Alþýðublaðið - 26.07.1964, Side 8

• •. >•:
X;X;X-
I Það er laugardagur, 18. júlí,
1964. Á hlaðinu við barnaskólann
áð Skútustöðum við Mývatn, stend
Tjir nýlegur rússajeppi með blæj-
um og bíður þolinmóður eftir far-
þegum sínum. Sólin er komin hátt
4 loft, enda er klukkan að ganga
}ólf. Farþegarnir eru þrenn hjón
J,að sunnan“ og einn Mývetningur,
ÍCetill Þórarinsson, frá Baldurs-
þeimi, syðsta bæ i sveitinni. Hjón-
jn eru þessi: Jón Baldursson, eig-
ándi jeppans og kona hans, Edda
jmsland. Sighvatur Jónasson,
bankafulltrúi og hans kona, Val-
borg Lárusdóttir og loks sá er
þessar línur ritar og kona hans,
Ólöf Jónsdóttir.
Og nú erum við setzt upp í jepp-
ann og lögð af stað, en ferðinni
er heitið í Herðubreiðarlindir og
Öskju.
Fyrsti áfangi er ekki langur, en
við gerum s.uttan stanz í kaupfél
agsútibúinu við Reykjahlið, einu
glæsilegasta á landinu. Þar bætum
við nestið okkar með öli og harð-
fiski, hinu vinsæla góðgæti ís-
lenzkra ferðalanga. Síðan er hald-
ið austur yfir Námaskarð. Sunn-
angolan er svo hlý að okkur líður
illa í blæjuhúsinu og verður að
ráði að stanza og binda hliðar
þeirra upp á þakið. Eftir að þvi er
lokið er líðanin betri, að ekki sé
talað um hvað útsýni okkar eykst
við þessa ráðstöfun.
Ekki er langur vegur að Jökulsá
á Fjöllum, þegar beygt er út af
aðalveginum inn á afleggjarann
sem liggur til „fyrirheitna lands-
ins“. Herðubreið blasir við í
suðri, með hreinan skjöld og bend
ir tindi sínum til himins. Vart get
ur að líta tignarlegra, né fegurra
Matarhlé í HerðubreiSarlindum.
fjall en þetta, enda hefur það vak
ið sterkar tilfinningar í brjóstum
margra ferðalanga, innlendra sem
útlendra.
Við höfum ekki lengi farið, er
við hittum Pétur Jónsson í Reyni-
hlíð, þann þjóðfræga ferðalang,
en. hann áir hér ásamt vegagerð-
arflokki sínum, í skjólsælli laut
við Lindá. Ketill segir honum
ferðaáætlun okkar þ. e. a. s. að
ætlunin sé að fara fyrst í Herðu-
breiðarlindir og síðan í Öskju og
fara síðan sunnan og vestan
Dyngjufjalla heim aftur. Ekki lízt
Pétri á, að fara þessa leið í einum
áfanga, en biður okkur þó að lit-
ast um eftir hrútgemlingi mórauð
um, sem úti hafi gengið í vetur
sem leið og taka hann með til
byggða ef við verðum hans vör.
Ketill lofar öllu góðu um það,
enda fjárbóndi sjálfur og skilur
nauðsyn samstarfs og hjálpfýsi,
ekki sízt á öræfum uppi. Síðan
kveðjum við Pétur og félaga hans
og höldum áfram ferðinni, kát og
glöð í hressandi öræfaloftinu.
Næst er stanzað við Þorsteinsskála
í Herðubreiðarlindum og þar étum
við hádegisverð undir beru lofti.
Við lítum á hitamælinn og er hit-
inn 23 stig, á selsíus, í forsælu.
Eilítill mývargur sækir í brauðið
okkar, en ekki svo að sök sé að. 1
Þorsteinsskála finn ég spýtu, nagla
og hamar og smíða mér hækju.
Svo er nefnilega ástatt, að ég er
brotinn um táberg á vinstra fæti
og get ekki stigið í hann. .Máske
hefði Gunnlaugi í Ormstungu þótt
8 26. júlí 1964 — ALÞÝÐUBLAÐIÐ
TEXTi OG MYNDt
lítið bragð að þessari uppljóstrun,
en það voru heldur engar mynda-
vélar til í hans tíð sem sannað
gætu, hvort maður var haltur eða
ekki. Með hækjuna og staf, sem
ég fékk lánaðan hjá Þráni skóla-
stjóra á Skútustöðum og í inni-
skóm af honum líka (mér tókst
ekki að komast í mína) hoppa ég
með hinu fólkinu til að skoða Ey-
vindarkofann, sem þarna er
skammt frá. Ekki hefur útlaginn
byggt stórt í þetta sinn, enda ein-
búi þann vetur er hann dvaldist
hér og hafði því ekki hitann af
Höllu sinni. Daufleg hlýtur vist-
in að hafa verið, en huggun og líf
gjöf að lindinni sem rennur í gegn
um gólfið í kofanum. Kofinn er
hlaðinn úr grjóti þakinn hellum
að ofan og hefur útgangan verið
um þakið. Mér verður hugsað um
hlutskipti útlagans og hvernig líð
an mín mundi vera, ætti ég að
liggja í þessu hreysi, aleinn um há
vetur og jafnvel tábrotinn í þokka
bót — úff.
Þegar við höfum skoðað Eyvind
arkofann, lítum við inn í Þor-
steinsskála og þvílíkur munur á
tveimur mannabústöðum.
Mér er sagt að Þorsteinsskáli sé
einhver sá glæsilegasti sem Ferða
félagið á og einnig sé bezt um
gengni. Það ætti ekki að væsa um
neinn sem hér leitar skjóls, en það
gera margir, eins og glöggt má sjá
á gestabókinni. Flestir sem koma
hér við, eru á leið til eða frá
Öskju. Margir hafa komið þegar
gosið hófst og skrifa um það
skemmtilegar hugleiðingar. Sumir
hafa átt erfiða ferð í illviðri og ó-
færð og verið hvíldinni fegnir í
skálanum.
Ketill segir mér að margir sem
komu þegar gosið stóð yfir, hafi
vérið illa útbúnir og mörgum smá
bílum hafi verið snúið við, enda
kominn vetur og allra veðra von.
Hann segir okkur litla sögu til
dæmis um það, hve fólk gerð: sér
litla grein fyrir vegalengdinni að
Öskju, og fer hún hér á eftir:
—Skömmu fyrir kvöldmat einn
daginn, komu gestir í Hótel Reykja
hlíð og báðu um kvöldverð. Hótel-
stýran átti ekki von á gestum og
sagði þvi að nokkur bið mundi
m