Alþýðublaðið - 31.07.1965, Page 13

3ÆJARBÍ
E-1— Sími 50
Sími 50184.
Gerfrud
CARtTHW
DREYER f
GERTKUD
NiNA'PENS RODE
BENDTROTHEEBBERODE
Nýjasta snilldarverk Carl Th.
Dreyers.
Kvikmyndin hefur hlotið fjölda
verðlauna og verður sýnd á sér
stakri heiðurssýningu á kvikmynda
hátíðinni í Feneyjum nú í ágúst
mánuði.
Sýnd kl. 9.
NÁTTFATALEIKUR
með Doris Day.
sýnd kl. 7.
ÁRÁS FYRIR DÖGUN.
Spennandi amerísk mynd.
Sýnd kl. 5.
Bönnuð börnum.
Sími 5 02 4»
Syndin er sæt
HERUSE LYSTSPIL
„deter dejligt
at synde!
•OJjjvaija og do t01wd«
Jeán-ClaUde Brlalý
Daniclle Darrieux V
Fcrnandel
Mel Ferror* *
Michel Slroon
ÐIABOLSK HÉLVEDHS SATAKISK
humor morsom " lattcr
Bráðskemmtileg frönsk mynd
með 17 frægustu leikurum Frakka.
Sýnd kl. 9.
NJÓSNIR í PRAG
Spennandi brezk kvikmynd með
íslenzkum texta,
Sýnd kl. 5 og 7.
FRAMHALDSSAGA EFTIR ÁNTHONY
Lokað
vegna sumarleyfa
frá 26. júlí til 3. ágúst
leið og hún skrúfaði frá sturt-
unni. — Morgunmatur eftir hálf-
tíma. Ég skal smygla þér út á
eftir meðan frú Webster er að
hreinsa.....
— Ég vil fá .... morgunmat.
Ég er svöng, hrópaði Martine
frá baðinu. — Frakkar borða
heilmikið áður en þeir sofna,
Englendingar heilmikið, þegar
þeir vakna. Þið hafið meira vit
en við.
Paul sagði ekkert. Hann fór
inn í baðherbergið, þvoði sér
upp úr köldu vatni og leit svo í
spegilinn. Hann var ógeðslegur.
Hann rak út úr sér tunguna, en
var fljótur að setja hana inn fyr-
ir varirnar aftur.
Martine kom út úr sturtunni
vafin í handklæði og tók um
hálsinn á honum, meðan hann
var að raka sig. — Vertu ekki
reiður við mig, hvíslaði hún. —
Þetta er líka fyrsta hneykslið
mitt. Paul hrökk við og skar sig.
— Klæddu þig, urraði hann.
Þegar hann kom inn í svefn-
herbergið aftur var Martine að
dást að spegilmynd sinni. Hún
var klædd í eldrauðan morgun-
slopp.
— Hvaðan tókstu hann? spurði
hann ásakandi.
Hún benti á fataskápinn. —
Þaðan.
— Settu hann aftur inn. Kon-
an mín á hann. — Rödd hans var
hávær, reiðileg.
— Ég er viss um að henni
væri sama ef hún vissi það, sagði
Martine.
— Settu hann strax á sinn
stað.
Hún yppti öxlum og fór úr
sloppnum. Handklæðin voru horf
in.
— Ekki, ekki, hann langaði til
að sökkva í jörðina.
— Heldurðu að Lísa vildi að
ég væri í sloppnum? sagði hún
seiðandi.
— Ég held að hún vildi það
heldur. Við skulum ekki ræða
þetta. Hvar eru fötin þín?
Martine benti á smáhrúgu á
rúminu.
— Komdu þér þá á lappir. Það
væri nægilega slæmt ef einhver
rækist á þig fullklædda hérna, en
svona allsbera .... Hann fór i
skyrtu og batt bindið sitt. Þegar
hann var kominn í dyragættina
brosti hann vandræðalega til
hennar. — Fyrirgefðu, sagði
hann, þetta er mér að kenna.
— Þessir Englendingar. Ég er
farin að halda að allt, sem þeir
segja um ykkur sé satt, sagði
Martiné og fór í undirkjólinn.
Paul flýði og kom aftur inn. —
Ég verð fljótur, sagði hann. —
Bíddu hérna. Hann hikaði —
Fyrirgefðu. Aftur. Fyrirgefðu
Martine. Þetta var kurteisi en
ekki annað.
3
Hún leit á hann. — Þú áttir að
segja Tina. Manstu það ekki?
— Nei.sagði hann hreinskiln-
islega. — Ég geri það ekki.
★ ★ ★
— Þið þessir læknar, sagði frú
Webster, — eruð allir eins. Þið
farið aldrei að eigin ráðum. Þið
borðið ekki meira en hænuungar.
Hún sat við morgunborðið og
reyndi að troða í Paul pylsu,
hafragraut, cornflakes, beikoni,
steiktum eggjum og nýrum. —
Bara eitt egg, hafði hann sagt, en
þegar eggið kom gat hann ekki
borðað það. Frú Webster skildi
þetta ekki, þetta var ekki lækn-
irinn, sem hún þekkti svo vel.
En Mum var ekki viðstödd, það
gat allt komið fyrir núna.
Frú Webster var feitlagin
kona, sem var eðlilegt að vera
móðurleg og stjana við þá, sem í
kringum hana voru. Það var henn
ar að sjá um að læknarnir henn-
ar fengju nauðsynlega hluti —
mat, svefn og tebolla. Hún hafði
unnið hjá Vernon hjónunum í
átta ár og var jafn ómissandi og
síminn. Stundum gaf hún jafn
miklar upplýsingar og hann. Satt
að segja var Paul stundum að
hugsa um að mjólkurpósturinn
gæti tekið að sér heimilið hve
nær sem væri, hann vissi ekki
minna um þau öll en frú Webster
sjálf. Frú Webster var skyggn
þegar slúður átti í hlut — og
hún elskaði ekkert meira en að
smjatta á góðri sögu — og hún
brást herfilega við öllu hneyksl-
anlegu. Hún var ennfremur ör-
lítið brot af fjárkúgara.
Það hafði komið fyrir að ein-
hver af hjúkrunarliðinu færi
hennar vegna, en Vernon hjónin
tóku það ekki alvarlega. Frú
Webster var eini þjónninn sem
þau höfðu, heimilið var mjög
erfitt og hún fékk mjög góð laun.
Allt gekk vel nema hvað Paul
var sífellt hræddur, því hann
óttaðist hvassa tungu hennar.
Hún minnti hann á móður hans.
Frú Webster tókst einhvern veg-
inn þegar í upphafi að láta þau
finna að í raun og veru væri það
hún, sem hefði ráðið þau en ekki
þau hana. Þegar Lisa hafði ráðið
hana, hafði frú Webster sagt að
hún yrði þá hjá þeim í mánuð
til reynslu og Lisa hafði þakkað
henni hjartanlega fyrir áður en
hún vissí hvað hún sagði.
Það var lagt á borð fyrir tvo
við morgunverðarborðið og þetta
minnti Paul á stúlkuna á loftinu.
Hann stakk brauðsneiðum í vas-
ann meðan frú Webster sneri
baki við honum. Svo tók hann
ostbita. Hann var að seilast í
smjörið þegar dyrnar opnuðust
og aðstoðarlæknir hans, Robert
Sterne kom inn.
SÆNGUR
REST-BEZT-koddar
Endurnýjum gömlu !
sængurnar, eigum «;
dúo- og fiffurbeld tw. !
Seljum æðardúns- eg j;
gæsadúnssængur — |!
og bodda af ýmsnm
stærðum. | ;
DÚN- OG i
FIÐURHREINSUN
Vatnsstíg S. Simi 1874». j!
[ EFNALAUg
[ Al/s
Skipholti 1. - Sími 16546.
SÆNGUR
Endurnýjum gömlu sængurnar.
Seljum dún- og fiðurheld ver.
NÝJA FEÐURHREINSUNIN
Hverfisgötu 57 A. Sfml 147 >8
Robert Sterne var nokkrum
árum yngri en Paul; sumir starfs-
bræur þeirra voru svo illgjarnir
að segja að andlega séð væri
hann helmingi yngri. Hann var
þrekinn, laglegur maður, vél
klæddur, rólegur í framkomu og
með drengjalegan svip, sem vakti
athygli allra kvenna á honum,
Hann var afar feiminn og leyndi
því með glaðværð. Paul hafði
margsinnis sagt honum að hann
væri óþolandi snemma á morgn-
anna. Paul vissi ekki hvort hann
ætti að játa allt fyrir honum
eða ekki, hann gat ekki hugsað
sér að þola háværan hlátur, og
hann var sannfærður um að Bob
myndi taka fréttunum þannig.
Bob settist, brosti sakleysislega,
tók upp mjallarhvítan pentudúk,
tók gaffal í aðra höndina og
hníf í hina.
— Frú Webster, sagði hann
ónauðsynlega hávært, — sjúk-
lingurinn er að deyja úr næring-
arskorti. Hvað áttu? Hann kom
auga á Paul og starði á hann með
uppgerðarundrun. — Hjálpi mér!
Þú ert eins og einn af sjúkling-
unum þínum, góði. Hvað er að?
Timburmenn?
Paul y.gldi sig.
— Skemmtilegt? Varstu lengi?
— Já . . . Paul fitlaði við te-
skeiðina sína.