-
inu við Mirabellu. Ég vissi vel,
að auðvitað átti ég að vera stóri,
sterki karlmaðurinn, sem vernd-
aði hina veigalitlu, varnarlausu
SÆNGUR
Endurnýjum gömlu sængurnar.
Seljum dún- og fiðurheld ver.
NÝJA FIÐURHREINSUNIN
konu, en það var alveg öfugt með
mig og íris.
— Og svo er eitt enn, sagði
ég að lokum og fitlaði tauga-
óstyrkur við ljósbleik náttföt,
sem á einhvern dularfullan hátt
höfðu hafnað á milli handa
minna. — Það er dálí'tið í sam-
bandi við Mirabellu, sem ég he£
ekki einu sinni þorað að segja
Lenz frá. Ég var dauðhræddur
um að hann mundi þá setja mig
inn aftur. Én ég — ég held, að
hinir dularfullu atburðir í Da-
gonet séu enn í fullum gangi.
Það er einhyer, sem er að reyna
að eitra fyrir Mirabellu.
íris tók af mér náttfötin og
sléttaði úr þeim. Hún var mjgg
róleg og stillileg, nákvæmlefea
eins og ég vildi hafa hana.
— Segðu mér allt um eitraða
koníakið, sagði hún.
Ég sagði henni hvernig é'g
hafði fallið fyrir freistingunni og
bragðað á koníakinu, og að ég
hefði síðan sent það til efna-
greiningar. Augu hennar myrkv-
uðust.
— Nú, þannig. Og svo hringdi
Mirabella um miðja mótt?
— Já, einmitt. Hvað í ósköp-
unum eigum við að gera?
íris reis á fætur og gekk að
símanum. Hún rétti mér tólið.
— Hringdu til vinar þíns, sagði
hún, og spyrðu hann hvort hann
hafi lokið við efnagreininguna.
Við getum ekkert gert, fyrr en
við vitum iivernig landið liggur
í því máli.
Dr. Lenz tók fram papp
stóran sjálfblekung úr silfri.
ar hann hafði þéttskrifað heila
síðu, braut hann blaðið saman,
bað næ'turv.örðinn una umslag,
sem hann skrifaði nafn Mirabelju
á eftir að h.afa lokað því vand-
lcga. Svo rétti hann næturverð-
inum bréfið, ásamt einum dali.
Þér viljið ef til vill vera
ænn, að sjá um að ungfrú
Rue fái þetta bréf strax í fyrra-
málið-.
Við gengum til dyra. Ég sagði
stillilega: — Svo að það var þá
Mirabella, sem hringdi.
— Já, herra Duluth.
— Og— og hún reyndi að láta
sem það hefði ekki verið hún.
Hvernig í ósköpunum gátuð þér
vitað hið gagnstæða?
/jr-Við morgunverðarborðið jók
hann svo á ótta minn með því
áð tilkynna að hann ætlaði að
' snúa aftur-til hælis síns. Hann
T Virtist skyndilega hafa beint allri
sinni athygli að sáiarástandi
Wolfgangs von Brandt, hálfbróð-
i»r Wesslersj’ Hann minntist ekki
á. atburði næturinnar. Hann pakk
aði bara niður náttskyrtunni
Sinni og tannburstanum, greip
■um hönd mína og sagði:
— Ef ég héldi, að ég gæti gert
eitthvað gagn héma, myndi ég
vera áfram, En ég hef á tilfinn-
-..-ingunni, að það geti ég ekki.
Svo skildi hann mig eftir í
vandræðum mínum.
Strax og-hann var farinn, flýtti
ég mér tii ibúðar írisar á fimmtu
5. Hún lá og hvíldi sig, með
emhvcrs'konar málmkennt fiski-
net yfir .hárinu.
f
a,
VrJAtaMl.
GRANHARNl í8*®* sj:Uíuiu aö ^
' ■ x herbergmu. • •
. ív
^ LET 1)5 EE 5EN5IBLE.
AMIóOi FOE. A gANCHEE
OP BULL5 — THE MUY
IMPORTÁNTE PLACE IN
TpVVN’ IS THB BULL ÚIN6
ANP SPEAKL'iS OF FI6HTING, THE NOP-TH AMERICAN VVHO
TOOK A POKB A.f Í-JEVE 15 ALSQ OUT ON THE TOW.N
Fyrst skulum við líta á það, Séfn gleður asti staðurinn í borginni finnst mér að sjálf Stebba, er einnig á ferl* þetta kvöld.
augað hér í borginni- _:r ■ sögðu nautaatSsviðið. — Ekki í kvöld, elskan. Ekki . . .
—- Hvar eigum við að byrja? A höllinni? — Bandaríkjamaðurinn, sem réðist á — Þcgiðu.
— Við skulum vera skynsamif. Merkileg-
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 25. júlí 1964
•f
15