Vísir - 01.07.1960, Síða 10

II
V f S I B
Föstudaginn 1. júlí 1960
/*■
SUZAN MARSH:
FJÁRHALDSMADURINN
STRANGI
31
' — Ég vildi bíða þangað til Símon væri farinn, sagði hún.
Lola hrökk við eins og hún hefði verið staðin að ódæði.
Lola beið í mikilli eftirvæntingu eftir því hvernig Judy brygð-
dst við. Hún hafði viljandi rangfært staðreyndir og blöskraði
nú hve fífldjörf hún hefði verið .... Hún athugaði svipinn
á Judy, en þegar ekkert svar kom, studdi hún hendinni á hand-
legginn á henni.
— Góða mín, þú mátt ekki taka þér þetta nærri. Mér þykir
leitt að ég skyldi segja þér það.
Judy hrissti ekki höndina af sér, en svaraði:
— Það er ekki ég, Lola. Nú kom hörkuneisti í augun á henni.
— Hvað sem öðru liður hefur þá ekki sagt annað en sannleik-
ann. Ég skil þetta allt og vorkenni ykkur báðum. Það er alveg
rétt, sem Símon segir, að mig langi undir öllum kringumstæðum
til að eignast heimili sjálf þegar ég verð fullveðja. Hann hefur
borið ábyrgð á mér í mörg ár, og veitir líklega ekki af að losna
við mig! En ég er hrædd um að hann leyfi mér ekki að fara
frá Cragmere fyrr en eftir tvö ár.
Lola varp öndinni.
— Nei, vitanlega ekki. Væri ég í hans sporum, mundi ég
finna til ábyrgðarinnar, sem á honum hvílir.
— Ég vona að þið verðið gæfusöm saman, hélt Judy áfram. —
Við Símon lítum mjög ólíkt á ýmsa hluti, ef til vill af því að ég
þekki hann kannske ekki, þegar öllu er á botnin hvolft.
Svo bætti hún við með ákfeð: — Það hefur svo margt gerst á
Cragmere að það hefur verið erfitt að fá næði til að kynnast.
En þú þarft engu að kvíða, Lola, bætti hún við með tvíræðu
brosi, -A þú skalt ekki þurfa að bíða tvö ár eftir giftingunni. Ég
lofa þér því.
Lola tók öndina á lofti: — En....
Judy hló.
— Og þú þarft ekki að óttast að ég fari að gana í hjónaband
til þess eins að létta fjárhagsábyrgðinni af Símoni, sagði hún
með ofurlítilli kaldhæðni.
Lola reyndi að gera sér grein fyrir hvað Judy liefði í huga, en
tókst það ekki. Og nú kom óttinn og blandaðist bjartsýninni.
Ef Símon kæmist nokkurntíma að þvi, sem hún hafði verið að
gera núna, mundi hann aldrei fyrirgefa henni, og það gat hún
ekki láð honum. Það var kvöl að hugsa til þess að hún hafði notað
sér agnarögn af sannleika til þess að vefa stóran lygavef. Nú
sagði hún biðjandi:
— Gerðu það fyrir mig að minnast ekki á þetta við nokkurn
mann.... viltu lofa mér þvi? Ég hefði aldrei átt að segja þér
þetta.
Judy brosti vingjarnlega. — Ég lofa því, Lola. Ég skal ekki
segja nokkurri lifandi sál að við höfum talað saman. En fyrir
mitt leyti þykir mér vænt um að þú skulir hafa sagt mér sann-
leikann. Nú get ég að minnsta kosti gert áætlanir.
— Hvað áttu við? spurði Lola skelkuð.
— Ég á við að ég get gert áætlanir án þess að taka tillit til
annara en sjálfrar mín, sagði Judy, án þess að minnast á hvers-
konar áætlanir þetta væri.
Lola varð rólegri. Úr því að Judy hafði lofað henni þessu mundi
hún vafalaust halda það. Hún sagði óhugsað:
— Ó, Judy, þegar við Símon erum gift — og þú hefur komið
þér einhversstaðar fyrir — skulum við eiga skemmtilegar stundir
saman. Mig langar svo til að eiga þig fyrir vinkonu, og vona að
þú komir til mín ef þú þarft á hjálp að halda eða ef eitthvað
amar að. Ég er eldri og hef meiri reynslu en þú, og það er oft
hægara að tala við konu en karlmann um ýmsmál. Og með állri
virðingu fyrir Simoni verð ég þó að segja, að hann veit eiginlega
ákaflega lítið um kvenfólk og hugsanir þess.
— Nei, sagði Judy dræmt, — það er satt.... Og auðvitað eigum
við að verða vinir. Hvers vegna í ósköpunum ættum við ekki að
verða það? Ég get ekki sagt að það sé neinn glæpur að vera
trúlofuð fjárhaldsmanni mínum!
Lola fór frá henni, og Judy settist á bekkinn og starði inn í
dimmuna milli trjánna. Henni fannst hún vera á sveimi ein-
hversstaðar hátt yfir jörðinni, einhversstaðar fyrir ofan allan
veruleika. Lola og Símon. Undarlegt.... Þó hún hefði haft grun
um það, töluðu staðreyndirnar öðru máli.... Nú vissi hún hvað
hann hafði átt við þegar hún hafði spurt hvort hann vissi mikið
um ást og hann hafði svarað: „Nægilega mikið.“
Hún hrökk við er hún heyrði létta hreyfingu milli trjánna og
heyrði varlegt fótatak. í fjarska heyrði hún óminn af dillandi
tíanslagi. Hjarta hennar herti á sér, og þegar Tom kom til hennar
lá við að hún fleygði sér i faðm hans, og varir þeirrar mættust í
ástríðufullum kossi. Hún hélt dauðahaldi í hann og það lá við að
augu hennar væri biðjandi er hún hvíslaði:
— Ó, Tom!....
— Þú vilt gfitast mér! sagði hann sigrihrósandi. — Þessi bið
hefur verið hreinast kvöl. Þessi fjarlægð milli okkar.... Þetta
hundleiðinlega kvöld.... þangað til núna, að þú ert í örmum
mínum.
— Haltu fast um mig, sagði hún biðjandi. — Slepptu mér aldrei.
Viltu lofa mér því-
— Ég lofa því! sagði hann, dálítið forviða yfir ákefðinni i henni.
— Elskar þú mig? spurði hann lágt.
— Ég mundi aldrei hafa játað að ég vildi giftast þér ef ég
elskaði þig ekki.
Þau settust saman á bekkinn. Hún hallaði höfðinu að öxl hans
og fann gömlu hamingjukenndina fara um sig aftur.
—. Það er líklega hræðileg ókurteisi af sjálfu afmælisbarninu
að haga sér svona við gestina, svo að ég má ekki verða hérna
lengi.... Ég var að enda við að tala við Lolu, Tom.
Tom horfði á hana og augnaráðið var einkennilegt.
— Og hvað hafði hún að segja þér i fréttum?
Judy rétti úr sér og horfði á hann alvarlegum augum
— Hvers vegna hefur þú ekki sagt mér, að hún og Símon eru
leynilega trúlofuð? spurði hún. Af því að Tom' var mannsefnið
hennar datt henni ekki í hug að loforðið um að segja ekki nein-
um það sem Lola hafði sagt henni, gilti hann.
— Sagði hún að þau væru trúlofuð?
— Já. Ég lofaöí henni upp á æru og samvizku að segja það
ekki neinum. En þú og ég — erum eitt.
Tom brosti. Það flökraði ekki að honum að trúa þessu. Símon
var ástfanginn af Judy, en hafði aldrei verið ástfanginn af Lolu.
Og mundi aldrei verða það. Þegar hann hafði gefið eitthvað í þá
átt í skyn við Judy, var það aðeins í eigin hagsmunaskyni.
— Minntist hún nokkuð á hvers vegna þetta yrði að vera svona
skelfing leynilegt? spurði hann.
Judy endursagði samtalið við Lolu og spurði loks:
— Vissir þú þetta ekki, Tom? Aö Símon leit á mig sem ábagga?
— Ég sagði þér skoðun mína á honum og Lolu — en meira gat
ég ekki sagt, því þá hefðir þú borið mér á brýn að ég væri sögu-
smetta. En i rauninni hef ég alltaf haldið að eðallyndi hans i
framkomu við þig' væri ekki ekta. Og ég hef grun um að hann
hafi tekið sér riflega borgun fyrir fjárhald sitt.... Nú datt hon-
um annað í hug og hann bætti við: — Manstu kvöldið í garð-
inum forðum, þegar ég kyssti þig? Og manstu gauraganginn sem
varð á eftir?
— Jú, ætli ég muni það ekki, sagði hún beisk.
— Þá fór ég að verða hræddur um að hann ætlaði að giftast
þér, vegna peninganna þinna. Það kann að þykja staðlaus til-
gáta, því að Símon hefði tök á að ná í peningana án þess að
fórna sér.
Judy varð hissa á síðustu orðunum, og Tom flýtti sér að halda
áfram:
— Þú verður að fyrirgefa mér, elskan mín, en það er Símon
*
R. Burroughs
- TAKZAIM -
3.Í93
M stímá
'WATBK 15 OPTEN SCAECE,"
EXPLAINEP’ THE APE-MAM.
‘KUT y0U CAN ALWAYS FIN(P
SOME IKl TME 9MOOTS OF
BAMBOO—*
J „Vatn er oft af skornum
I skammti,“ upplýsti apamað-
| urinn. „En alltaf er þó hægt
t,S
*you CAN BE LUCtcy,
MOWEVER, AMP’ PISCOVEK
ASTKEAM. LIKE THIS—
ANP TMEN YOU HAVE „
ANOTWEK ARVANTA&E1.
að finna það í bambusleggj-
unum.“------„Þó getur ver-
ið að þú hafir heppnina með
HE IMMEPIATELY
CUTSOME THIN
TWISS ANCP
BEGAN WEAVING:
‘WMAT AKE YOU
>»f/ foing?" sossy
h J ASK.ER TAKZAN
SMILER. "ATKAP—
WE'KE GOINS
■ JP CATCM SOM.E
þér og finnir á eins og
þessa.“------Hann skar sér
þegar í stað nokkrar tágar
» -yíZ/J*CeiabvO
og fór að vefa. „Hvað ertu
að gera?“ spurði Bobby. —
Tarzan brosti: „Háf, við
skulum nú veiða okkur fisk.“
KVÖLDVÖKDNN^
Það var yndislegur dagur og
sjúklingum var leyft að vera
úti. Húslæknir var á ferli og
'sá þá að einn þeirra stóð með
fiskistöng og var að dorga í
einu blómabeðinu. Hann nálg-
'aðist manninn og spurði:
„Hvernig bíta þeir á í dag?“
„Ágætlega — þú ert sá sjö-
undi“
★
Það var einu sinni eineygur
Skoti, sem heimtaði að fá að
komast á kvikmyndasýningu
fyrir hálft verð.
★
Maður nokkur skrúfaði
stundum sundur gaspípuna,
sem lá að gasmælinum, lét píp-
una á munn sér og blés í hana
eftir getu, og það var undir
því komið hversu fast hann
blés hvað hann þurfti að borga.
Þegar maðurinn kom, sem átti
að lesa á gasmælinn, leit hann
á mælinn og sagði:
„Maður minn, þér skuldið að-
eins 3 sh. og 6 pence.“
Húseigandinn gladdist af
þessu, en hugsaði sér að blása
betur næsta sinni. Þegar von
var á heimsókn gasmælismanns
ins blés hann því og blés af
öllum kröftum. Þegár sá sem
átti að lesa gasmælinn kom aft-
ur, leit hann á gasmælinn, leit
á hann aftur og aftur og sagði
furðu sleginn:
„Hamingjan góða, gasfélagið
skuldar yður 3 sh. og 6 pence.“
Prestur einn gekk eftir vegi
og kom þá að manni úr söfnuði
sínum, sem erfiðaði við að grafa
skurð með uppbrettar ermar
og húfulaus.
„Donald,“ sagði hann og
heilsaði honum. „Eruð þér ekki
i hræddur við að vinna í svona
I miklu sólskini húfulaus. Það
i gæti verið slæmt fyrir heilann
í yður.“
Æ, prestur minn,“ sagði Don-
ald. „Haldið þér að eg myndi
vinna svona vinnu ef eg hefði
einhvern heila?“
★
Lögulegur kvenmaður og
karlmaður líka komu til pað-
reimstjórans eftir auglýsingu
frá honum. Hann vildi fá ljóna-
temjara. Stúlkunni var sagt að
reyna fyrst og hún fór inn í
ljónabúrið, kastaði af sér slopp
sínum og kom þá í ljós að hún
var aðeins í ,,bikini“ baðfötum.
Ljónið gekk til hennar, sleikti
hönd hennar og lagðist niður
við fætur hennar.
Eigandi ljónsins ávarpaði
manninn og spurði: „Getið þér
gert þetta betur?“
„Vissulega,“ sagði maður-
inn, „en þér verðið þá að koma
ljóninu í burtu.“
■k
í Argentínu hætti Aero-
transportes de Litoral Argen-
tino öllum flugferðum til San-
tiago del Estero. Bændurnir þar
höfðu verið margsinnis krafðir
um að beita ekki kúm sínum
á flugvöllinn. Tvisvar sinnum
höfðu nærri orðið þarna slys,
en það dugði ekki. Var þá gripið
til þess ráðs að hætta að fljúga
i þangað.