Vísir - 22.04.1960, Blaðsíða 10

10
VISIB
Föstudaginn 22. apríl 1960

[ MIL
LI
TVEGGJA
★ ÁSTAR5AGA
EEDA
31.
að afhenda Anne það? Og ef svo var — hver mundi þá festa
trúna á hina ósennilegu skýringu hennar?
Eg botna ekkert í þessu. Madeline fleygði af sér hattinum og
strauk höndunum um hárið. — Eg verð að fara og tala við ung-
frú Arlingley, eða kannske ungfrú Onslow, núna undir eins, og
komast að niðurstöðu um þetta.
— Það er ekki hægt. Allir eru sofnaðir. Eg held líka að Flóra
hafi ekki látið þetta fara lengra. Og Ruth segir að hún hafi ekki
getað stillt sig um að segja við frú Sanders, að hún vildi ekki
hlusta á illmæli urn stúlku, sem ekki væri viðstödd og gæti ekki
gert grein fyrir málstað sínum.
— Þetta er líklega í fyrsta skipti, sem nokkur sjúklingur hefur
borið fram svona alvarlega ákæru, sagði Eileen hugsandi. —
Madeline, álítur þú að þetta sé allt heilaspuni?
— Vitanlega álít eg það.
— Getur þetta ekki stafað af einhverjum misskilningi?
— Það kemur ekki til mála. Hún afhenti mér armbandið Qg
sagði mér að eg ætti að afhenda frænkunni það, og ekki nefna
]pað....
’ — Hvers vegna ekki nefna það?
— Ekki veit eg það. Nema — að eí hún hefur búið til þessa
lævíslegu gildru sjálf, hefur hún auðvitað ekki viljað að nokkur
manneskja gæti vitnað með mér í málinu. Hún sagði að ef svo
kynni að fara, að frænka hennar væri ekki heima, mætti eg ekki
afhenda neinum armbandið, en koma með það aftur.
— Og frænkan var vitanlega ekki heima?
— Nei. Og þess vegna kom eg með armbandið aftur. Madeline
benti vandræðaleg á það, þar sem það lá á rúminu.
— Það er með öðrum orðum í þínuni vörslum.
Madeline fölnaði aftur. — Já — úr því að þú segir það svona
•— í Guðs bænum, Madeline. Eg segi það hvorki svona eða svona,
hrópaði Eileen. Eg reyni aðeins að líta á málið eins og óvið-
komandi fólk mundi gera. Getur enginn staðfest, að það sé satt,
,iem þá segir.
Madeline hristi höfuðið.
— Minntist þú ekkert á þetta við Morton Sanders þegar þú
ókst með honum upp eftir? Það mundi eg hafa gert.
— Nei, henni var sérstaklega umhugsað að hann vissi ekkert
iam þetta. Eða svo skildi eg hana.
— Og þá hefurðu ekki minnst á það við hann á heimleiðinni
beldur?
— Heimleiðinni? Það var ekki Morton, sem eg varð samferða
heim. Það var dr..... Hún þagnaði allt í einu og roðinn kom
aftur í kinnar henni, og henni létti. — Eg sýndi dr. Lanyon það á
heimleiðinni.
Dr. Lanyon? Hvernig hefur hann bendlast við þetta? Það er
svo að sjá, sem hann reynist þér alltaf bjargvættur, sagði Eileen.
— N-nei, sagði Madeline og nú kom áhyggjusvipurinn á hana
aftur. — Nei, eg get ekki búist við að hann verði bjargvættur, sem
þú kallar, í þetta sinn.
— En þú sýndir honum armbandið?
— Já.
— Og sagðir honum hvernig í þessu lægi, alveg eins og mér?
— Já, eitthvað svipað.
— Þá getur hann tekið málstað þinn. Hann er orðinn van-
tir því.
— Nei, sagði Madeline æst, — nei, eg get ekki beðið hann
um það, eins og komið er.
Eileen varð hugsandi og forviða. — Heyrðu, Madeline. Þér er
lífsnauðsyn, að einhver geti staðfest það sem þú segir. Og úr því
að þú heldur að hann gæti gert það, er óhjákvæmilegt að biðja
hann um það.
— Nei, eg verð að komast af án hans, sagði Madeline og svipur
hennar varð ógnandi.
Eileen horfði í gaupnir sér. Ekkert í veröldinni gat komið
henni til að gruna Madeline í alvöru, en hún gat auðsjáanlega
ekki skilið hvers vegna Madeline vildi ekki þiggja hjálp manns,
sem hafði góðfúslega hjálpað henni áður. Svo framarlega sem
hann gæti þá staðfest það sem hún sagði.
— Okkur lenti saman.... í einskonar rifrildi, sagði hún stutt
í spuna. — Eg get ekki flækt honum í þetta.
— Þú hagar því eins og þú villt, sagði Eileen og yppti öxlum.
— Þetta er ekki annað en þvaður og vitleysa, sagði Madeline.
Það verður að reyk og ösku þegar eg segi allan sannleikann.
En undir niðri var hún þó ekki viss um það. Og þegar Eileen
var loksins farin og Madeline háttuð, lá hún hrædd og með
galopin augun, og var að hugsa um þetta djöfullega tilræöi, sem
hin geðveiklaða frú Sanders hafði sýnt henni.
Loksins sofnaði hún, en svaf óvært og svefninn veitti henni
enga hvild, svo að þegar vekjaraklukkan kvaddi hana til nýs
dags langaði hana meira til að draga sængina upp yfir höfuð og
neita að horfast í augu við staðreyndirnar, en að fara á fætur
og ganga undir yfirheyrslur út af armbandinu.
Hún áleit að réttast væri að hafa það með sér þegar hún
færi á vörð, og stakk því í svuntuvasa sinn og fór inn í einka-
deildina í þungum þönkum.
Ekkert er jafn óhjákvæmilegt og skyldustörf í sjúkrahúsi, og
hversu mikið sem Madeline hugsaði um sín eigin vandamál, sá
hún þó að hún þurfti að gera margt áður en hún færi að huga
að sínum eigin viðfangsefnum. Hún reyndi að hafa gát á þegar
ungfrú Arlingley kæmi, því að henni fannst betra að verða sjálf
fyrri til að minnast á málið, en láta kalla sig fyrir einskonar
rétt.
En hamingjan var henni óhagstæð. Ferguson gamli þurfti á
hjálp hennar að halda undir eins og hún kom á vörð, og hvenær
sem hún hafði tómstund varð hún að vera yfir honum. Og hún
var enn þar inni er ein systirin rak höfuðið inn i gættina og
hvíslaði:
— Eg á að taka við af þér hérna. Ungfrú Arlingley vill tala
við þig.
— Nú kemur það! hugsaði Madeline með sér og fékk h'erping
fyrir hjartað. En hún virtist róleg á yfirborðinu er hún gekk til
skrifstofu Flóru og drap á dyrnar.
— Kom inn! Ungfrú Arlingley, sem hafði yndi af því að haga
röddinni eftir því hvernig á-stóð, virtist vera óvenjulega alvarleg
og Madeline fannst hún vera að koma fyrir rétt.
En áður en ungfrú Arlingley hafði sagt nokkuð varð Madeline
fyrri til og lagði armbandið á skrifborðið hjá henni og sagði ein-
beitt:
— Hérna er armband frú Sanders, sem eg frétti að hún segi
að eg hafi stolið frá sér. Það hef eg ekki gert. Hún afhenti mér
armbandið og bað mig um að færa frænku sinni það, en aí
því að....
— Bíðið þér augnablik, ungfrú Gill. Ungfrú Arlingley horfði
á armbandið með miklum efa- og vanþóknunarsvip, eins og það
væri sönnun fyrir því að Madeline væri sek.
— Mér finnst þetta vera einkennileg skýring. Eg held, að eins
og þetta mál er vaxið, sé réttast að þú endurtakir þessi orð í
áheyrn frú Sanders. En eg ætla að aðvara þig um, að hún er
R. Burroughs
- TAKZAM -
32.57
TWG TWO A.KABS SUF7ENLV
MESÍTATEP. 'VWE'LL NOT
MINSLE WITH THAT FACtC
OF VOQ&"SNAELEt7 ONE.
. TASIZAN SrlKUG&GT,
THENTOOKTUE BOX
OFJEWELS. 'ALL
KI&LTÚ PIEKKE, IT'S
UFTOUS— LET'S
&o!'
r
Burðarmennirnir með
gjafiimar voru færðir inn í
svertingjaþorpið, þar sem
hópar svertingja hæddu þá I
og grýttu. Arabarnir tveir j
hikuðu. Við kærum okkur I
ekki um að hitta þennan
hundahóp, hreytti annar
þeirra út úr sér. Tarzan
yppti öxlum og tók skrínið.
Jæja, Pierre, þá verðum við
að gera það. Komdu nú.
*
fl
KVÖLDVÖKUNNf
HHK i =
,,Það sést í bókunum, Mary,“
sagði dómarinn, „að þér hafið
þegar verið tekin föst 35 sinn-
um fyrir stuld.“
„Það er líklega rétt, yðar al-
mætti,“ svaraði Mary. „Engin
kona er fullkomin.“
Presturinn hóf ræðu sína á
þesa leið:
„Bræður og systur, þið hafið
komið hingað til að biðja um
regn. En mig langar til að
spyrja ykkur aðeins einnar
spurningar: Hvar eru regnhlíf-
arnar ykkar?“
Ameríkumenn hafa lengi haft
þá venju, að velja 10 bezt
klæddu konur ársins og hafa
síðan birt nöfnin.
Nú hafa nemendur listaskól-
ans í San Francisco fundið upp
á því, að bæta þetta upp með
því að velja „10 beztu afklædd-
ar konur heims“ og þar hafa
þeir sett Brigit Bardot efst á
blað, sem ekki er að undra. En
það sem fólk undrast mest er
það, að hvorki Jayne Mansfield
né Sophia Loren eru í þessum
10 kvenna hóp. Á þessu hefir
formaður valnefndrinnr, Ric-
hard A. Stephens og gefið skýr-
ingu.
„Þetta er alvarlegt mál fyr*
ir okkur listamenn og við höf-
um unnið dyggilega að þessu.
Við lítum fyrst og fremst á það,-
að fólk sé vel vaxið, samsvari
sér vel — og þar fullnægjá þær
Sophia og Jayne ekki kröfum
okkar.“
★
Lítill drengur sagði við
mömmu sína: — Fólkið í næsta
húsi hlýtur að vera mjög fá-
tækt.
— Hvers vegna heldurðu
það? spurði móðirin.
— Af því að þau gerðu svo
mikið veður út úr því þegar
litla barnið þeirra gleypti
penny.
★
Heyrt við hraðlestina: „Hvað
fáið þér að meðaltali, burðar-
maður?“
„Eg fæ yfirleitt svona tvær
krónur."
„Gerið þér svo vel, hérna eru
tvær krónur."
„Þakka yður ástsamlega. Þér
eruð fyrsti maðurinn, sem um
langa hríð hefir greitt mér
meðaltalsgreiðslu.“
Konungur Belgíu er ennþá
piparsveinn, svo að ekkert er
við því að segja þó að hann
leggi sér til ýmisar piparsveina-
venjur. Nú er hann líka tekinn
til við að búa til mat sinn sjálf-
ur.
Hann var um tíma í Courche-
vel — í fjallahúsi, sem fyrrum
heimsmeistari í skíðum á. Og
þegar gestir komu til hans
frambar hann jafnvel vanda-
sama rétti, sem hann hafði
sjálfur búið til. Vinir hans full-
yrða, að hann sé svo fullkom-
inn í matreiðslulistinni, að hann
geti skreytt sig með heiðurs-
merki matmanna í Frakklandi.