Vísir - 14.09.1959, Blaðsíða 10

VÍSIR
Mánudaginn 14. september 1959-
46
sagði hann rólega. — En maður þarf ekki að verða andvaka út|
af þessu. Errol gætir miklu betur að sér en þú heldur. Ef hamh
hleypur ekki á sig er honum óhætt. En ef hánn hleypur á sig
getur hvorugt okkar hjálpað honum.
Hana hefði langað til að tala betur um þetta. Hún lilaut að
hafa betri rök fyrir sínu máli. En það var auðséð að Kenneth
taldi að þetta væri útrætt mál, og nú heyrðu þau að börnin
voru að koma.
— Kenneth, gerðu ekki neitt i bráðræði, sagði hún biðjandi.
— Án þess að ráðfæra mig við þig, áttu við? Honurn virtist
skemmt. — Þá það. Hver veita nema eg segi þér hvaða svikráðum
eg sit á, áður en eg framkvæmi þau.
. — Og þetta hálfa loforð varð hún að láta sér nægja.
Linda var þögul á leiðinni heim og Feter spurði varfærnislega'
— Var ekkert gaman hjá honum Kenneth i dag, frænka? Fékkst
þú ekki góðar kökur með teinu, eins og við?
— Teinu? Nú mundi Linda allt í einu að þau höfðu alls ekki
tírukkið te. — Að hugsa sér þetta: við gleymdum að drekka te!
— Gleymdirðu aö drekka te? Peter gat varla trúað þessu.
' — Já, við vorum alltaf að tala saman, skilurðu.
Peter horfði hugsandi á hana sem snöggvast og sagöi svo:
— Það hlýtur að hafa veriö gaman að því, sem þið voruð að
tala urn?
— Já, sagði Linda og andvarpaði. — Það hefur sjálfsagt verið
sé kominn í te til okkar í dag? Kenneth Vallon!
— Kenneth hingað? Linda spratt upp.
Nú sá hún hann koma út í garðinn með frú Colpar, og úr aug-
um hans gat hún lesið, aö hann var hróðugur yfir að geta farið
í svona ferðalag.
— Ó, Kenneth! hrópaði Lirda og tók í höndina á honum. Hún
var svo hrærð að hún gat 'ékki sagt meira. En Peter lét dæluna
ganga.
— Komdu sæll, Kenneth. Skelfing er skrítið að' sjá þig ganga!
Gekkstu alla leið? Nei, þú hefur komið í bil. Geturðu gengið
langt? Þetta er gaman. Eigum við að halda hátíð aftur í dag?
Beta sagði ekkert. Hún stóð álengdar fjær og horfði á Kenneth
með feimnilegum tilbeiðslusvip. Hann rétti henni höndina án
þess að segja orð. Plún leit glettnislega til hans, eins og hún vildi
sýna honum að hún gæti hláupið á burt þegar minnst varði. Svo
afréð hún að korna hoppandi til hans með framréttar hendurnar.
Hann beygði sig og tók barnið upp. — Litla stúlkan mín. Litla
Beta mín, muldað’i hann, en Beatrice horfði á hann steinhissa.
— Komið þér og setjist, sagði frú Colpar, sem trúði því vart
enn, að sá margumtalaði Kenneth Vallon væri kominn í heim-
sókn.
— Er þetta ekki stóllinn þinn, Linda?
— Nei, gerðu svo vel og sestu, sagði Linda brosandi.
— Þetta er líklega eini stóllinn á heimilinu, sem hæfir far-
lama manni, sagði frú Colpar hikandi.
— En eg er ekki farlama lengur.
Linda heyrði að það vottaði fyrir gremju í rödd hans, og hún
skildi að þessi -heimsókn kostaði hann mikla áreynslu.
— Sestu, Kenneth. Og við setjumst í grasið og horfurn á þig.
Það er svo gaman að horfa á þig og sjá að þú ert frískur og
glaður.
Hann gegndi þegar og settist í stólinn. Elizabeth brölti strax
upp á hnén á honum. Beatrice sýndi snið á sér að aftra henni,
en hann sagði brosandi: — Það er ágætt. Láturn hana koma.
Teið var borið frarn og Lindu fannst einkennilegt að sjá
Kenneth sitjandi við teborðið. Það hefði verið fyrir sig, ef aðeins
hún og börnin hefðu verið til staðar, en að sjá hann tala við
frú Colpar og svara spurningúm Beatrice var enginn hversdags-
viðburður.
En.hann virtist fús til að leika hlutverk sitt sem bezt. Aðeins
þegar Monique var nefnd varð hann íár og ónotalegur.
Það var frú»Colpar, sem varð fyrst til að syndga: — Og líður
Monique ekki vel?
— Eg geri ráð fyrir því, svaraði Kenneth, eins og honum kærni
það ekki við.
— Ó.... frú Colpar fipaöist. — Hún — hún er þó ekki farin
aftur. Er það?
— Nei, hún hefur verið heima í tvo daga. Og áður var hún
viku í London, held eg.
•— í London? Hver vill vera í London í þessum hita? sagði
Beatrice.
— Eg veit ekki, svaraði Kenneth. Hann sagði það kurteislega,
en einhverra hluta vegna langaði engan til að fara lengra út i
þá sálma.
Linda hugsaði með sér: í London? Og Errol er þar líka. En á
næsta augnabliki varð' húil sér gröm fyrir þennan flónslega
grun. í London voru milljónir manna, og það var óþarfi að trúa
því versta.
— Hefur þér fundist of heitt til að korna og heimsækja mig,
Linda? spurði Kenneth.
— Það hefur veriö skrambi heitt, finnst þér ekki? Hún reyndi
að segja orðin rólega og eðiilega, en það mun hafa mistekist því
að hann brosti ertandi og sagði: — Já, vafalaust.
Iiún sagði án þess að hugsa sig um: — Mér þykir leitt að eg
skuli ekki hafa komið til þin með börnin. Eg hefði gert það hefði
eg vitaö að þig langaði til að sjá þau. Þaö var leitt að þú skyldir
þurfa aö ómaka þig hingað í staðinn.
Það gerði ekkert til, sagði hann. — Eg var að velta fyrir mér
hvort eg hefði móðgað þig þegar þú komst seinast.
— Móðgað mig? Linda hló. Hún gat ekki sagt honum að fjar-
vera hennar stafaöi af því að hún væri hrædd við Monique. í
staðinn sagði hún: — Nei, alls ekki. Eg er ekki gefin fyrir að
stökkva upp á nef mér.
— Þá veit eg það næst, sagði hann og brosti, og Linda hugsaði
með sér: Eg hugsa að hann hafi meint það, sem hann sagði um
Errol og Monique. Hann er strax farinn að skammast sín fyrir
það.
Betty kemur heim.
Þau sátu lengi og töluðu saman eftir að þau höfðu drukkið
teið. Það var frú Colpar sem fór út í aðra sálma með því að
hrópa upp: — Sjáið þið! Þarna kemur Errol. Við höfðum ekki
hugmynd um að....
Ekki bar á öðru — þarna kom Errol til þeirra. Hann beygði sig
brosandi til þess að kyssa rnóður sína, en Beatrice sagði: — Þetta
hefur í sannleika verið viðburðaríkur dagur. Sjáöu hver kominn
er til að heimsækja okkur, Errol.
— Sælir nú, Vallon. Það er gaman að sjá að þér skulið vera
í fullu fjöri aftur. Halló, Linda! Hann kinkaði kolli til hennar.
— En þó hugsa eg að eg geti sagt ykkur mestu fréttirnar. Hver
haldið þið að sé með mér?
— Mamma! æpti Peter allt í einu og tók viðbragð og hljóp til
konunnar, scm kom fram í garðstofudyrnar.
— Betty! Er þetta mögulegt?
Þessi óvænta gleði var svo einlæg, að við lá að Linda færi að
gráta. Hún sat agndofa er systir hennar kom til hennar með
Peter við hnöd sér. Og áður en varði rak hver spurningin og
skýringin aðra. ' •
— Ileyrðu góða — hvaöan kemurðu?
— Okkur langaöi til að koma eins og þjófur á nóttu....
— Þetta er furðulegt! Eg trúi varla minum eigin augurn.
E. R. Burroughs — TAHZAN — 3085
i í örvæntingu stökk „kon-
ungur töfralæknanna“ nú
fram og hugðist framfylgja hendi. — — En Tarzan var
| dauðadómnum með eigin
b.onura fljótari —
4
KVÖLGVÖKUNNI
t?H “j ;
Leikfélagi spurði sjö ára
dreng: — Hvers vegna hefur
kvenfólk brjóstvörtur?
Hann' svaraði: —- Til að gefa
börnum sínum mjólk vitanlega.
Þá spurði félagi hans: — En
til hvers hafa karlmenn brjóst-
vörtur?
Eftir dálitla umhugsun svar-
aði drengurinn: — Til þess að
sýna lækninum hvar hann eigi
að láta hlustunarpípuna sína.
Það var nýr faðir, sem gekk.
tímum saman um gólf í gangl
fæðingadeildarinnar. Loksins
kom fregnin. Það var dóttir..
— Guði sé lof, sagði hann.
— Eg vildi ekki að sonur minii
þyrfti að reyna það sama, sem
eg hefi reynt í dag.
★
Harald. Adamson segir frá
Holh'wood-lækni. Var hringt x
hann ákaflega af kvikmynda-
framleiðanda sem sagði honum.
að lítill sonur sinn hefði gleypt
lindarpenna.
— Eg kem strax, sagði lækn-
irinn. — En hverra ráða ætlið^
þér að leita á meðan?
— Eg nota blýant.
★
Hann horfði djúpt í augu:
hennar. — Þú ert svo fersk og
skínandi opinberun af ósnort-
inni náttúrufegurð, þú gleður
bæði auga og sál.
— En Hans, þú ert — þú ert'
bara skáld!
— Ja, sannast að segja hefi
eg nú te.kið þetta úr verðskrá
yfir blómafræ.
Skólaskór
barna,
brúnir og svartir.
Flugið lyrir 40 árum -
Frh. a 9. síðu:
Þá þótti honum hann skjóta-
brandinum austr til fjallanna
fyrir sik, ok þótti honum hlaupæ
upp eldr mikill í móti, svá at
hann þóttist ekki sjá til fjall-
anna fyrir. Honum sýndist sjá
maðr ríða austr undir eldinn
— ok hvarf þar. Síðan gekk
hann inn ok til rúms síns og.
fékk langt óvit ok rétti þó vi<5
ór því. Hann mundi alt þat, er
fyrir hann hafði borit ok sagðí
föður sínum. En hann bað hann
segja Hjalta Skeggjasyni. Hann
fór ok sagði Hjalta. „Þú hefir
sét gandreið“, sagði Hjalti, „og
er þat jafnan fyrir stórtíðend«
um.“ i
Þetta var fyrir 900 árum, ög
er þess ekki getið, að gandreið-
ar hafi síðan sézt austan fjalls,
— fyrr en í fyrradag! Þá flaug
Faber þangað, og er ekki ólík-
legt, að sú för hafi í sumu minnt
á frásögn Njálu, en breyta verð-.
ur niðurlagi vísunnar og kveða:
„Svá er um Fabers.ráð
sem fari kefli,“
Sm. j