Vísir - 25.05.1959, Blaðsíða 10

10
“ ■ ' * ■ ' '
CECIL ST. LAURENT: ^/rj^Untúri
/ ÐOJV JÚANS

VlSlR
M-ánudaginn 25. febrúar 1959
35
sverð í höndum. Jæja, við vonum, að við rekumst ekki á skæru-
liðana, en ef svo fer munum við velgja þeim um eyrun.
Hann heilsaði að hermannasið og svo hélt flokkurinn áfram.
— Eg vildi, að eg kæmist sem fyrst til Frakklands, hugsaði
Juan, frá Paris yrði eg kannske sendur til Hollands, Póllands eða
Bæheims — hvert, sem vera skal, bara eg komist hjá að berjast
við Spánverja.
Um nónbil var numið staðar hjá á nokkurri til þess að matast.
Ekki hvíldu þeir sig neitt að máltíð lokinni, eins og Spánverja
er siður, sem jafnan fá sér blund (siesta) eftir hádegisverð þegar
sól er hæst á loft.
Leiðin lá nú um gil torsótt yfirferðar og hvergi sást mannssál
á ferli en tveir ernir í vígahug sveimuðu yfir gilinu.
— Eftir landabréfinu að dæma, sagði Gueneau, — ættum við
að koma til lítils bæjar eftir svo sem hálfa klukkustund. Eg held,
að það sé ekki hyggilegt að ríða þangað beint, án þess að kanna
landslagið fyrst. Eg ríð á undan með tveimur mönnum, en þér
d’Arranda, takið við stjórn á meðan.
— Væri ekki betra, að eg riði á undan, þar sem eg kann
spönsku og get spurt menn á þeirra máli?
Varð það að ráði og tveimur mínútum síðar reið Juan af stað
og með honum rauðhærður dáti frá Normandí. Brátt fór að halla
niður á við og er þeir riðu niður hlíð sáu þeir handan við bláar
klappirnar á húsaþök þorpsins. Á götum þorpsins var vegurinn
þakinn visnu laufi, sem íbúarnir höfðu hrúgað þar saman, og
notuðu þeir þau síðar á árinu sem áburð. Er þeir riðu um göturnar
laufi þaktar heyrðist auðvitað ekki hófadynurinn, aðeins skrjáfið
í laufinu.
Það var engu líkara en að allir væru í fasta svefni í bænum.
Hermaðurinn hlóð byssuna sína, án þess að bíða skipunar, og
Juan dró sverð sitt úr slíðrum. Hann reið eftir miðjum veginum
og sá rauðhærði honum á vinstri hönd. Allt í einu kippti hann
í tauminn og kallaði til Juans:
— Riddarar?
í þvergötu komu þeir auga á fjóra riddara úr Konunglega
spánska riddaraliðinu, sem riðu nú fram til árásar.
Juan flaug í hug að láta hestinn leggjast á hliðina, en af því
varð ekki, því að hann sá glitra á dolk, sem flaug fram hjá aug-
um hans eftir að hafa rispað hann á annari kinninni. Það var
skæruliði, sem hafði legið í leyni við veginn, sem hafði kastað
rýtingnum, og fælt hestinn, svo að Juan datt af baki.
Riddararnir fjórir sóttu nú fram gegn Juan með brugðnum
sverðum, en hann hafði risið á fætur með sverð sitt í hendi.
Hann ætlaði að hopa að vegg til að verjast þar, en sá þá smá-
hlið, sem grind var í. Hliðið var í múrvegg og svo þröngt, að
Jiestur mundi vart komast gegnum það. Juan sá nú, að félaginn
lians rauðhærði var kominn þangað á undan honum og hélt hann
-áfram flóttanum.
Nú komu hinir og hefðl vafalaust verið hyggilegast fyrir hann,
að flýja lengra, en Juan mátti ekki til þess hugsa að renna, og; KUDirOSS. “
snerist til varnar og beið árásarinnar.
Þegar fyrsti hesturinn kom reyndi hann að kasta sér á makka
hans, til þess að riddaranum veittist erfiðara að höggva til hans
með sverðinu, en hesturinn prjónaði og lentu framfætur hans á
brjóstkassa Juan, en sem betur fór af engum krafti, því að skepn-
an hörfaði þegar aftur, og í sömu svifum sem hún setti fram-
fæturna á jörðina, sló Juan snoppuna með sverðinu, án þess að
beita egginni.
— Taktu byssuna þína, grenjaði fyrirliðinn til manns þess, er
var næstur honum, — þegar eg halla mér fram skýturðu Franz-
arann. -
Þar sem hann mælti á spönsku var Juan við því búinn, sem koma
átti, þar sem fyrirliðinn ljóstaði upp hvað hann hugðist fyrir til sPrengjur leggi leið sína inn á
að sigrast á honum. Þegar hermaðurinn hafði hlaðið byssu sína! sendiherraheimili, ef það á
beindi Juan allri athygli sinni að foringjanum, og þegar hann' anna^ borð dettur í þær að fara
ætlaði að beygja sig fram sló hann hann svo kröftuglega með,a hreik upp á eigin spýtur.
sverðinu, að hann hraut af hestinum, sem nú var laus og ókyrrj ”Rg bel nu sagl Odile að hún
mjög, enda neyddust hinir riddararnir til að hörfa, en Juan sbub reyna að endurskipu-
notaði tækifærið til að halda áfram flóttanum, og í öngþveiti því, leggía heimilið og kaupa ný
sem ríkti skaut enginn hermannanna á hann. | húsgögn og annan búnað, til
Þarna óx vínvíður og í skjóli hans tókst honum að komast Þess a® dieifa huganum, seg-
undan í bili að minnsta kosti, og að litlum læk. Tók hann þar! n Rublr°sa- ,,Hún fæst ekki til
vasaklút og þvoði sárið, sem enn blæddi úr. Blóðmissirinn hafði fara ut U1 húsinu ein, en ég
gert hann máttvana og hann lagðist endilangur í grasið við læk-
inn.
Framh. af 4. síðu.
sín hefði orðið ofsahrædd, en
Frú Rubirosa hrökk illa við
Castro sór og sárt við lagði að
enginn hefði kastað sprengj-
unni, og bað mikillega afsök-
unar á ónæðinu og lofaði því
hátíðlega, að slíkt sem þetta
skyldi ekki koma fyrir aftur, þó
að enginn skilji hvernig hann
á að geta komið í veg fyrir að
kann ekki við að láta lífverði
jfylgja henni, það gæti litið út
Fyrir einu ári hafði hann yfirgefið heimili sitt til að verja ems °® °Slun-
Spán — föðurland sitt. Systur hans voru ekki lengur systur hans.' nu situi llln íagia leik’
Og móöir hans ekki lengur móðir hans. Hann átti ekkei t föður- kona Þaina eins °S mús í gildru,
land lengur. |en Rubl dreymir um Þa daSa>
Hugsanir hans voru daprar, en hann fékk brátt um annað að er bann vai Vlð lelk og song a
hugsa. Riddararnir þrír kcmu allt í einu í ljós. Hann reis upp til
hálfs og ætlaði að skríða bak við runna, en þeir höfðu komið auga j
frönsku ríverunni og átti enga
keppinauta nema peningatelj-
á hann. Þegar þeir komu til hans æpti einn þeirra á blendingi;,
úr frönsku og spönsku, að hann skyldi gefast upp.
Hann hafði þokast upp að vínviðarrunninum á kletti þarna við !
ána. Ef riddararnir hefðu stigið af baki hefði þeir hæglega getað |
tekið hann höndum fljótlega, en þeir sátu sem fastast á hest-
unum, og er þeir sáu, að fyrir Juan vakti að reyna að felast milli
runnanna hófu þeir skothríð, og það var það, sem hann vonaði,
því að Gueneau rnundi heyra hana. En ef hann gæti komist yfir
klettatanga nokkurn og þar fyrir neðan yfir ána, en það var
lítið í henni og farvegurinn grýttur kynni hann að sleppa.
Þá sá hann fyrir aftan riddarana þrjá koma nýjan flokk i
riddara og hélt fyrst, að það væru bændur á ferð, en brátt blikaði!
á vopn og skothvellir heyrðust og á næsta augnabliki voru
spönsku riddarararnir á hröðum flótta. - ' L,
Þótt máttvana væri klifraði Juan upp og fagnaði Gueneau, sem
hann þekkti aftur sér til mikillar gleði. Reið hann fyrir mönn-
um sínum.
Að baki Gueneau reið rauðhærði hermaðurinn frá Normandi
og var all niðurlútur.
— Það er honum að þakka, að við gátum komið yður til hjálp-
ar, sagði Gueneau, en hann hefði ekki átt að yfirgefa yður í
bardaga, Og þess vegna verður að leiða hann fyrir herrétt.
En Juan varði dátann og sagði, að þeir hefðu áreiðanlega
verið drepnir í bardaga báðir, ef hann hefði elcki farið og kallað
á hjálp.
— Jæja, nú er það sem máli skiptir, sagðu Gueneau, að komast
úr þessum vanda. Við erum umkringdir. Borgarbúar hafa fylkt
liði til árásar á okkur.
Hann hjálpaði Juan upp á hest hans, sem korporáll nokkur
hafði farið og sótt, og svo reið flokkurinn inn í þorpið. Er þeir
riðu um hlið inn á torgsþorpið var þeim tekið með ópum og
köllum.
— Þarna eru þessir djöflar, við verðum að hengja þá.
Juan fræddi félaga sína á því, hvað kallað var.
Og fólkið bjóst þegar til árásar. Einn flokkurinn æddi fram af
svo mikilli ákefð, að við lá, að menn træðu hverir aðra undir.
Gueneau keyrði hest sinn sporum og reið gegn fylkingunni og
vinnumaður, sem fékk skeinu á enni af sverði hans, rak upp
arana, sem stjórna rúllettunum
í spilavítunum í Monaco og ann
ars staðar. „Eg vildi helzt vera
kominn til Frakklands að spila
|póló,“ segir hann. ,,En vonandi
batnar þetta þegar Kúba opnar
'sendiráð heima hjá okkur. Ann-
ars tel ég dagana þangað til ég
get aftur farið að tala við si-
jvilíseraða menn,“ segir sendi-
herrann í músagildrunni.
Hún var -
£. R. Burroughs
TARZ
‘Hi&iV.1
>>/•*<•>/•>•
2893
FrL. af 4. síðu:
Hún segist munu koma fram
í sjónvarpsleikriti í september
n.k. „The Many Loves of Dobbie
Gills.“ „Það ætti að gefa mér
svona 35.000 dollara á næstu
tveim árum,“ segir sú litla.
Menn hafa mjög flykkst um
ungfrú þriðjudag og hún er vel
ánægð með það.
„Eg elska karlmenn,“ segir
hún, „hema þegar þeir hringja
klukkan 5 á nóttunni.“ Hún
kvartar mjög undan nætur-
hringingurlum og segist ekki
hafa nokkurn frið. Alltaf nái
þeir einhvern veginn í síma-
númerið hennar — svo skipti
hún um númer, en það dugi
ekki lengi.
Ungfrú Þriðjudagur er fædd
í sjúkrahúsi Hjálpræðishersins
í New Ýbrk. Hún segist fara
„m,jög oft“ á stefnumót. —
„Mamma hefur ekki sett neitt
útgöngubann á mig, en sólin
hefur aldrei verið komin upp
þegar ég hefi komið heim.“
PRIEMP’LV KELATIONS HAP SEEM gSTABLISLEP
WITH THE NATIVES, AKI7 TAKZAN ANf
WILLIAMS WERE USHEKEP INTC C0MF02TABLE
QUA2TE2S. .. . /
Jortfj
Di«tr. liy Únitei Feature Synilicete, Ínc.
Mannkyni fjölgar
of ört.
Haldin hefur verið í Wash-
ington ráðstefna um lieilsufar
mannkindarinnar og framtíð á
jörðinni.
Komst ráðstefnan að þeirri
niðurstöðu, að nauðsynlegt
væri að takmarka fjölgun
mannkyns eftir mætti, því að
ella rnundi það tvöfaldast á
næstu 50 árum, verða 5,4
milljarðar, og tekjur þjóða, sem
væru skammt á veg komnar á
sviði tækninnar, mundu aldrei
geta aukizt með mannfjöldan-
um.
hreystandi. „Það ætti ekki
að reynast vandi að bjarga
konu þinni.“ Þeir vissu ekki
að orð þeirra bárust til eyrna
óvinar sem leyndist í myrkr-
inu við kofann.
legum kofa. „Við höldum
áfram ferð okkar í fyrra-
málið,“ sagði Tarzan hug-
SuT INTEE-7 THEKE V.'AS to
3E TKOJSLE—rO? A MEn’ACING
RGUi?E LUR<&? SJEAS 3Yj
Vinátta hafði nú tekist
^með Tarzani og villimönn-
unum og var þeim síðan
visað til náttstaðar í þægi-