Vísir - 08.10.1959, Blaðsíða 10

Vísir - 08.10.1959, Blaðsíða 10
10 Ví SIE Pimmtúdaginn 8. okótber 1959 ~ * r- 1 1—^ : : •" ■ H||! Hermina K/ff/i, ■ Biaok: hJvlllr T mg ★ ’• -'CÆIIII m • v/TrU 11 • M i/iii . j 12 ■á Englandi áður en hann fer til Þý'zkalands. Eg skildi hann svo sem ungfrú Stafford hálfsystir hans væri heima. Eg fór ekki til að vera með honum þarna á þann hátt sem þér haldið. — Góða ungfrú Barrington, það kemur mér ekkert við hvað þér gerið og ekki gerið, svaraði hann. — Eigið þér við að þér trúið mér ekki? Það var engin beiskja heldur þreytuleg örvænting í röddinni. Hann mundi allt í einu þetta stutta augnablik, sem hann hafði horft á hana meðan hún svaf. — — Þó undarlegt megi heita þá trúi eg yður, sagði hann. — Þc að eg skilji ekki ennþá hvað mér kemur þetta við. Hann hrökk við er hann sá að hún fór að gráta. Hann hefði átt að vera við einhverju þvílíku búinn. Fram að þessu hafði hún verið borginnjannleg, en bæði skilningur og reynsla sagði honum, að hún yrði að fá að gráta sér til léttis. En það var eitt sem hann þorði ekki að gera: að reyna áð hugga hana. Þvi að hann fann allt i einu að ef hann héldi ekki áfram akstrinum mundi hanh blátt áfram faðma hana að sér og.... Caria hafði fengið að gráta, og þegar hún róaðist sagði hún: — Afsakaði þér, eg er líklega eitthvað — biiuð. — Eg skal gefa yður róandi meðal, sagði hann. Og svo skuluð jþér hvíla yður sem bezt á morgun, og — eg skal láta yður vita hvernig allt gengur. Hún leitaði að farða og varaoða í töskunni sinni. Hvað hann var harðbrjósta! En læknarnir urðu kannske svona? Þeir voru liklega alvanir að sjá grátandi stúlkur? Nú voru þau komin til London og meðan bíllinn’ var að smokra .sér áfram í umferðinni óskaði hún innilega að ferðinni væri ekki lokið. Hræðslan hennar við að vera ein ágerðist, og það var undarleg huggun að hafa þennan n^inn nærri sér. Þegar þau komu að gistihúsinu varð hún samt að segja: — Viljið þér nema staðar á horninu? Svo kemst eg leiðar minnar sjálf. Og — eg held að það sé ekki vert áð þér gefið mér lyfseðil — eg meina, vegna þess að þá gæti það spurst, að eg hafi verið mér yður. Hún gat ekki séð að hann hnyklaði brúnirnar, en hreimurinn í röddinni var þannig að hún vissi að hann gerði það. — Nei, svaraði hann stutt. Og þegar bíllinn hægði á sér: — Hafið þér nokkuð róandi meðal sjálf? Hún sagði honum hvað hún hefði, og hann lét það gott heita. Það dugir, sagði hann. Takið tvo skammta, og ef þér kynnuð að vakna seinna, þá einn í viðbót. Og — eg held að það sé bezt að eg líti inn til yðar á morgun, því að eg geri ráð fyrir að þér viljið síður fá læknirinn yðar. Og að minnsta kosti verðið þér að fá að vita hvernig allt gengur. — Þakka yður fyrir, sagði hún. — Það væri fallega gert af yður — ef þér vilduð koma. — Eg get ekki lofað að koma á neinum ákveðnum tíma. Lik- lega verður það ekki fyrr en nokkuð seint. Og svo er yöur bezt að liggja í rúminu til hádegis og fara yður hægt. Hann stöðvaði bílinn á horninu og fór út. — Nú eru ekki nema nokkrir metrar að ganga. Án þess að réttjg, honum höndina sagði Caria: Eg þakka yður innilega fyrir þettá, Carlton læknir. Eg er yður innilega þakk- lát.... — Mér þykir vænt um að hafa fengið tækifæri til að hjálpa yður. Honum fannst þetta hálftildurslegt orðalag, en hvað átti hann að segja? Hún varð forviða er hann rétti henni höndina. — Þér skuluð enga kvíða hafa, þetta fer allt vel. — Þakka yður fyrir. Og góða nótt! Eftir að hún var fárin frá honum fann hún enn fasta hlýja handtakið. Þegar hann hafði komið bílnum á sinn stað i ✓ KVÖLDVðKUNNI mmm < Presturinn var að hugsa um ræðuna ’sína og þegar hann skúrnum, sem kom að bugðu á veginum rakst hann var geymdur í, labbaði Ross Carlton til baka að húsinu i Harley Street, þar sem íbúð hans og lækningastofa var. Meðan hann var aö opna dyrnar var hann að hugsa um, að vonandi tæki Caria meðalið. Hann hefði eiginiega átt að skipa henni að iiggja í rúminu allan næsta dag, en honum var illa ’hvað honum hafði skjátlast við að hún skyldi sýnast veik, ef einhver kynni að fara hnýsast|Varð hann mjög ergilegur. En í hvað hún hefði haft fyrir stafni daginn eftir að Basil Frayne brátt tók hann aftur að hugsa hann á kú. Hann þreif af sér hattinn, hneigði sig og sagði: — Fyrirgefið þér, frú! Þegar hann varð þess var slasaðist. Þetta var afleitt! Honum var meinilla við að eiga að taka að um ræðuna sína og sökkti sér niður í hana og rakst þá á konu sér að vera meðvitandi um leyndarmálið, en forlögin höfðu við nýja bugðu á veginum. ráðið því, að hann komst ekki hjá því. Hann hafði flækst í þetta og varð að vera í samsærinu, ef hann átti ekki að ofurselja stúlkuna. Dagurinn hafði verið langur og þreytandi, og eins yrði dag- urinn sem fór í hönd, en þó hann hefði misst margra tíma dýr- mætan svefn var hann glaðvakandi. Hann kveikti í stofunni í litlu íbúðinni, fór úr frakkanum, settist og fékk sér vindling, og horfði hugsandi á reykjarhringinn, sem liðu upp í loftið, — eða var það kannske af andliti ungrar stúlku, sem hann sá? Var það flónska af honum að trúa því að hún hefði sagt satt? [ Þetta kom honum ekkert við — eins og hann hafði líka sagt henni. En ef Frayne hafði lagt svona gildru fyrir hana, þá hafði hann sannarlega fengið það sem hann átti skilið. En nú gægðist hann fram, þessi kaldrifjaði, sem býr í hverj- um einasta manni. Og hann hvíslaði að honum, að venjulega réðpst menn ekki í þess háttar án þess að þeim væri gefið undir fótinn. Og svo heyrði hann aftur loðná röddina úr kokteilsam- kvæminu: „Hún hefur nóg að hugsa núna, á akri giftu mann- anna.“ Hann spratt upp og slökkti í vindlingnum. Hvað kom hann þessum smá-gistihúsum sem og dóttir Barringtons hvort öðru við? Hvað átti hann að vera að eru eins og sköpuð fyrir hveiti- skiptá sér af því, sem hún flækti sér í? Bezt að gleyma henni.... brauðsdaga. En hann mundi varla geta gleymt henni meðan hann yrði að | „Mér þykir það leitt,“ sagði stunda sjúklinginn Basil Frayne. Og áður en harin háttaði sím- dyravörðurinn, „en öll her- aði hann til lögreglustöðvarinnar i Melchester og' tilkynnti henni bergi eru upptekin,“ að hann hefði fundið brotna bilinn og manninn, sem i houm j En þegar hann sá eitthvað, var. Hann afsakaði að tilkynningin kæmi svona seint. Hann sem líktist tárum í augum Evu hafði sagt sjúkrahúsráðsmanninum að hann mundi gera það í kom hann með huggun. — „Það bakaleiðinni, en honum hafði seinkað meir en hann bjóst við og getur verið að eg geti hjálpað hefði orðið að fara í áríðandi sjúkravitjun í London. Og nafn' vkkur, ef þið hafið svolitla þol- hans var svo mikils metið að afsökunin var tekin gild — ekki inmæði. Það eru nýgift hjón í síst vegna þess að fulltrúinn á stöðinni hafði verið sjúklingur jnr. 111 og þau hafa rifist svo hans fyrir tveimur árum. og fannst hann alltaf vera i þakkar-, hræðilega síðasta hálftímann.“ skuld við Ross Carlton. — Æ, vertu ekki að flækjast fyrir mér skepnan þín! sagði hann þá. * Hjúkrunarkona í fyrstu víg- línu leit á særðan hermann og var mjög í vafa. ,.Eg þekki andlit yðar svo vel,“ sagði hún hugsandi. „En einhvern veginn get eg ekki komið yður fyrir mig.“ „Við skulum gleyma liðinni tíð,“ sagði hermaðurinn veik- um rómi. „Já, frú, eg var í lög- reglunni." ¥ Hans og Eva voru á brúð- kaupsferð í bíl — og komu svo til Ítalíu hinnar fögru, í eitt af Simlnn á náttborðinu hringdi áður en hann var kominn á fætur morguninn eftir og kvenrödd spurði: — Má eg fá að tala við Carlton lækni. — Það er eg. Uss, ‘hugsaði hann með sér þegar hann þekkti röddina. — Ó, Ross! hljóðaði Sonia. — Það er leitt að þurfa að ónáða þig heima, en mér fannst eg mega til að ná í þig áður en þú færir að vinna. Þetta er Sonia. — Eg heyri það, sagði hann. — Eg bjóst í rauninni við að þú mundir hringjá. . áparið yður hlaup á roilli margra. verziana! OÓIUJOóL Á|löM HttHJM! - Au3turstrasti - TARZAISI - 3106 Tarzan og Alan Lake brutust um árangurslaust til að losna úr reipum hinna ósýnilegu óvina upp í trján- um. Þ.egar apamaðurinn sá óvinina stökkva til jarðar, gapti hann af undrun. — Furðulegir og skrítnir menn voru það. Líktust þeir að mestu svertingjum í öllu, en voru eigi að siður hvítir. Nýjasta nýtt: „Niðursoðn- ar“ buxur! Ekki er öll vitleysan eins og á það vel við um þessa fregn, sem barst frá Toronto í Kanada í lok síðustu viku. Verksmiðja ein í borginni auglýsti, að hún seldi kven- buxur í loftþéttum dósum í ,,helstu matvöruverzlunum“. Kostar dós með tvennum buxum tvo dollara. Þá var einnig hægt að fá „niður- soðin“ millipils fyrir hálfan. annan dollar. Þetta er fvrst og fremst auglýsingabrella. I Laxinn vill helzt nautalifur. Norðmenn hafa látið gera laxa- klakstöð við Bogstadvatnið ekki langt frá Oslo. Gerð hefur ver- ið geysistór uppistaða þar, sem hægt er að ala upp hálfa millj. laxaseiða. Laxaseiðin verða síðan seld einstakíingum og fyrirtækjum. Verðið er 30 aurar norskir fyrir stj-kkið .Tjörnin er þannig úr garði gerð að hún frýs ekki á vetrum. Seiðin eru fóðruð á uxalifur. Það þykir ein kjarn- bezta fæðan fyrir laxinn. j

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.