Vísir - 11.02.1960, Blaðsíða 10

10
VÍSIR
Fimmtudaginn 11. febrúar 1960
Rosa Lund Brett:
*
* A stim ¥
sigrar - durtinn.
27
annan greiða. Viltu.... viltu lofa mér að skila til Dolores, að
þig langi til að sjá Melissu bráðum?“
„Hann pírði á hana augunum. „Vilt þú að eg dufli við dótturina
til þess að þú getir komið þér vel við móðirina?“
„Nei, vitanlega ekki,“ hann glotti svo viðbjóðslega kaldhæðnis-
lega að hún iðraðist eftir að hafa beðið um þetta. „Þær meta
mikils að eiga þig að vini — það er allt og sumt.“
„En það er auðséð að þú metur það litils.“ Það var að sjá að
hann ætlaði að fara frá lienni, en snerist hugur. „Já, eg skal
gera þér þann greiða að verða með Melissu á morgun. Eg skal
senda bílinn eftir henni og þú skalt biðja hana uin að fara í
fallegasta kjólinn sinn — og segja að eg vonist t.il að liún komi
í miðdegisverðinn og að við göngum langa tunglskinsgöngu á
' eftir. Góða nótt!“
Augnabliki síðar var Sherlie komin inn í herbergi sitt og skalf
af geðshræringu og þreytu. Hún hafði verið með Paul allt kvöldið,
, þau höfðu hlustað á tónleika og talaö saman-----og þó fannst
henni lengra á milli þeirra en nokkurntíma áður.
7. KAP.
Loks var herra Hansford á förum og öll fötin hans, litríku
•hálsbindin og dýru gljáskórnir var lagt ofan í stór koffort, sem
var raðað á jeppa gistihússins, en sjálfur stóð hann með panama-
hattinn í hendinni og var að kveðja frú Wingate.
„Eg held fund með hinum mönnunum í stjórninni eftir nokkra
daga og í mánaðarlokin skulúð þér heyra frá okkur. Meira get
eg ekki sagt núna.“
Dolores varð að sætta sig við þessi málalok, þó hún þættist
vita að hann hefði þegar tekið ákvörðun. Hún varð að sætta sig
við að lifa í óvissunni til mánaðarmóta.
Hún stóð og horfði á eftir bílnum með manninum, sem svo að
1 :segja hafði framtíð hennar í hendi sér. Og í fyrsta sinn síðan
Hansford kom gaf hún sér tóm til að íhuga hvað hún ætti að
taka fyrir ef henni yrði sagt upp með þriggja mánaða fyrirvara.
Það þýddi ekki að gera sér von um að nýi forstjórinn yrði jafn
• réttlátur og konulaus eins og Julius Wingate — slík hundaheppni
kemur ekki fyrir tvívegis í lífi nokkurrar konu. Nei — hún yrði
að fara frá Bali og freista gæfunnar annarsstaðar — kannske í
Singapore.
]r Og Melissa.... ojæja. — Telpan væri kannske gift þá, en liún
| yrði að leggja sig betur fram ef hún vildi ná i Paul Stewart.
! Það var ekki hollt að maðurinn skemmti sér urn of með öðrum
ístúlkum, og þessi elskulegi bjáni kunni ekki sem bezt ástar-
klækina, en þetta mjakaðist þó í áttina — það var ekki von á
því betra, og Melissa hafði verið ’ooðin unr borð í skipið með
Paul, eigi sjaldnar en Sherlie.
Sherlie — djúpar hrukkur komu i ennið á Dolores er hún
lrugsaði til dóttur mannsins síns — það var engum vafa bundið,
að ef ærlegheita Sherlie, háttvísi hennar og lipurð við gestina
hefði ekki notið við, mundi herra Hansford ekki hafa myndað
sér nærri því eins hagstæða skoðun á rekstri gistihússins.
Hún varð að taka tillit til Sheirlie, lrún var fyrst og fremst
undir verndarvæng Stewarts, en ríku Tennantshjónin höfðu líka
tekið hana að sér. Og svo var það þessi Rudy Cartelle, þó hann
gæti ekki gifst í bráð.... Þetta var talsvert ískyggilegt.
Dolores kaus að bíða átekta, hún hataði að hugsa um fortíðina
og vera óviss um framtíðina og vita að hún réði ekki sínum eigin
örlögum. Ilún hafði að minnsta kosti frest þangað til svariö
kæmi frá herra Hansford, svo hún gat sinnt framtiðarmálum
Melissu á meðan.
Eftir afmæli Edwards hafði Sherlie fengið meiri tíma aflögu
og verið oftar með Rudy. Hún var frjáls og glöð þegar hún var
með honum og hinum tilgerðarlausu kunningjum hans.
Rudy kenndi henni að róa með tvíblaða ár, hann synti eins
og innfæddur maður og kafaði eftir litríkum skeljum og kóröllum
handa henni. Vinir hans ertu hann með því að „fallegu litlu
hendurnar hennar ná fastari tökum á þér — þú ert nærri því
ofseldur.“
„Eg veit það og það er unaðsleg tilfinning —“
„Hefurðu ekki hugsað þér að gera neitt við því?“
Ekki þó fyllilega ágætt, hugsaði hann með sér, því að Sherlie
vék sér undan hvenær sem hann ætlaði að gæla við hana — en
ef hann væri nógu þolinmóður þá... .
Einn daginn höfðu þau verið uppi á hæðinni og skoðað þrí-
höfðaða hindúagoðið og hlustað á einkemiilega tónleika, en
glájarpar telpur skelltu lófunum og dönsuðu foman musteris-
dans. Á leiðinni niður hæðina tók Rudy handleggnum um mittið
á henni og sagði: „Áður fyrr hundleiddist mér Panleng, en þú
ert svo hrifin af öllu að þú hrífur mig með þér. Það væri gaman
að sjá þig á óðalinu hans föður míns á Sumatra.“
„Þú fær varla tækifæri til þess — það er svo mikill svækju-
hiti á Sumatra.“
„Já, sumsstaðar — það er þurrara loft á Bali, en það er líka
ljómandi gott þar sem við eigurn heima. Mamma skrifar í síð-
asta bréfinu sínu, að það geti hugsast að pabbi vilji láta mig
koma heim í sumarleyfinu. Eg vildi óska að þú gætir komið með
mér, Sherlie.1*
„En það er mér ómögulegt!"
„Þetta er ekki löng leið með flugvél, við gætum haft einhver
ráð með það. Frú Wingate mundi áreiðanlega gefa þér leyfi svo
sem viku tíma.“
„Hún mundi það kannske — en það er ekki aðalatriðið. Það
mundi þykja skrítið ef eg kæmi með þér heim til þín.“
„Hvers vegna? Mig langar til að þú kynnist fjölskyldu minni,
þú ert svo geðug stúlka að kannske mundir þú geta mildað
föður minn. Þetta er eigingirni af mér, því að mig langar til að
ykkur falli vel hvoru við annað og mig langar líka til þess að
þið skiljið, að eg hef nægan þroska til að setjast að heima. Skil-
urðu það?“
Sherlie skildi það vel og var upp með sér af traustinu. Rudy
hafði stungið upp á, á mjög geðfeldan hátt, að hún ætti að vera
tákn þess að hann væri orðinn þroskaður maður og sönnun þess
að framtíðarmarkmið hans væri að eiga heima hjá föður sínum
og starfa með honum, og að hann væri orðinn leiður á útlegðinni.
„Mér þykir það leitt, en eg fæ ekki af mér að blekkja þau.“
„Eg er ekki að biðja þig um það. Eg vil giftast þér, Sherlie, en
eg hef engan rétt til að biðja þín, fyrr en eg veit hvort eg get
alið önn fyrir konu. Pabbi er ríkur og einhverntíma eignast eg
auðinn hans. Og ef eg gerðist samstarfsmaður hans mundi eg
verða efnaöur maður.“
Hann þagnaði og þrýsti henni fastar að sér og tók um hökuna
á henni. „Þetta væri auðvelt ef þú vildir, Sherlie. Þá mundu þau
4
KVBLDVÖKUNNI
liHlUisiíæ i!S - : i g„ -)C
Charles M. Schwab, sem var
hægri hönd Andrew Carnegies
(og varð forstjóri hin stóra stál-
iðjuvers aðeins 39 ára að aldri)
var að aka meðfram Hudson-
ánni einn eftirmiðdag ásamt
Carnegie, en hann ætlaði að
sigla til Skotlands degi síðar.
„Hugsaðu þér, á morgun verð
eg að sigla þarna á ánni; það
verður léttir fyrir mig.“
„Og það verður léttir fyrir
okkur alla,“ svaraði Schwab
sínum háværa húsbónda.
★
„Sástu hvað ánægð frú G.
var, þegar eg sagði henni að hún
liti ekki út fyrir að vera degi
eldri en dóttir hennar?“
„Eg tók ekki eftir því. Eg
var svo upptekin af því að horfa
á svipinn á dóttur hennar.“
★
Það er almennt vitað, að því
eldri sem maður verður, því
hraðar gat hann hlaupið þegar
hann var drengur. Red. Smith.
★
Það var lélegt dagsljós í
Mollywod-kaffihúsi og eg
hafði kynnt mér matseðilinn,
en fann ekki neitt sem mig
langaði í. Þá sá eg konu í sæti
skammt frá og var fallega útlít-
andi salat á borðinu hjá henni;
, það var hvanngrænt og fallega
skreytt.
„Látið mig fá samskonar sal-
at og þessi kona hefir fengið
— ef þér viljið gera svo vel,“
sagði eg við þjóninn.
i Þjónninn leit yfir á borðið
andspænis, því næst laut hann
ofan að mér og sagði í trúnaði:
„Frú, þetta er hatturinn frú-
arinnar."
★
Kennslukona, sem hafði lent
í bifreiðarslysi, kom til að hitta
tannlækni. Hann varð að segja
henni, að það yrði að taka úr
henni tvær framtennur. Og af
því að gómurinn væri svo lengi
að jafna sig, gæti hún ekki feng-
íð tennur fyrr en eftir sex vik-
ur.
„Það stendur mér á sama,“
sagði kennslukonan. „Eg kenni
í fyrsta bekk og ílest börnin í
bekknum vantar framtennur
líka.“
R. Burroughs
IARZAN
3194
>-OrL PAYS,THE P’KISOWEE.S CUS AísC'
SCEAPEf THEIE WAV THK.OUSI-1 TH7
EAKTH,TEWSELV, APPKEHbMSIVE:../-.
IAOGAVEU 10 -
Kaupi guli og siífur
Dögum saman grófu þeir,
hvildarlaust og óþreytandi,
þangað til þeir voru að því