Vísir - 04.05.1960, Qupperneq 10

10
V I S I R
Miðvikudaginn 4. maí 1960
fflanjtéurcUl:
MSLLI
★ ÁSTARSAGA
40.
Þess vegna sagði dr. Lanyon, rétt fyrir klukkan eitt:
— Það er líklega best að eg fylgi þér á systraheimilið núna. Þú
jnunt eiga að fara að vinna klukkan sjö?
— Já, eg verð sjálfsagt að gera það.
— Og eg á að skera klukkan tíu, svo að þetta verður líklega
siðasti valsinn okkar.
Madeline var honum sammála um það, og undir eins og dans-
laginu lauk bauð hún nokkrum vinstúlkum sínum góða nótt og
fór með dr. Lanyon um garðinn, í tunglsljósinu.
— Mikið er fallegt hérna, sagði hún mjúkt, en hugsaði hátt.
í dag finnst mér einhvernveginn að eg eigi heima hérna.
Hann leit einkennilega til hennar.
— Er það vegna dansleiksins? spurði hann brosandi.
— Æ-nei. Og þó á hann kannske einhvern þátt í því. Þegar
ttiaður kemur á nýjan stað finnst manni maður vera framandi
um sinn, — eins og í heimsókn — og svo, alveg óvænt, finnst
manni allt í einu maður vera lieima hjá sér. í kvöld finn eg aö
eg á heima hérna á Dominion, en áður var eg aðeins hérna.
Hann hló og studdi hendinni á öxlina á henni sem snöggvast.
Öxlina sem var fjær honum, og henni fannst að nær hjúkrunar-
konu gæti frægur skurðlæknir ekki komist.
— Eg veit hvað þú átt við, og mér þykir vænt um að þér finnst
þetta. Eg vona að þetta, sem þú talaðir um í kvöld, að vera vinir,
eigi einhvern þátt í þessu.
— Auðvitað er það svo, sagði Madeline.
Svo bauð hún honum góða nótt við dyrnar og dansleiknum var
lokið, hvað hana snerti.
En umræðunum um hann var ekki lokið.
Marga næstu daga var ekki talað um annað en dansleikinn,
þar sem tvær eða þrjár hjúkrunarkonur hittust, um eitthvað
sem hafði komið fyrir þær sjálfar, eða sameiginlega kunningja
eða einhvern, sem allir höfðu veitt athygli. Madeline fann að
henni hafði verið skipað í þennan síðasttalda flokk, og ýmsir
sem varla könnuðust við hana, töluðu um „stúlkuna sem var meö
jdr. Lanyon á dansleiknum“. Þetta var einskonar frægð sem alls
ekki var þungbær.
En þetta hafði engin álirif á samvinnu hennar og dr. Lanyon,
Og Madeline var ekki svo skyni skroppin að hún byggist við öðru.
í skurðstofunni var hún ekki annað en venjuleg' hjúkrunarkona,
og henni nægði sú ánægja að geta staðið vel í stöðu sinni.
Morton símaði ekki fyrr en þrem dögum eftir dansleikinn, og
þá var það til að spyrja hvort hún vildi koma út með honum um
kvöldið og dansa.
— Ef þér er sama vildi eg heldur koma og borða með þér, sagði
hún. — Við höfum átt annríkt og mig langar meira til að hvíla
mig en dansa.
— Sjálfsagt, ef þú vilt það heldur. En mér datt bara í hug —
mér þótti svo leitt að eg bakaði þér vonbrigði í sambandi við
dansleikinn, og datt í hug að þú vildir dansa við mig annað kvöld
í staðinn.
— Það var fallega hugsað. En eg fór nú á dansleikinn samt.
— Gerðirðu það? Það var ágætt, fórstu með stúdentum og
hjúkrunarkonum?
— Nei. Eg fór með dr. Lanyon, sagði Madeline.
— Hvert í heit.... Moi'ton virtist bæði glaður og gramur.
Hvernig stóð á því?
— Hann bauð mér og eg þáði það, sagði Madeline rólega.
— Eg giskaði á það, svaraði Morton, með sömu ergilsiskátínu
í röddinni. — En eg hélt líka að þið töluðust ekki við. Að ykkur
hefði sinnast.út af Clarissu.
— Það er búið núna, sagði Madeline.
•— Segirðu það satt? Það var ofurlítil kaldhæðni í röddinni.
— Jæja, en hittu mig í kvöld, góða mín, og þá verðurðu að segja
mér af dansleiknum — og friðarsamningunum.
En þsgar hún hitti hann þetta kvóid og þau fóru í uppáhalds
gildaskálann þeirra til að matast, var í rauninni lítið talað um
dr. Lar.yon og dansleikinn. Þau höfðu um svo margt annað að
tala, eins og vant var, og honum þótt auðsjáanlega vænt um að
vera nærri og duflaði svo ísmeygilega við hana, að hún var
spennt, áhyggjufull og hrifin í einu.
— Ekki svo að skilja að eg sé blind á gallana á honum, hugsaði
Madeline með sér. — En manni getur fallið vel við — eða elskaö
— mann án þsss. Og hún horfði á Morton með letibrosið í aug-
unum og fór aö velta fyrir sér hvort „falla við“ eða „elska“ væru
réttu orðin.
Á eftir óku þau upp með St. Lawrencefljóti, um fögru þorpin
Repentigny og Lavaltrie.
— Það liggur við að maður hafi heimþrá, sagði Morton.
— Ekki fæ eg heimþrá af þessu, sagði hún. — Eg er farin að
kunna við mig hérna.
— En ekki svo vel að þú gætir hugsað þér að setjast hér að?
— Eg veit ekki. Eg hugsa ekki svo langt íram í tímann, sagði
hún. Hann hló að því og sagði:
— Og eg mundi verða manna síðastur til að stinga upp á að
nokkur gerði það. Lífspeki mín er: eitthvað nýtt með hverjum
deginum.
— Er það? Madeline virtist efins. — Eg vil ekki taka svo
djúpt í árinni. Lífið yrði — tilgangslaust, með því móti.
Hann brosti til hennar — töfrandi og glettnislega.
— Og hjá þér, góða og forsjála Madeline, hefur lífið mjög
ákveðinn tilgang, geri eg ráð fyrir?
— Ekki jafn ákveðinn og þú virðist gefa í skyn, sagði hún.
— En eg gæti ekki sætt mig við að lifa í iðjuleysi iengur en hæfi-
legu sumarleyfi nemur.
— Þú segir það. Eg vildi óska að eitthvaö af festunni og rónni
þinni væri komið í mig, sagði Morton, alvarlegri en hans var
vandi. — Það hlýtur að vera blessanlega róandi að lifa með þér.
Hún svaraði því engu. En hún spennti greipar í keltunni og
varð hugsað til þess hvort hún væri blessanlega róandi i sambýli.
Hann sagði ekki meira um þetta, en þegár hann hafði fylgt
henni heim kyssti hann hana aö skilnaði, eins og það væri sjálf-
sagt.
Og þetta var alls ekki neinn hversdagskoss heldur langur koss
með vott af ástríðu, svo að Madeline fann til lians á leiðinni
inn ganginn og í herbergið sitt.
Hún hafði varla gert sér ljóst, að á leiðinni hafði hún fundið
bréf til sín, með ensku frímerki. Hún settist á rúmstokkinn
sinn og aldrei þessu vant virtist hún ekki lifna við er hún sá
rithönd Enid utan á bréfinu.
— Bréf að heiman? hugsaði hún viðutan. — Það var gaman.
Og svo: — Hvemig hann kyssti mig! Getur nokkur maöur
kysst svona án þess að meina eitthvað með því?
Hún opnaði bréfið meðan hún var að hugsa um Morton og
hvernig hann hafði hvatt. En nú rankaði hún við sér, því að
bréfið var brotið þannig að hún rak strax augun í fyrstu orðin.
— Kæra Madeline, (hafði Enid skrifað). — búðu þig undir að
taka á móti fjölskyldunni. Við Clarissa verðum komnar til þín
innan þriggja vikna frá því að þú færð þetta bréf.
Undrun, gleði og ótti — allar þessar tilfinningar gripu Made-
line í senn.
Ja, þetta voru nú tíðindi. Og gleðitíðindi, að því er heim-
*
fi
KVðLDVðKUNNI

Flestir ameríkanar búa í
borgum og % af þeim býr í
199 borgum, sem hafa fleiri en
50 þúsund íbúa.
Kona okrarans talaði mikið
um ágæti hinnar nýu landeign-
ar sinnar.
„Og vitanlega,“ fullyrti hún,
„höfum við allar venulegar
skepnur — hesta, kýr, kindur,
svín, hænsn o. s. frv.
„Ó, hænsn!“ sagði hlustand-
inn yfir sig hrifinn, „þá hafið
þið ný egg.“
„Ja — eg veit það nú ekki al-
mennilega. Hæurnar geta unn-
ið ef þeim býður svo við að
horfa — en auðvitað er það al-
veg ónauðsynlegt í okkar stöðu
— það er kannske ekki viðeig-
andi, sjáið þér til.“
Sandy hafði farið á járnbraut-
arstöðina til að kveðja frænku
sína.
„Mac,“ sagði hann, „þú gætir
nú gefið mér svo sem einn eða
tvo shillinga til þess að drekka
þér til og óska þér góðrar ferð-
ar.“
„Maður, það get eg ekki,“
var svarið. „Eg gaf henni
mömmu minni gömlu alla þá
peninga, sem eg átti eftir.“
„Það er einkennilegt! Hún
mamma þín sagði, að þú gæfir
henni aldrei neitt.“
„Jæja, ef eg gef henni
mömmu minni aldrei neitt,
hvaða tækifæri heldurðu þá að
þú hafir til að fá eitthvað?“
i Fullorðin engispretta etur
þunga sinn á hér um bil 16
klukkustundum. En naut eða
kýr á góðu engi etur þunga sinn
af grasi á 7 eða 8 dögum.
I *
R. Burroughs
i ......—ff—
"LISTEKl TO TMOSE PKUfAS.* SA.IP’
PíEKKE SUPÞEKJLV. "TME NATiVES
MAVE P1SCCVEEEI7 THAT NGOTO !S
PEAPt'*
TAKZAW
3243?
! Hlustaðu á trumbuslátt-
, inn- Hinir innfæddu eru
; búnir að komast að því að
1 Ngoto er dauður. Tarzan
-------
THE APE-/AAN GEI/VACER'VES-
í WANT TO QUESTION VOU BUT
WE FIPST HAP BETTEK' SEEK
SAFETY.''
svaraði: Eg þarf að vísu að
spyrja þig nokkurra spurn-
inga, en það er víst betra að
TMUS TAK7AN CAEEIEP PIEKK.E
TMROUSM TME TKQES TOVVAPP'
TME COLONV OF BATISTE— STILL
nty/' . . UNAWAKE THAT HE \MAS HAKBOR.ING
\"l/\apangerous AiAA/MC! t.7-$\24
koma sér á óhultan stað.
Tarzan tók Pierre á bakið
og fór með hann til Batiste
nýlendunnar. Hann vissi
ekki að hann var með brjál-
aðan mann á bakinu.
Lögfræðingurinn: — Þegar eg
var drengur var það æðsta ósk
mín að verða ræningi.
Viðskiptamaðurinn: — Þér
eruð heppinn.Það eru ekki allir,
sem sjá æskudrauma sína ræt-
ast.
Slæm nótt. Drengurinn hafði
„komist vel áfram“ í bænum
og bað aldraða móður sína að
koma til Lundúna. Hann lét
gömlu konuna hafa bezta her-
bergið á gistihúsinu — og .
fylgdi með einkabaðherbregi,
sem var áfast við herbergi
hennar. Næsta morgun spurði
drengurinn mömmu sína:
— Hvíldist þú ekki vel í nótt,
mamma?
— Jæja, nei, eg gerði það
ekki, svaraði hún. — Herbergið
var gott og rúmið fallegt. En eg
gat ekki sofið mikið, því að eg
var svo hrædd um að einhvern
myndi langa til að fá sér ker-
laug og eina leiðin til þess lá í
gegnum herbergið mitt.
★
Faðirinn strangur: — Hvar
varstu í gærkvöldi?
Sonurinn: — O, eg bara
hringsólaði dálítið með strák-
um.
Faðirinn: — Jæja þá, segðu
þeim að skilja ekki eftir hár-
nálarnar sínar í bílnum.