Alþýðublaðið - 14.04.1965, Blaðsíða 4

Alþýðublaðið - 14.04.1965, Blaðsíða 4
REYKJAVÍK er vafalaust morgunsvæfasta höfuðborg í lieimi. Hún fer minnsta kosti tveimur eða þremur klukku- stundum seinna á fætur dag hvern en Osló, Kaupmannahöfn, Stokkhólmur, Helsinki og Lund- únir. Þessu á aS breyta — og ’ fyrr en síðar. Kunningjar mínir hyggja nú kannski, að ég hefði fremur átt að fara vestur um haf að ræða við sálfræðinga en sæta með- höndlun lækna. Eg er ekki barn- anna beztur í þessu efni, en það skiptir varla máli. Auðveldara kvað að kenna heilræðin en halda þau. En látum slíkt liggja milli hluta. íslendingar þurfa að skipuleggja starfsdaginn og vinnuaflið betur en nú tíðkast. Við megum hvorki blekkjast af þeirri sérstöðu, að sjómenn okkar sækja á miðin og afla fiskjar úr djúpi hafsins án hlið- sjónar af klukkunni, né þvi, að bændurnir strita myrkranna milli nema helzt um sláttinn. Eg hef í huga þær atvinnugrein- ar, sem unnt er að skipuieggja | á nýjan hátt án þess að raska j viðhorfum og ráðast í byltingu. Porstjóri erlendis, sem ég þekki og veit livernig vinnur, hagar starfsdeginum þannig: Hann mætir í skrifstofu sinni kl. 8 að morgnl, býr sig undir verk- efnin skamma stund, ræðir svo við starfsmennina og segir fyrir verkum, vinnur síðan til liádeg- is, hefur viðtalstima að loknum málsverði, en tekur þá aftur til við að sinna því, sem fyrir ligg- ur, og getur um frjálst höfuð strokið kl. 3. Þetta er einstakur dugnaðarforkur, en virðist allt af mega vera að öllu og er aldr- ei í vandræðum að koma af öllu því, sem fellur í hans hlut að framkvæma. .Hann á sér skemmtilegar tómstundir, les margar góðar bækur, sækir að staöaldri leiksýningar og tón- leika og er sex barna faðir. — Svona maður finnst mér til fyr- irmyndar. Eg geri langa sögu stutta, til- laga mín er þessi: íslendingar eiga almennt að stunda vinnu sína frá kl. 8 eða 9 að morgnL til kl. 3 eða 4 síðdegis, en jafn- framt ber að taka upp vakta- skipti við ýmis störf, einkum e£ unnið er með vélum og öðrum tækjum, sem ekki þarfnast svefns eða næðis, eldast kannski verr við hvíldir og minni afköst. Með þessu móti getum við á- kveðið fimm daga vinnuviku á- hættulaust að kalla, því að starfsorkan nýtist betur og iðn- framleiðslan vex að miklum mun með viturlegri skipulagningu, aukinni vinnugleði og fjölþætt- ari tækni. Af þessu leiðir auð- vitað, að heimferðir til hádegis- verðar hætta, en fólk snæðir að- almáltíð dagsins kl. 6 og fer i háttinn jafnaðarlega fyrir eða um lágnætti. ef vinna bíður þess ekki að morgni. Enn er ótalin mikilvæg úrbót við þetta fyrir- komulag, þrældómur íslenzkra húsmæðra hlyti að hverfa úr sögunni, en hann er sem stend- ur þjóðarskömm. Því hneyksli veldur ekki sízt það, að húsmæð- urnar annast matreiðslu, upp- þvott og svipað bjástur helmingl lengur dag hvern en nauður rekur til og fara á mis við sitt- livað, sem neytendur í öðrum löndum teldu sig alls ekki geta án verið. Engin stétt þjóðfélags- ins er eins afskipt um þægindi og hvíld eins og húsmæðurnar. Kvenfélagasamtökin hafa hér vissulega verk að vinna, og raun- ar er skylda samfélagsins að gera starfsskilyrði húsmæðranna Hjól barðaviögerðir um páskahelgina Verkstæði okkar verður opið um páskadag- ana svo sem hér segir: Á skírdag opið kl 8—22 Á föstudaginn langa lokað. Á laugardág opið kl. 7,30—22. Á páskadag lokað. Á annan í páskum opið kl. 8—22. GÚMMÍVINNUSTOFAN H/F- Skipholti 35, Reykjavík. Sími: 18955. svipuð og hjá öðrum menningar- þjóðum. Árangurinn myndi sannast víða og greinilega. Nýskipun starfsorkunnar og vinnudagsins er harla timabært málefni. Tæknin leysir handafl- ið af hólmi ár frá ári, en samt iilýtur vélin að stjðrnast af manninum, því að hana vantar vitið. íslendingar mega ekki temja sér þvílíkan bjálfahátt að óttast þessa þróun. Hún eyk- ur framleiðsluna og önnur af- köst og tryggir öryggi, en stofn- ar ekki landi og lýð í voða at- vinnuleysis. Fáar þjóðir munu betur settar en íslendingar, ef við gerum okkur aðeins grein fyrir, að vinna er fremur vit en strit. Breytingar síðustu ára- tuga eru fagnaðarefni en þeim þarf að fjölga, og íslendingum sæmir naumast annað en til- einka sér margvíslega möguleika framtíðarinnar. Land okkar er á veraldarkrossgötum, og ónot- uð auðæfi þess bíða hagnýting- arinnar. íslendingar þurfa sann- arlega engu að kvíða, ef við þekkjum okkar vitjunartíma. Þeir geta skarað fram úr í stað þess að una smáu og fáu. Giftusamleg skipulagning vinnudagsins gerir svo öllum landsmönnum auðið að njóta tómstunda í ríkari mæli en ver- ið hefur. Þá mun okkur að vísu vandi á höndum, ef íslendingar eru hættir að lesa fornsögurn- ar og þola ekki að horfa á sjón- varp, en það er annað mál, sem ég ræði ekki þessu sinni. Þó skal fram tekið, að ég hræðist enga óheillaþróun, er stafi a£ þessu nýja fyrirkomulagi. Eg efa ekki, að menntun okkar og menn. ing dafni, ef hverjum og einum gefst auðveldari kostur þess að vinna fyrir sér og sínum en meðan einangrunin, fátæktin og minnimáttarkenndin var hlut- skipti þessarar sérstæðu þjóðar, sem forlögin gleymdu svo lengi að veita farsæld, öryggi og mann ræna hamingju. Nú vita þau af okkur og munu bregðast vel við, ef íslendingar opna gluggana og dyrnar og hleypa nýja tímanum inn í húsið. Rochester í Minnesota, 5. apríl 1965. Helgi Sæmimdsson. 4 14. apríl 1965 - ALÞYÐUBLADIÐ

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.