Vísir - 06.04.1959, Qupperneq 10

VÍSIR
Mánudaginn 6. apríl 1959

*{£☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆ ☆ ☆
& :
SUSAN 1NGLI5 :
y
&
H
J
l^ödd
A
R
T
A
N
S
☆ ☆ ☆ ÁSTARSAGA ☆ ☆ ☆
27
Juan Moreira hafði ekið bílnum sínum fram að aukadyrum á
jhúsinu, skammt frá bílskúrnum, og enginn tók eftir að Penny
kom með töskuna sína í hendinni og settist fram í hjá Juan.
Svo ók hann niður á veginn. Engum gat fundist þetta athuga-
vert — ennþá!
Þetta var sterkur bíll og Juan leikinn ekill. Hann hafði brosað
vinalega til hennar þegar hann skellti hurðinni eftir henni, en
nú hafði hann aukun af veginum. Hann mun hafa talið réttast
að lofa henni að hugsa í friði.
Penny mændi augunum á umhverfið er þau óku á burt.
Þau óku meöfram gripagirðingunni miklu og nokkrir hestarnir
hlupu áfram með þeim, innan girðingarinnar. Tín og eg, sem
ætluðum að koma svo oft á hestbak okkur til gamans, hugsaði
Penny með sér og fékk sting fyrir hjartað. En það gildir einu
um það, úr því sem komið er. Hún saknar mín ekki. Hún hefur
hann Luis sinn, og hann hefur þegar gert kraftaverk á henni.
Hans vegna er hún fús til að taka á sig skyldur ungra kvenna.
Þau giftast bráðum, og þá má Tína láta sér standa á sama þó
Andrew giftist Mercedes Herrera.
Juan ók hratt og örugt moldugan og hnökróttan veginn frá
Los Quebranchos niður á aðalveginn. En þegar þau komu á mal-
bikaðan þjóðveginn jók hann hraðann.
„Nú getum Við látið gamminn geysa,“ sagði hann og sneri sér
að henni. „Og vegurinn verður enn betri þegar neðar dregur.
Tfður liggur á, er það ekki, senorita?"
Penny, sem hafði starað framundan sér augum, sem ekkert
sáu, leit við og reyndi að endurgjalda brosið.
„Já,“ sagði hún. „Það væri ekki gaman ef einhver elti okkur
og við yrðum að stansa.
Nú kom sigurbros á Juan og skein í hvítar tennurnar.
„Eg hef hugsað um þetta líka, og það verður enginn hægðar-
leikur, senorita," sagði hann alvarlegur. „Eg athugaði hina bíl-
ana í skúrnum, meðan eg beið eftir yður. Það verður erfitt að
koma þeim í gang, án ýmsra smástykkja, sem eg hef með mér
héma i bílnum. Og svo gerði eg ýmsar smábreytingar á flug-
hreyflinum hans Gomez líka.
Penny gat ekki stillt sig um að brosa. Þetta var hugsunarsemi
af honum. En hafði hún nokkra ástæðu til að óttast, að sér yrði
veitt eftirför? Andrew mundi ekki koma úr veiðiförinni fyrr en
seint í kvöld. Og þegar hann sæi bréfið hennar mundi hann
vafalaust gleðjast yfir því að losna við hana með svona auð-
veldu móti.
Þaö kom beiskjubros á Penny við þessa tilhugsun og ósjálfrátt
eltu augu hennar stóra silfurgráa fiugvél, sem brunaði fram
beint uppi yfir þeim í mikilli hæð. Hún virtist stefna tii E1 Para-
diso eins og þau.
Það var komið fram yfir miðjan tíag, og Juan stanzaði við
lítið þorp við veginn.
þrifleg umgengni og smekkleg. Þar getum við fengið góðan há-
degisverð, senorita."
Penny steíg út og rétti úr sér. Það var notalegt að geta hreyft
sig, og þó hún væri ekkert svöng tók hún vinsamlegu boði Juans.
Hann hlaut að vera svangur sjálfur, og það var ókurteisi að borða
ekki honum til samlætis. Enda mundu þau ekki koma til E1
Paradiso fyrr en nokkuð seint í kvöld, hafði hann sagt.
Er þau höfðu fengið sér góða máltíð og drukkið nokkra bolla
af sterku kaffi, héldu þau áfram. Vegurinn var alltaf jafn góður
og hitinn ágerðist eftir því sem leið á daginn.
í rökkrinu voru þau komin fram á hæðirnar fyrir ofan borg-
ina og nú hallaði undan fæti.
Sólin hvarf við hafsbrún er þau voru að fara niöur efstu
brekkurnar. Gullnir geislar spegluðu húsin og mislitu þökin niður
við höfina, sem þau sáu í fjarska, eins og ævintýraborg.
Já, fyrir mér er þetta ævintýraborgin Atlantis, sem bráðum
sekkur í sæ og kemur aldrei upp aftur, hugsaði Penny með sér,
en nú var hún orðin svo þreytt, að hún gat ekki einu sinni
orðið gröm.
„Við höfum verið fljót,“ sagði Juan ái,ægður, er þau óku upp
hvítu brautina að gistihúsinu, sem lafði Kathleen bjó í. „Viö
vorum tveimur tímum skemur en eg hafði gert ráð fyrir. Eruð
þér ekki skelfing þreytt?" , . , ,
einn af nemendum sinum, sem
„Nei, ekki mjög,“ sagði Penny og reyndi að brosa. Þetta er var snjöll stúlka: „Hverju takið
verra fyrir yður, sem hafið setið við stýrið allan tímann.... Bara þlð sérstaklega eftir við þessa
að lafði Kathleen sé nú heima?“
„Eg skal koma með yður inn og spyrja,“ sagði Juan og opnaði
bílinn fyrir henni.
En lafði Kathleen var ekki heima. Fólkið á gistihúsinu hélt
að hún mundi vera í óperunni. En senorita Mayne gat fengið
sama herbergið og hún hafði áður. Kannske hún vildi fara upp i Sagði frá þessu viðtali við mann
stofu lafði Kathleen og bíða þar, meðan verið væri að ganga frá f brennandi húsi-
herberginu?
Það var auðvitað Juan að þakka að þjónustufólkið var svona
lipurt og svaraði öllum spurningum. Juan Moreira var sonur
forsetans, og allir í borginni þekktu hann.
Nú sneri hann sér að Penny.
„Þá er mér víst óhætt að skilja við yður hérna? Þér eruð vafa-
laust mjög þreytt," sagði hann. „En kannske má eg lita inn til
yðar á morgun og heyra, hvort það er nokkuð fleira, sem eg get
gert fyrir yður. Góða nótt, senorita!“
KVðLDVðKUNN!
í ■’tiSsL*. .
Stórverzlun í borginni Syd-
,ney í Ástralíu hefir útstilt
j sportskyrtu, sem er prýdd með
handgerðum nælon knippling-
um og hnöppum úr safír með
gullumgerð.
Það er ekki ástæðulaust að
Peter Simple í Daily Tele-
graph spyr:
„Fyrir hverskonar sport er
bessi skyrta ætluð?“
★
Duglegur kennari hafði farið
/neð bekk sinn út í Friðriksborg
arslot í Danmörku — og sýndi
honum þar stofu frá 17. öld.
„Segið mér,“ sagði hann við
stofu?
Hiklaust svaraði stúlkan: ’
„Hér er ekkert sjónvarp.“ t
★
Brunaliðsmaður í Tapei
Þaö er aft tangt
i
— Eldur, eldur!
— Hvar er hann?
— í húsinu mínu.
— En hvar er eldurinn?
, >
— I eldhusi mínu.
— Já, en hvernig komumst
við þangað?
—• Nú, þið hafið slökkviliðs-
vagn!
Franih. af 3. síðu.
fyrr. — Það er tólf einfaldar
reglur, sem maður lærir og fer
eftir. Þær eru mjög auðveldar.
Nei, -mig langar hreint ekki í
vín meira. Ekki í dag. Um
morg'undaginn hugsa eg ekki.
Og ef maður aðeins hefur þrek
til að neita fyrsta staupinu,
losnar maður við að neita öðru.
Maður þarf aðeins einu sinni að
segja „Nei, þakka fyrir.“ “
„Já, það virðist ekki erfitt,
þegar þú segir það. Eg hefi
aldrei reynt það. A.A. og Bláa
bandið, er það það sama?“
„Nei, það er allt annað. Bláa
bandið er nokkurskonar sjúkra-
hús, til þess að koma drykkju-
mönnum til heilsunnar og búa
þá undir að gerast félagar í
A.A, Eins og eg sagði, er það
★
Móðiriri var að heimsækja
10 ára gamlan son sinn í barna-
sjúkrahúsi. Hún fann að hún
þurfti að átelja hann. „Jody,
verið bjargað frá víninu. Það þú mátt ekki vera ónotalegur
er mikið að þakka hinum góða ,við hjúkrunarkonuna þína.
skilningi, sem ríki og bær hafa Geðjast þér ekki að henni?“
undravert, hve góðum árangri
„Eins og þér skiljið var mér ómögulegt að hafa nesti með mér“ j hefir verið náð hér heima, oe
sagði hann afsakandi. „En hérna er dálítið veitingahús, og' hve mörgum mönnum hefir
á þessum málum, og hvað for-
ráðamenn hafa stutt það vel
fjárhagslega.“
„. . .. langt milli húsa“.
„Jæja. Svo við víkjum nú að
„Nei, mamma. Mig langar til
að klípa hana í kinnarnar eins
og pabbi gerir þegar hann
kemur hingað.“
öðru. Hvað gerir Gunnar bróðir J þvf_ £g var nú Samt orðinn
hálf-vondaufur á leiðinni hing-
að, um að mér tækist að kom>
ast alla leið. Eg kom með flug-
þinn úti núna?“
„Hann vinnur í skrifstofu
hjá stórri klæðaverzlun. Hon-
um líður prýðilega þar, og lík- | vél frá Loftleiðum, og lenti í ó-
ar vel.
„Áttu fjölskyldu fyrir vest-
an?“
„Já, það er nú líklega. Eg á
þar fimm börn. Hér heima á eg
líka eina dóttur, sem nú er gift
og orðin móðir.“
iveðrunum miklu, sem gengu
| yfir fyrir nokkru. Eg var farinn
[að hlakka mikið til að koma
niður, og taldi tímana. Loks
var sá tími kominn að við ætt-
um að fara að lenda. Nú bíður
dóttir mín og venzlafólk hérna
„Þú hefur komið víða við. ^niðri á flugvelli eftir mér, og’
Hvernig finnst þér annars að J eg fæ ag hitta þau eftir nokkr-
I’oma heim aftur?” ar mínútur, hugsa eg. Þá var
,,Það er reglulega gaman að
■■JlíWWÁ
■ ■ ■ ■ .
E. R. Burroughs
TARZAM
2861
Aður en hengingin var
framkvæmd missti töfra-
! maðurinn, sem var reyndar
l enginn annar en Johnson,
hin tryllti ævintýramaður
og svikari höfuðbúnað
sinn. — Charles Laver
gapti af undrun. Hvert í
þreyfandi. Þetta er þá hann
Johnson, varð honum á orði.
Nú var Johnson gripinn ör-
væntingu og um leið og hann
skyndilega sagt í hátalarann,
að við værum nú yfir Reykja-
vík, -—• og á leið til Stafangurs
í Noregi. — Það var svo vont
veðrið hérna, að ekki var hægt
að lenda. Síðan var flogið til
Stafangurs og beðið þar í sól-
arhring. Það gekk allt prýði-
lega, en mér fannst ansi hart
að vera staddur nokkur hundr-
uð metra fyrir ofan Reykjavík,
og þurfa að fara alla leið til
Noregs til að komast niður.
En svona er lífið. Maður
g'engur í hringi kringum sjálf-
an sig eins og villtur maður í
stórliríð, og oft er maður búinn
að fara óravegu þegar maður
loks grillir í hæjardyrnar,
þreyttur og illa haldinn, og það
stóð á fætur lysti augnaráð jafnvel þrtt leiðin hafi ekki
verið lengri en frá túnjaðrinum
og heim í bæ. Já, það er oft
langt á milli húsa.“ .
hans tryllingi eins og hjá
dýri sem gengið er í gildru.