Skólablaðið - 01.05.1912, Side 10

SKÓLABLAÐIÐ
74
leg, eða alvarieg tækifæri? Nei, ekki heldur það, heldur biðja
daglega; »bænin má aldrei bresta þig.«
En börnin verða að læra að biðja. Það þarf að kenna
þeim að biðja með eigm orðum. Það er eina ráðið til að venja
þau á að umgangast guð í huga sínum. Það er það, sem
bænalestrinum var ætlað að gera, en sem hann gerði ekki ávalt,
ef til vill sjaldnast. —
Enginn kennir barni eins vel að biðja eins og góð móðir,
ef henni er það sjálfri tamt. Hér er ekki nauðsyn á fögru orða
vali, né mælsku; formið gerir minst til. Það er nógað börnin
Iæri að biðja eins »og góð börn biðja sinn elskulega íöður«,
og það geta allar mæður kent, sem vilja.
Siðgæði skólabarna.
Margur kennarinn mun finna sárt til þess, að siðgæði skóla-
barna er ekki að jafnaði á því stigi, sem æskilegt væri, en það
er mikill vandi og mikið verk að ráða bót á því. Menn eru
nú að mestu fallnir frá þeirri aðferðmni að berja siðgæðið inn í
börnin, enda bar hún ekki ávalt tilætlaðan árangur. En sum-
staðar hefur það og verið siður að launa þeini, sem fremst hafa
staðið, og fá önnur til að keppa við þau um launin. Reyndar
hafa nú verðlaun oftar verið bundin við það að skara fram úr í
einhverri námsgrein heldur en í siðgæði, og þó hvorugt títt á
voru landi. En það er auðsætt, að eins og það má takast með
verðlaununum að vekja áhuga barna á námi og glæða kappgimi
þeirra í því að taka öðrum fram í þeim greinum, sem standa á
stundaskrám skólanna, eins má örva þau til fagurrar framgöngu
og siðgæðis með ýmiskonar umbun. Veit eg það, að best er
að börnin venjist á að gjöra það sem gott er fyrir sjálfs þess
sakir, en það gæti líka stundum orðið of langt að bíða eftir
því. Ef til vill þarf barnið á einhverri uppörvan eða hvatning
að halda, til þess að geta lagt út á, eða haldið sjer við siðgæðis-
brautina, og væri þá ekki horfandi í að neyta þeirrar aðstoðar