Vísir - 23.08.1960, Blaðsíða 7

Þriðjudaginn 23, ágúst. 1960
visir

H. WOGAX
UjéHaífjcýutlhtn
KVÖLDVÖKUNNI
' Ht.-'iiiáJ
Það er ekki mikið að sjá
23
um sinum um kvöldið. Hún lagaði á sér hárið, farðaði andlitið
og læddist svo eins og þjófur út á hlaðið. Þar var enga rnann-
eskju að sjá .... Hana sveið í handlegginn, en ekki var neitt á
andlitinu að sjá er hún skunöaði inn í bæinn. Allt í einu datt
henni nokkuð í hug og blóð mundi sjást á gólfinu í skrifstof-
unni — hún hefði átt að hugsa til þess strax. Og hún sneri til baka.
Jack kom í seinna lagi heim um kvöldið. Jill sat þá í venju-
lega stólnum sínum í bókastofunni með King við fætur sér. Hann
laut niður að henni til að kyssa hana, en hún vatt sér undan
og-stóð upp.
„Nú, er þá sama vitleysan komin i þig aftur,“ sagði hann ó-
þolinmóður.
„Dirfist þú ennþá að kalla það vitleysu?“ sagði hún hvasst.
„Ef þú trúir því ekki að Dulcie hafi verið með mér í gærkvöldi
í Borgsmoor ....“ byrjaði hann.
„Dulcie vitnar aldrei á móti þér, hvað svo sem fyrir kann að
koma," tók hún fram í. „En nú hef eg vissu fyrir að önnur
kona er tUj og að hún heitir Sylvia Braden."
Hann stundi.
„Kemur þetta nú aftur, Jill. Hve oft á eg að þurfa að segja
þér, að sú persóna er alls ekki til.“
„Hve oft á eg aðþurfa að ljúga að þér, meinarðu ....“
„Eg er ekki að ljúga “ sagði hann þreytulega, það er engin
Sylvia Braden til.“
„En eg hef nú hitt hana sjálfa ......“
Nú varð þögn í stofunni —svo heyrðist undrandi rödd Jacks.
„Hefur þú hitt hana? Hitt Sylviu Braden?"
„Já, á skrifstofunni þinni fyrir rúmum klukkutíma.“
„Ertu gengin af vitinu?" sagði hann.
„Heyrðu, Jill— finnst þér þú eiginlega vera heilbrigð núna?“
sagði hann þýðlega.
„Farðu nú ekki að tala um Mai-shall lækni,“ sagði hún hryss-
ingslega, „eg þjáist ekki af neinum skynjunarvillum. Stúlkan
sem eg hitti á skrifstofunni var mjög virkileg. King mundi geta
vottað það, ef hann gæti talað.“
„King ....? Jú, einmitt. Var hann með þér?“
„Já, hún reyndi að hlaupa á burt frá mér, þegar eg ætlaðii
að strjúka fingrunum um andlitið á henni — mér fannst ekki smá,3æjum, en það sem maður
nema sanngjarnt að hún leyfði mér það. En King náði í hana,heyrir’ bætir Það upp að fullu„
og hann beit hana — eg heyrði hana hljóða. Hvað segirðu nú?“ ★
Jack svaraði ekki því að hann var í vafa um hverju væri heppi- ffað:‘r nýsveinsins ætlaði að
legast að svara. Hann var sáraumur út af sálarástandi hennar iv°ma ,10num á óvart. Hann
— hann vissi að engin Sylvia Braden var til, en það virtist vera 1 og ^m^ði harkalega
unnið fyrir gýg að reyna að sannfæra Jill um það. í vitum henn-
ar var Sylvia raunveruleg manneskja — óhugnanlega raunveru-|
leg — það var auösjéð á náfölu andliti hennar og auðheyrt á
rödd hennar. Jill leið hörmulega illa, jafn illa og honum sjálf-
um... ,
„Ó, Jack, hvers vegna baðstu mig ekki um að verða laus allra'
mála við mig, í stað þess að — að gera eins og þú gerðir... ?“,
Röddin varð hvíslandi. Hún sneri sér hægt í áttina frá honum.|
Hann tók í axlirnar á henni og sneri henni að sér og þrýsti
henni ákaít að sér. |
„Reyndu að skilja það, sem ég segi, Jill — og reyndu að muna
það. Eg elska þig — ég giftist þér af þvi að ég elskaði þig — ég
elska þig nún — aðeins þig, engin önnur er til.“
Hún vildi reyna að trúá honum — jafnvel núna. Rödd hans var
heit og æst, en sönn og einlæg í hreimnum. Hún vildi trúa hon-
um — en ...
að dyrum í heimavistinni.
Rödd ofan af öðru lofti hróp»
aði: — Hvað viljið þér?
Faðarinn anzaði: — Býr Jó*
hann Jónsson hérna?
Já, svaraði röddin. —-
Komið bara inn með hann„
★
Roskin frænka var spurð
ráða af systurdóttur sinni.
— Já elskan min, sagði sú
gamla, ef eg gæti gert þetta
aftur skyldi eg flýta mér að
giftast, áður en eg yrði svo göm-
ul, að eg væri nógu skynsöm
til að gera það ekki.
I - ★
„I þetta skipti er engin leið út úr ógöngunum, Jack,“ sagði hún ’ I Hollywood er nýstofnaður
loksins. „Ef þú trúir ekki, að ég hafi hitt þessa Sylviu Braden, kvennaklúbbur — og þar fá að>
þá farðu inn i skrifstofmia núna. Eg veit að King beit hana, ég eins konur aðgang, sem hafa
fann að það var blóð á trýninu á honum. Það hljóta að vera blóð- verið giftar 5 sinnum. Eftir því,
dropar á gólfinu — farðu sjálfur og athugaðu það.“ sem sögur fara af hjúskapar-
Hún virtist vera komin að niðurlotum og hann féllst á að siferðið Hollywoodbúa verða
gera þetta. kannske ekki margar konur
„Eg skal fara, elskan mín. Ef það getur þá sannfært, þig um aö útilokaðar þarna, en það er
þetta allt sé ekki annað en ímyndun. Bíddu mín hérna, ég skal stranglega vakað yfir því að
ekki verða lengi." | engum sé hleypt þarna inn án
að hún mundi ekki verða þarna inni, þegar hann þess að hafa nanðsynl. ^kilyrði.
kæmi aftur. Hún hafði lagt hattinn sinn og kápuna á stól, til konuinar bera með stolti
merki sitt, sém líkist mest
hringum Olympíuleikanna.
1 Það kom fyrir við endalaus-
ar umræður í ástralska þinginu
að einn af fylgismönnum
stjórnarinnar sofnaði og hraufc
hátt. Þá stóð upp einn af and-
stéttina undir fótum sér, hana langaöi til að hlaupa — eins og stæðinSum stjóinarinnar, bentf
a manninn og sagði:
En Jill vissi
hattinn sinn og kápuna á stól, til
þess að hafa það við höndina og undir eins og Jack var farinn
! kallaði hún á King og fór út eldhúsmegin. Nú var aðeins ein
manneskja til, sem hana langaði til að hittá — faðir hennar...
Hún ætlaði heim á Roderick Road. Hún skildi núna, að hún hafði
aldrei átt að yfirgefa íöður sinn. Hjónaband hennar og Jacks
þegar hún var litil og vildi flýta sér heim til pabba. Hún gleymdi
að vera varkár, gleymdi að hún var blind. Hún gleymdi öllu nema
kvölinni fyrir brjóstinu — og því að hún varð að komast heim ...
Nú var hún við hættulegu gatnamótin. Hún fann, að King
streittist á móti, en hún hirti ekki um það. Hún gekk eins og í
svefni milli fólks og veltandi hjóla. Hún fann kaldan gust leika
um andlitið á sér, frá bil, sem brunaði framhjá. King hjó tönn-
j hafði verið misskilningur frá upphafi — draumur, sem hún var
„Hún hringdi hingað," hélt Jill áfram rólega, „hún hélt aö vöknuð af.
hun væri að tala við þig — eða lét sem hún héldi það. Hún Hún flýtti sér yfir hlaðið og út á götuna. Nú fann hún gang
spúrðí hvort þér hefði gengið vel heim, eftir ævintýrið í gær-
kvöldi. En það sem hún fyrst og fremst vildi vita var hvort þér
hefði tekist að leika á mig einu sinni enn.“
„Jill — i Guðs bænum .......“
„En i þetta skipti gerði hún glappaskot," hélt Jill áfram, jafn
óeðlilega rólega og áður, „hún hmigdi úr verksmiðjunni — úr
simánum þínum. Hafðirðu sett henni stefnumót þar?“
Hún heyrði hann ganga yfír þvert gólfið til sín, og hún gerði
ekkert til að komast undan honum. Hann tók höndunum fast
um upphandlegma á henni.
,'Jill .... nú sé eg endin úrræði framar. Eg Ixili þetta ekki.“
„Áttu við að þú getir ekki logið þig út úr þessu lengur?" sagoi
hún hamslaus af reiði. „Það er auðvelt að blekkja þá sem blindir
eru, én þér tekst það ekki lengur. Eg hef hitt hana, talað vio
hana — og — hún hefur lesið ástarsöguna ykkar yfir mér.“
Jack svaraði ekki, og hún gat ekki séð svipinn á honum. Við-
kvæman, örvæntandi, rannsakandi........ Hún skildiþögn hans
sem samþ.vkki á því, sem hún hafði sagt.
„Hún réð mér til að slíta hjónabandinu, Jack. Það eru hennar
eigin örð. Þú elskaðir hana, og þú giftist mér vegna þess að þu
kenndir i brjósti um mig. Henni fanr.st að eg ætti að unna þér
þess að lifa eðlilegu lífi .... hlífa þér við að fórna þér min
vegna.“
Loks tókst Jack að neyta raddarinnar aftur.
J „Loksins heyrðist þó hljóð
úr horni stjórnarinnar, sem
hæfði stefnuskrá hennar.
I - *
I átta daga og nætur hafði,
Klausen ekki getað sofnað.
unum í pilsfaldinn hennar og togaði í, til þess að bjarga henni tfann hatði reynt öll möguleg
úr hættunni... Það var líkast og hún hefði misst hæfileikann svefnmeðöl en ekkert dugði. f
til að hugsa og hlýða — knúð áfram af umhugsuninni um að van<Jaræðum sínum kallaði
komast heim — hún ganaði áfram út af bjargskörinni á miðri fjölskylda hans á kunnan sefj-
akbrautinni, til að komast sem fyrst yfir götuna. Einhver æpti ara- Kann ieit hvasslega á
hátt, hún heyrði iskur i hemlum og svo rak King upp væl. Hún Kiausen °g sönglaði:
fékk högg á höfuðið, hún datt og reyndi að standa upp aftur. I
Svo heyrði hún grófa rödd úr fjarska, eins og hún kæmi gegnum
þétta þoku: „Hún anáði beint fyrir bílinn, hún hcfði steindrep-
izt, ef hundsins hefði ekki notið við..." Einhver reyndi að
hjálpa henni á fætur, en hún fann, að það var að líða yfir hana
— verkimir í höfðinu voru geigvænlegir.
„Eg vil komast heim,“ hvislaði hún, „heim í Roderick Road
númer 10 — til hans pabba!" I
ég með svolitiö heitt handa þér, — drekktu það strax. Viltu hjálpa
henni, Bob?“

R. Burroughs
; &3K7ZP WO A
Í FSSNZIEP .SÚBSC
í QF STCÉNSTKTWE
! A.ÞE LiPTEF TAJ2ZA.N
■’ lOT;N'S
I TO i_;s\
-NSAíNST T'r-E
OeO-Nf—
- T*I?ZA
3634
Apinn var vígbúinn og j
•feiren skjótasti, náði í fótl
Tarzans og hugðist brjóta
höfuð hans. Konungur .skóg-
arins féll. með dynk á, jörð-
ina og -við það féll hnífur.
CAUSINS HIS ICNIFE
TO FALL FRCE--
THEEE WAS NO TIM.E
TO EECOVEE IT. NOW
.ITTO BE WANCATO-
WANP COMBAT!
hans á jörðina.
— Nú sofið þér Klausen^
Skuggarnir safnast að yður.
Blíð hljómlist deyfir skynfæri
yðar. Þér sofið, Þér sofið.
Fjölskyldan leit eftirvænt-
ingarfull á Klausen, — og það
var rétt — hann svaf.
„Þér eruð furðulegur maður,
sagði sonurinn þakklátur við
sefjarann og borgaði honum
töluverða peninga. Sefjarinrt
fór sigri hrósandi. Þegar úti-
dyrnar lokuðust á eftir honum
opnaði Klausen annað augað og
sagði:
— Er geðsjúklingurinn loks-
ins farinn?
★
Það var nýlega skipt um höf-
uð á myndinni af Macmillan
í vaxmyndasafninu í London.
— Hann var of ungur að sjá,
saeði fólk. —- Hann hefir átt svo
erfitt síðustu mánuðina og
ábyrgð hans er mikil.
—■- En, sagði Macmillari, —
það hefir ekki þurft: að skipta
urn höfuð á forystumanni mót*
stöðumanna stjórnarinnar.
Hugh Gaitskell hefir auðsjáan-
átt. auðveldari daga.