BFÖ-blaðið - 01.07.1993, Blaðsíða 3

Ragnar Jónasson:
Börn við stýrið
Eru sautján ára unglingar of ungir til að
taka bílpróf? Líklega væru svör flestra ungl-
inga á einn veg því hver vill ekki taka bíl-
próf sem fyrst. En fullorðið fólk liti væntan-
lega öðrum augum á hlutina. Það vill draga
það sem lengst að hleypa „börnunum“ út í
umferðina, en gleymir eftirvæntingu ungl-
ingsáranna. Enginn láir þeim það. Sá sem er
sautján telur sig geta sigrað heiminn, en í
raun eru alls ekki allir nógu þroskaðir til að
taka bílpróf. En það er eitthvað sem enginn
unglingur myndi viðurkenna hvað varðar
sjálfan sig og unglingar virðast telja hverjir
öðrum trú um að allir verði að fara út á ak-
brautirnar strax, eins og virðist vera ákveð-
inn misskilningur þegar ungt fólk kemur sam-
an og hver manar annan upp.
Meðan þetta er markið hljóta allir að verða
að virða það. Hinir fullorðnu verða að virða
óskir unglinganna og hlaupa undir bagga
með þeim hvað varðar peninga og ráðgjöf.
Ekki má gleyma því að helsta hlutverk þeirra
er að vara þá við þeim hættum sem oft vilja
leynast í heimi umferðarinnar - þeim hætt-
um sem oft vilja gleymast í huga unglings
sem er nýorðinn sautján ára og heldur af
stað niður í bæ í fyrsta sinn.
En þegar talað er um aldur í þessu tilliti
verður að gera sér ljóst að ákveðnir einstak-
lingar virðast vera hæfari til að aka en aðrir,
sama hver aldurinn er, en í langflestum til-
vikum kemur hæfileikinn með reynslunni.
Vegna þess að bæði munar á reynslu og
öðrum hæfileikum eru engir tveir ökumenn
eins, og hverjum og einum er nauðsynlegt að
líta vel í kringum sig, í óeiginlegri merk-
ingu, og virða þá sem eru ferðafélagar hans í
umferðinni þá stundina. Hjálpsemi og óeig-
Ragnar Jónasson er
nemandi i Verslunar-
skóla íslands. Hann er
nýlega oröinn 17 ára.
ingirni borgar sig því þegar allt kemur til
alls munar oft aðeins nokkrum sekúndum —
sem annars heíðu getað orðið afdrifaríkar.
Það vottar fyrir vissum metingi meðal
unglinga sem taka ökupróf — metingi um
hver þarf flesta eða fæsta ökutímana og svo
framvegis. Maður kemst ekki hjá því að
spyrja sig hvaða máli það skipti fyrir fram-
tíðina hver var fljótastur í gegnum prófið.
Þetta er svipað og þegar tveir fulorðnir ein-
staklingar metast um hvor hafi verið fljótari
að komast til Akureyrar frá höfuðstaðnum.
Annað gott dæmi er hvernig sumir heyra
ef til vill að nú eigi að fara að þyngja ökupróf-
ið. Það heyrir til undantekninga ef einhver
hugsar: „Vonandi taka breytingarnar gildi
áður en ég tek prófið, svo að ég kunni meira
áður en ég fer út í umferðina." Fleiri vona að
þeir sleppi í gegn áður en prófið þyngist. „Ég
spjara mig hvort sem er! Þetta myndi ekki
gera mig að betri ökumanni. Þetta tæki bara
meiri tíma frá mér.“ Því miður eru líklega
fleiri en færri sem hugsa svona. Og þótt í
fyrstu viðurkenni fullorðnir það ekki þá
finnst svona hugarfar líka hjá þeim. Besta
dæmið er þegar fullorðnir ökumenn taka
óþarfa áhættu í umferðinni og hugsa bara:
„Þetta reddast“. Þannig verða slysin.
Eins og allir vita þarf góður ökumaður að
láta kúplinguna og bensíngjöfina vinna rétt
saman til að komst eitthvað áfram. Eins
þurfa hugur og hönd að vera fullkomlega
samstillt til að bíllinn og ökumaðurinn kom-
ist á áfangastað. Besta ráðið fyrir reynda
ökumenn er að taka tillit til allra í umferð-
inni, því hver veit nema í næsta bíl sé óör-
uggur byrjandi. En nýir ökumenn mega aldrei
treysta fullkomlega á næsta bíl, því hann
gæti verið búinn að steingleyma svitaperl-
unum á enninu fyrsta daginn í umferðinni.
Og jafnframt gæti hann hafa gleymt tillit-
seminni. Og henni má ekki gleyma. Aldrei.
Astvinirnir okkar treysta á að við komumst
öll heil heim.
Itl Ö-bi.iútú • 2/1*»»» • Jnlí • 2. tbl. 21. árg.
Utgefandi: Bindindisfélag ökumanna,
Lágmúla 5, 108 Reykjavík, sími 679070.
Ritnefnd: Sigurður R. Jónmundsson (ritstj. og ábm.),
Halldór Arnason og Jónas Ragnarsson.
Aðstoð: Pétur Þorsteinsson, Ami Einarsson o.fl.
Myndir: Tómas Jónasson o.fl.
Prentun: Hjá GuðjónÓ hf. Upplag: 3.500 eintök.
3