Alþýðublaðið - 05.11.1964, Síða 15

Ég vMc^i ekki að lögreglan
kæmist í málið. Þeir myndu
byrja að spyrja og hafa samband
við Belden, leynilögreglumann í
Lachester. Þannig gætu þeir
komið í veg fyrir, að ég gæti far
ið til sjúkrahússins með Pétri.
Þegar ég kom upp til að setja
nauðsynlegustu hluti ofan í
tösku Péturs, gat ég ekki ein-
beitt mér að því og hendur n>ín
ar skulfu svo að ég kom éngu
ofan í töskuna. í fyrstu var ég í
vafa um hvaða tösku ég ætti að
nota, og þegar ég áttaði mig á
því, að rakvél Péturs, tannbursti,
og inniskór voru í Lachester,
■ stóð ég aðeins og starði hjálpar-
vana.
Að lokum, þegar hugsunin tók
að skýrast örlítið, fann ég gamla
inniskó og .silkináttföt, sem hann
notaði helzt aldrei, og tróð þessu
í töskuna. Semna ákvað ég að
reyna að finna önnur náttföt. Ég
opnaði náttfataskúffu þar sem
ég bjóst við, að geta fundið hrein
náttföt.
í skúffunni var fjöldi af kripl
uðum skyrtum og buxum, sem
Pétur hafði notað í ferðum sín-
' um til Laehester. 1 hrúgunni
fann ég náttföt, en ég fann líka
fleira, sem orkaði á mig eins
og gusa af köldu vatni. Ég
kippti hendinni að mér. í skúff-
unni lá gullkeðja, næla og nokkr
ir hringir. Ég athugaði þetta
ekki nánar. Um leið og ég lok-
"aði skúffunni sneri ég mér ótta
slegin við. Það var enginn í hér
berginu. Það var engin i íbúð-
inni, nema ég. Þetta var allt i
lagi. En ég varð að taka á öllu
sem ég átti til að opna skúffuna
aftur. Það var rétt eins og höld-
in væru rauðglóandi.
Ég vissi ekki hvað ég átti að
gera. Sjúkraliðarnir biðu eftir
mér. Mér fannst ég ekki hafa ann
,an möguleika en að taka skart-
gripina °fi setja þá í handtösltu
mína. Síðan tók ég töskuna með
náttfötunum og hljóp niður stig
ann.
Næstu kiukkustundina hugs-
aði ég tæpast um þennan ó-
vænta fund minn. Eftir að ég
hafði fyllt út nauðsynleg e.vðu-
blöð á sjúkrahúsinu. gat ég ekk
ert gert, nema setið á biðstof
unni, beðið, vonað og óttazt. Ég
gat ekki hugsað annað en um
skartgripina, og ég gat ekki
hugsað mer að blanda lögregl-
unni í málið. Þó var ég alltaf
með hugann við handtöskuná og
mér fannst hún miklu þyngri en
liún raunverulega var.
Stóllinn í biðstofunni var lít-
. ill og harður. Þrátt fyrir hlýju
sumarkvöldsins, fannst mér kalt
í herberginu og ég skalf. Kona,
sem sat þarna inni, byrjaði að
tala við mig. Rödd hennar var
hljómlaus. Ég tók ekki eftir því,
sem hún sagði. Ég fór að hafa
imigust á henni, þvi hún lét
mig ekki i friði um hugsanir mln
ar. Þegar ég veitti athygli von-
leysis-svipnum á andliti hennar,
vorkenndi ég henni og reyndi
að fylgjast betur með því, sem
hún sagði.
Hjúkrunarkona kom til mín,
38
og sagði mér, að læknirinn vildi
tala við mig. Þetta var ungur
maður, og það fór í taugarnar á
mér hve öruggur hann var með
sjálfan sig. Hann sagði, að Pét
ur væri ekki mikið slasaður, en
hann yrði að vera um nóttina á
sjúkrahúsinu til að hægt yrði að
fylgjast með því, hvort höfuð-
höggið hefði einhverjar auka-
verkanir. Hann sagði, að þ\ð
væri engin ástæða fyrir mig að
bíða, en ég kvaðst vilja vera
aðeins lengur.
Hann kinkaði kolli, og spurði
mig síðan hvernig slysið hefði
borið að.
— Hanh datt niður sfigann,
sagði ég og var mér þess meðvit-
andi að hann horfði alltof kæru
leysislega á mig, til þess að það
gæti verið eðlilegt.
— Steinsteyptan : stiga.
— Og var það allt um sumt.
Ég hleypti brúnum, eins og ég
skyldi hann ekki.
— Eiginlega varð ég ekkj
vitni að því.
— Nú?
— Jæja þá. Kannski getur
hann sjálfur leitt okkur í allah
sannleika vonbráðar.
Þegar ég fór aftur inn í bið-
stofuna fannst mér ég vera að
sligast undan handtöskunn*
minni. Mig langaði til að segja
lækninum skoðun mína á atvik
inu. Mig langaði líka til að kalla
á lögregluna og segja einnig
henni frá atburðinum og koma
henni á slóð mannanna tveggja,
sem ég hafði séð koma út úr hús
inu. En vegna þess, sem ég hafði
fundið i fórum Péturs, þorði ég
ekki að segja neitt, fyrr en ég
hafði talað við hann sálfan.
Ég settist í harða stólinn, sem
ég hafði setið í áður og hugsaði
með mér, að sennilega myndi
Pétur sjálfur ekki muna mikið
um árásina. Ekki var víst nema
hann hafi misst meðvitund svo
skyndilega, að hann hafi aldre*
séð árásarmennina. En hann
ætti að muna hvernig skartgrip-
irnir höfðu komizt í skúffuna
hans. það væri eins gott að hann
myndi það, hugsaði ég með mér.
Það væri eins gott að hann segði
mér hreinskilnislega frá því.
Þegar hér var komið stirðnaði
ég upp, eins og einhver hefði
allt í einu lagt hönd á öxl mína
og ég veit að ég varð undarleg
á svipinn, vegna þess að gamall
maður sem sat andspænis mér
gaf það í skyn með hreyfingum
sínum og ég held að hann hefð*
staðið upp og komið til mín, ef
ég hefði ekki náð mér í blað, sem
var á borðinu fyrir framan mig
og byriað að fletta því.
Myndirnar runnu saman í einn
graut þegar ég reyndi að horfa
á þær. Ég reyndi að einbeita mér
að einni litauðugri mynd, sem
átti víst að sýna eitthvað drauma
eldhús. En atvik siðustu daga
voru áleitin huga mínum, og ég
gat ekki með nokkru móti beint
athyglinni að því, sem ég var að
horfa á.
Og Jess var aðalatriðið. Jess 1
garðinum, og þar sem hún var
að ráðast á Pétur. En það var
ekki Pétur, það var Tom. Og Jess
tók á móti honum með glaðlegu
gelti, því hann var ekki ókunnur
eða hættulegui’, hann var góður
vinur hennar. Vinur, sem hún
• hafði lært að treysta . . .
Ennþá var þetta eins og Owen
hafði getið sér til um. En það
vantaði eitthvað.
Því ef Pétur hefði þekkt Tom
einhvern tíman, af hverju hélt
hann því leyndu. Var það vegna
þess að þeir voru saman og að-
höfgust eitthvað, sem ekki mátti
vitnast. Tom var ekki sá eini,
sem hefði getað klifrað upp hús-
vegginn. Pétur, sem var tvíbura-
bróðir hans, gat einnig klifrað,
og það eins og köttur. Saman
hefðu þeir verið færir um að gera
hvað sem var. Tom hefði getað
•nossjeunno ovoano
i NNiHíiavw aa htah
haft handbærar fjarvistarsanna
ir fyrir Pétur, og sama hefði Pét4
ur getað gert fyrir Tom.
ti
i
SÆNGUR
-. -
Endumýjum gömlu sænpimar.
Seljum dún- og fiðurheld ver.
NÝJA FEÐUKHREINSUNIN
Hverflagöfn S7A. Síml 16738.
, /1 . i i /.rrwi
'Ý~r~TP. •! í! i ! 1 ! ’i I ■/• • .’.hv d
(ii: * i ■ ,V / ' -sp3**
, M, •. ; ! *..■!• ím ij i ■ j
JÖ": M;i
,,,./V mmr ^
Jia
' v#ci | H'
'% n. I, ,; ‘ | ;T^ j. - .. i í.;- j.-

„Hvað ertu að gera ú.ti' í þessu, veðsi*

I
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 5. nóv. 1964 XS|