Alþýðublaðið - 10.12.1965, Blaðsíða 16

f
j „Kæri póstur!
Ég er í alveg ógurlegum
1 vandræðum og vona að Þú
í svarir mér, það er auðvitað
þetta gamla og vanalega,
vandræðin eru nefnilega út
af strák. í fyrrasumar setti
ég nafnið mitt í blað hérna
I ■ og bað um pennavin. Ég
. fékk eitt bréf frá strák, og
j. iég skrifaði honum aftur í
J þsirri góðu trú að allt væri
í í lagi. Jæja, þegar ég skrifa
honum 5. bréfið, þá fæ ég
| það endursent og með því
t • bréf, þar sem mér er sagt
> að gæinn sitji í tukthúsi. Ég
; held að þessi strákur sé ágæt
| -.ur, að minnsta kosti eftir.
j 'bréfunum að dæma, svo að
i ég skrifaði honum aftur um
|' (daginn. Viltu nú ekki segja
| mér hvort ég á .að skrifa
i honum eða ekki.“
ÞÁ HEFUR leyndarmálinu um
Skarðsbók verið ijóstrað upp, og
allir eru ákaflega kátir. Sýslumað-
urinn á ísafirði (þessi sem dóms-
málaráðherra segir að sé orðinn
of gamall) hefur meira að segja
sent Handritastofnuninni heilla-
óskaskeyti, og blöðin hafa öll skrif-
að leiðara um málið. Og það sem
meira er: þau hafa öli verið á
einu máli, en slíkt hefur ekki kom-
ið fyrir áður í manna minnum,
Og það er fleira en Skarðsbók
sem gleður hugann þessa dagana.
í Vísi segir, að nú sé ráðgert að
fiytja á Alþingi á ný frumvarp um
að leyfð verði bruggun og sala á
bjór hérlendis. Að vísu skyggir
það nokkuð á að flutningsmaður
frumvarpsins hefur áður fitjað
upp á sama máli, en það þá svræft
svefninum langa. Það er nefnilega
hægt að svæfa mái þegjandi og
hljóðalaust á Alþingi. Þar eru
starfshættir slíkir, að ekki þarf
að afgreiða þau erindi sem fyrir
liggja, ef þingmenn einhverra
liluta vegna kæra sig ekki um að
taka afstöðu eða nenna þvú ekki.
Þá eru málin bara tekin út af' dag-
skrá eða sett í nefnd, sem svo
skilar aldrei áliti. Þessi hafa orð-
ið örlög margra góðra mála fyrr
og síðar.
En Vísir bætir því við fréttina
að sjóhetjan ætli að fá sér með-
flutningsmenn, helzt úr öllum
flokkum, og ætti það að tryggja
að málið verði tekið alvarlega 'af
þingheimi og þjóðinni.
Hins vegar er ekki eins vjst
að liægt verði að taka alvár-
legar allar þær ritsmíðar, fund-
arályktanir og félagasamþykktjr,
sem viðbúið er að rigni yfir menn
næstu mánuði, ef bjórmálinu
verður hreyft, gildir þetta jafnt
um málflutning meðhaldsmannk
sem andstæðinga bjórsins íslepd-
ingar hafa nefnilega ætíð fjalláð
um bjórmálið af miklum tilfipn-
ingahita og trúarofsa, svo kð
stundum hefur engu verið líkajra
en hvítasunnumenn væru að vitþa
um eigið ágæti og hlakka yfir
fordæmingu annarra En hverjju
sem annars kann að vinda frato,
þá eru þetta mikii tíðindi, eigin-
lega stórfregn, sem stórfregnrit-
okkar málstað í handritamálinu,
nótera hjá sér.
Nú eru ekki nema tvær vikur til
jóla enda eru allir á þönum þessa
Það er nú komið á dag
inn, sem mig grunaði alltaf
að ekki gæti það verið skáld
skapur, sem gerðist á Morg .
unblaðinu, . . \

Búðirnar eru þegar fleytifullar af fólki allan daginn og það er áhyggjusvipur á margri húsmóðurinni,
sem er að svipast um eftir jólagjöfum handa fjölskyldunni. Það, er heldur ekki svo auðvelt að gefa
fólki sem iá allt og Jifir í allsnægtum í velferðarrí ki.
dagana. Og í skólunum er farið að
koma örlítið los á mannskapinn,
því að krakkarnir eru farnir að
hlakka til jólanna, ekki kannski
svo mikið til jólahátíðarinnar
sjálfrar, heldur fyrst og fremst
til fríslns, sem þau fá. Þessi til-
hlökkun kemur fram með marg-
víslegu móti: eftirtektin sljóvg-
ast og sumum reynist erfiðara að
þegja stundinni lengur en áður
(og veitist sumura það þó nógu
erfitt fyrir), í aðra hleypur ein-
hvers konar fiðringur, svo þeir
vita naumast hvað þeir eiga af
sér að gera. Sumir skólar sjá við
þessu með því að skella prófi á
lýðinn síðustu dagana fyrir jól,
en aðrir reyna bara að damla áfram
eins og ekkert sé og hugga sig við
það að krakkarnir verði víiðráð-
anlegri aftur eftir áramótin, þeg-
ar: þau koma dösuð úr jólafríinu.
En þótt þetta skapi dálitla
spennu bæði hjá krökkum og
kennurum, þá eru þessar stéttir
báðar að komast í jólaskapj eins
og aðrir landsmenn, að undaijitekn-
um bókarýnendunum. Þeir ’verða
skapvondari og harðorðari • eftir
því sem nær dregur jólum jög er
þetta er mjög glögg ábendiiig til
útgefanda að vera heldur snemma
á ferð með bækur sínar, að minnsta
kosti ef þeir vilja láta fara mild-
um höndum um þær En útgefend-
ur taka kannski ekki fremur mark
á bókarýnendum en aðrir, að
minnsta kosti halda þeir áfram að
kalla bækur sínar „stórkostleg-
ustu listaverk allra tíma”, jafnvel
þótt enginn atvinnukrítíker hafi
talið þær til neins nýtar. Eru um
þetta mörg dæmi og súm svo kunn.
að ekki er ástæða til að telja þau
upp.
Og má vera amen eftir efninu,
eins og þar segir.